25 en 26-2-2017: X Endurance 24 h, Espoo (FIN)

Ik heb inmiddels acht keer een 24 uurswedstrijd gelopen en heb daarbij nog nooit goede weersomstandigheden gehad. Alle acht keren regende het hard tot heel hard, drie keer onweerde het en vijf keer stond er een harde wind. Niet echt ideaal dus. Daarom wilde ik eens een keer proberen om een 24 uur indoor te lopen. Van regen zal ik dan geen last hebben, tenzij het dak lek is. Ik zal ook geen last hebben van harde wind of onweer en het is warm genoeg voor een korte broek en shirt met korte mouwen. Donker of kouder gaat het 's nachts ook niet worden. Ideale omstandigheden dus. Dat zou je denken maar zo'n hal heeft ook wel een paar nadelen. De rondes zijn slechts 390 meter. Dat valt nog mee want ik heb wel eens kleinere rondjes gelopen maar het is toch wel een mentaal dingetje. Er gebeurt indoor maar weinig als je aan het lopen bent: er komt geen hond/mens/kip/paard/eend voorbij, geen vogel overgevlogen, geen vliegtuig ook, geen voorbijgangers die vragen wat je aan het doen bent en er is geen mooie natuur te zien. Bovendien zouden er 140 deelnemers mee mogen doen dus dat zou voor mij wel even wennen worden want ik houd niet van drukte.

Daar had ik dus allemaal al rekening mee gehouden, ook aan de hardheid van de baan. Voor de zekerheid had ik drie verschillende paren schoenen meegenomen zodat ik eventueel nog kon wisselen maar dat is helemaal niet nodig geweest. Van bovengenoemde problemen heb ik nl. totaal geen last gehad. Waarom dan toch maar 163,988 kilometer? Dat is mijn slechtste uitslag ooit op een 24 uur. De lucht! Heel simpel gezegd: ik kreeg geen zuurstof binnen en dat is toch wel een vereiste als je wilt hardlopen/doorlopen.

Het verhaal:
Na een zeer stressvolle heenreis komen we gelukkig toch aan in Espoo. Dat was al bijna niet gelukt omdat we eerst niet mee konden met het vliegtuig. Twee uur wachten voor de security van Schiphol omdat de dag ervoor vele vluchten waren afgelast die nu allemaal ingehaald moesten worden en waardoor het dus ontzettend druk was, helpt ook niet echt. Gelukkig konden we toch mee met de vlucht en nadat we als een gek gesprint hadden om op tijd bij de gate te zijn mochten we daar nog een dik uur in een bus wachten en de uitlaatgassen van andere bussen inademen voordat we eindelijk vertrokken.
Vrijdagmiddag hebben we wandelend de route verkend naar de Esport Arena. Dat is echt een prachtig mooi complex met twee banen, eentje beneden en eentje boven (waar wij liepen), een fitnessruimte, sportvelden, winkeltjes, een speelplaatsje en een restaurant. De baan bestond uit beton met daaroverheen een karpet. Een filmpje ervan kun je hier zien.

