maandag 10 april 2017

9-4-2017: Marathon Rotterdam

Net als vorig jaar ben ik ook dit jaar weer een pacer bij de marathon van Rotterdam. Alleen dit jaar mag/moet ik er een half uur langer over doen en dat vind ik helemaal niet erg. De pacersgroepen zijn dit jaar verdeeld. Voor de 4.45 uur zijn de 4 pacers verdeeld in 2 groepen van twee. De eerste twee (Peter en Mark) starten vanuit startvak 4 en de andere twee (Jos en ik) vanuit startvak 5. Dat betekent dus dat ik pas om 5 over half 11 kon beginnen met mijn klus. Een zware klus want het zou vandaag warm worden en ik voorzie veel problemen voor de deelnemers. Bij de rustposten neem ik dan ook ruim de tijd om iedereen goed te laten drinken en te sponzen. 

Al bij de eerste drinkpost is het water bij de helft van de drinkkraampjes op. De vrijwilligers scheppen de laatste restjes water uit een grote emmer en als ik daar een slokje van neem wordt ik bijna misselijk. Wat een gore smaak zit eraan! Gelukkig zijn er ook nog wat kraampjes waar wel drinkbaar water geschonken wordt en ook is er sportdrank. Ik neem gelijk even de tijd om een sanitaire stop te houden en daardoor verlies ik Jos uit het oog. Geeft niet want hij kan het ook wel zonder mij en ik zonder hem. Maar ik vind het wel  jammer want de rest van de marathon ben ik dus de enige pacer van mijn piepkleine groepje. 
Eigenlijk is het geen groepje want mensen haken aan en haken ook weer af. Er is één vrouw die de gehele marathon aan mijn zijde blijft lopen. Al vanaf de start gaf ze aan dat ze graag met me mee wilde lopen en dat doet ze dan ook. Willemijn houdt me constant in het oog en blijft bij me in de buurt. Omdat zij de enige is die bij me blijft kan ik haar ook wat extra aandacht geven dus wanneer ze het na 25 km zwaar krijgt neem ik de taak op me om haar van sponzen te voorzien en haar drinken aan te reiken. 
Het zonnige blije humeur wat ze in het begin van de race had verdwijnt wel wat. Ze gaat van alles voelen en zich overal aan ergeren. Zo breekt er volgens haar een nagel af, wordt het toch te warm, wil ze NU water, is het veel te druk en loopt iedereen in de weg, is ze helemaal leeg en moeten we nu nog 9 km? Dat is nog heel erg ver! En dat ik steeds op mijn horloge kijk is ook irritant want dan zullen we vast niet op schema zitten. Ik zeg dat ik wel moet kijken want daar ben ik vandaag voor ingehuurd. Ik ben pacer, weet je nog?
Ik kan me helemaal voorstellen hoe ze zich voelt, herken het helemaal. Als je moe bent wil je gewoon dat iedereen voor je aan de kant gaat, dat je hapje en drankje geserveerd worden op het moment dat jij dat wilt en dat ze het parcours wat inkorten zodat je sneller bij de finish bent want 42,195 km is ook een belachelijke afstand. 

Ondanks al haar problemen houdt Willemijn vol. Tot de 38 km en dan krijgt ze kramp in haar maag. Ze staat ineens stil en wil niet meer. Ik zeg dat ik vandaag ben ingehuurd om 4.45 uur te lopen dus dat ik niet bij haar kan blijven als ze niet doorloopt. En ik loop dus door. Onverbiddelijk!
Het duurt ongeveer 2 minuten voor ik achter me hoor roepen: 'Jannet, ik ben er weer!'. En jawel, ze komt weer naast me lopen. Kreunend, steunend, klagend en vragend. De spons die ik haar geef is te droog dus ik pak mijn flesje, giet hem bijna leeg over de spons en zeg dat ze niet goed gevoeld heeft, hij is zeiknat!
Op haar vraag of er nou nog geen drinkpost komt kan ik antwoorden dat die er wel komt maar dat wij daar geen gebruik meer van gaan maken, na 40 km heeft dat geen enkele zin meer. Als ze een droge mond heeft mag ze die spoelen maar we lopen wel door. Ik in elk geval wel! Willemijn heeft daar duidelijk geen zin in maar ik ben weer onverbiddelijk. Ze krijgt 5 tellen van me en dan gaan we weer lopen. Kom op! Naar die finish, dan heb je het weer gehad. 
Het is ontzettend druk op het parcours en we zigzaggen tussen de mensen door. Af en toe probeer ik iemand aan te sporen om bij me aan te sluiten maar helaas lukt dat bij de meesten niet meer. Tot op de Coolsingel want daar krijgt iedereen weer vleugels. Ook Willemijn versnelt en ik laat haar gaan. Zelf loop ik rustig door en finish in 4.44.22, opdracht volbracht! Willemijn staat al te wachten, met een blij gezicht. Alle problemen zijn bij de finishlijn verdwenen. Ik ben trots op haar, ze heeft het zwaar gehad maar toch goed doorgezet en haar doel bereikt.

Het lijkt misschien raar maar ook ik ben er moe van geworden. Ik vind het makkelijker om mijn eigen tempo te lopen maar dit was voor mij een goede training. Over drie weken zal ik blij zijn als ik dit tempo nog wat uurtjes langer vol weet te houden. 

4 opmerkingen:

  1. Blijft een mooie en dankbare taak, pacen. En soms moet je dan een beetje streng zijn, maar dat zie ik wel in je,... haha.
    Maar toch ben ik ook wel trots op jou, dat je het weer gehaald hebt....., in dat tempo!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wow, dat pacen / 'zorgen voor' maakt het toch weer een stuk lastiger. Mooi dat je ook nog je kon verplaatsen in andermans situatie. Succes met je verder voorbereidingen

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ja je blog is weer bereikbaar na foutmeldingen vanochtend.

    Heel knap om zo geduldig en kalm te blijven en precies op tijd door te komen. Ik vind het niet gek dat je er moe van was. Op naar een volgend loopproject.

    Groetjes,

    Dorothé

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hi Jannet, leuk dat ik je blog gevonden heb. Ik zie je regelmatig door het Gooi rennen. Had geen idee wie je was of wat voor atleet je was totdat ik je een keer sprak op de Naarderstraat terwijl ik op de racefiets zat. En een week later las ik je artikel in de Runnersworld. Was te grappig. Leuk dat ik je ook kan volgen via Strava. Sportze! sportieve groet, Egon

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.