Op zaterdag op tijd rustig wandelend naar de start en daar mijn spulletjes klaar gezet op één van de tafels die door de organisatie langs de kant neergezet waren.
Om 12 uur mogen we dan eindelijk gaan lopen en vanaf de eerste ronde weet ik al dat het niet goed zit. Wat is het ontzettend warm en benauwd! Na een paar uur zie ik dat er vele deelnemers zijn die het gastendoekje, dat we als herinnering hebben gekregen, nat maken en gebruiken voor afkoeling. Ik vraag Jos of hij voor mij ook een natte lap kan maken en een ronde later krijg ik van hem een grote natte handdoek in mijn handen gedrukt, de handdoek die ik had meegenomen voor na het douchen. Ik drapeer hem om mijn nek, wat voelt dat heerlijk! Zo loop ik er een aantal rondes mee en doe hem dan weer af omdat ik anders helemaal nat word en schuurplekken krijg. Telkens als ik een verse handdoek van Jos krijg houd ik hem een paar rondes bij me, het staat best chique zo'n 'sjaal' om je nek. Maar tegen benauwdheid helpt het niet. Natuurlijk heb ik mijn medicatie bij me maar wat ik ook inhaleer, het helpt niet. Dit is echt zo frustrerend! Ik ben echt in bloedvorm en door die rottige longen en de lucht hier in de hal kan ik gewoon niet normaal ademhalen en doorlopen. Van mij mogen ze een raam openzetten, laat maar binnenstromen die frisse lucht! Ik ga zelfs bijna naar een verfrissende regenbui verlangen. Het moet toch niet gekker worden!
Om middernacht krijg ik de rekening echt gepresenteerd: ik word duizelig en kan niet eens de juiste koers op de binnenbaan aanhouden. Een paar keer stoot ik mijn arm keihard tegen de palen die langs de baan staan. Voor de zekerheid doe ik mijn horloge aan de arm die aan de buitenkant zit want ik ben bang dat ik hem anders kapot stoot.
Een lange pauze dan maar? Misschien helpt het. Eerst zittend op een stoel, dan weer een poging tot lopen maar het gaat nog steeds beroerd. Dan weer een lange pauze, deze keer liggend, maar ook die helpt niet. Uitstappen ga ik niet doen, ik ga niet helemaal naar Finland om dan uit te stappen. En dus ploeter ik door, afwisselend dribbelend en wandelend. Uren lang. Soms krijg ik een aanmoediging in mijn handen gedrukt van de organisatie. De mensen thuis konden die sturen en ze worden afgedrukt en overhandigd aan de lopers. Een welkome afwisseling.

Als we nog ongeveer 3 uur moeten lopen vertelt Jos me dat de Japanse vrouw, die voor me in het klassement staat, niet zo snel meer gaat. Ja, en? Dat doe ik ook niet. Maar volgens Jos ben ik haar langzamerhand aan het inhalen. Toevallig kom ik een paar rondes later tegelijk met haar over de mat en kan ik op het grote bord zien hoeveel rondes ze op me voor ligt. Dat zijn er 7. Oké dan, laat ik dan maar proberen om een plaatsje in het klassement te stijgen. Voor mij is dat een goede motivatie om door te lopen, verder is het totaal niet belangrijk of ik nou 11e of 12e wordt in het klassement. Ik haal haar nu ongeveer elke 20 minuten in dus het moet kunnen. Als we nog iets van 40 minuten moeten lopen roept Jos '7 seconden!'.  Ik kijk verschrikt achterom, ze zal me toch niet inhalen? Maar ik zie haar niet? Als ik weer voor me kijk snap ik ook waarom want ik knal bijna tegen haar op.
Ze liep voor je, sukkel! Nu loop ik dus 11e en dat wil ik dan wel vasthouden dus voor de zekerheid wil ik haar op minimaal één ronde zetten. En dus versnel ik, voor zover je dat een versnelling kunt noemen. Jos staat naast de kant en zegt hoeveel secondes ze voor me loopt en die tijd wordt steeds kleiner en al vrij snel haal ik haar weer in. Nog maar een rondje dan.
De Japanners aan de kant hebben het ook door en zie ik ook steeds op hun horloges kijken en een ronde later vertelt Jos me dat de Japanse aan het versnellen is. Gelukkig niet genoeg want het lukt me nog een keer om haar te dubbelen en dus eindig ik als 11e vrouw, als 3e V50 en als 32e in het totaalklassement. Voor mij geeft dat nog een klein beetje een voldaan gevoel, voor de rest was dit een waardeloze race.

Na afloop is er natuurlijk een prijsuitreiking, deze wordt in het restaurant gehouden. Iedereen krijgt een joekel van een medaille en we mogen gratis koffie met gebak nemen, zo veel we willen. Ha! Daar hebben de twee Nederlanders wel zin in en Jos en ik zijn dus de laatsten die weg gaan, na drie stukken gebak voor mij en vier stukken voor Jos. En dan is er nog bijna een vierkante meter gebak over.
Dat geeft weer krachten om terug naar het hotel te wandelen. Door de sneeuw. Bij mij gaat dat langzaam maar het gaat, de frisse lucht doet me goed. Achteraf gezien had ik hier beter een outdoor 24 uur kunnen lopen. Het is wel koud maar de lucht is droog en schoon, precies wat ik nodig heb. Helaas te laat.....