donderdag 6 juli 2017

1-7-2017: Kölnpfad Ultra (GER, 165,8 km)


Het Kölnpfad is een lange afstands wandeling rondom Keulen. Het is één grote ronde van 171 km met ongeveer de helft verharde paden en de andere helft gaat over bos- en graspaden.  
Zoals sommigen van jullie nog wel weten heb ik ooit al aan de start van de Kölnpfad Ultra gestaan maar dat draaide op een grote teleurstelling uit en ik stapte toen na 70 km uit. Daar baal ik nog steeds van, vooral de reden waarom ik dat moest doen: niet omdat ik een blessure had maar omdat de organisator het niet helemaal begrepen had. Het verslag kun je hier lezen als je wilt. Na dit fiasco heeft deze Arschloch organisator er de brui aan gegeven maar er is een nieuwe organisator die nu de Kölnpfad ultra organiseert, Thomas Eller. Juist ja, één van de Thomassen waar ik in 2011 mee liep toen wij onze straf kregen. Hij weet dus precies hoe het niet moet. Hij heeft vrijwel alles veranderd ten opzichte van toen en dat zijn één voor één goede veranderingen geweest. Er wordt nu een GPS-route gegeven, de route wordt andersom gelopen, er zijn nu 11 verzorgingsposten (om de 11 à 18 km), er is een goede site en een FB pagina, een andere starttijd, een ruimere limiet, meerdere afstanden (ook een 110 en 75 km en een estafetteloop) en we krijgen een tracker mee zodat het thuisfront in de gaten kan houden of we wel een beetje voortmaken. Het werd dus tijd voor mij om revanche te nemen want die DNF van toen zat me nog steeds dwars. Uitlopen was dus het grootste doel, het enige doel wat ik had.

Toch heb ik na mijn 24 uur van de Seilersee echt getwijfeld of ik wel mee moest doen want 171 km is toch verder dan wat ik wilde maar vooruit dan maar. Verschillende mensen hebben tegen me gezegd dat ik het best wel kan (dat weet ik ook wel) en dat ik altijd uit kan stappen (ja daag, dat is dus echt niet de bedoeling!), dat de limiet heel ruim is en dat ik al ingeschreven ben dus niet terug mag krabbelen. Ze hebben allemaal gelijk. Een 171 km in één grote ronde is heel wat anders dan een 24 uur rondjes lopen. Dit is veel ontspannender, afwisselender door de verschillende ondergronden en mentaal minder intensief. Tijdsdruk is er voor mij nauwelijks want we mogen er 32 uur over doen en dat moet ik toch wel kunnen halen anders is er iets heel erg mis.
We starten zaterdagmorgen om 00.00 uur. Dat is wel even een aandachtspuntje want met een beetje pech ben je dus 2 nachten wakker en moet je in het donker door het bos lopen. Dat is niet zo erg als je nog fris bent maar als je al een dag onderweg bent wordt dat toch wel een stukje lastiger.
Een week voor de start kregen we te horen dat het parcours ingekort was tot 163 km en dat klonk mij al een heel stuk korter in de oren dan 171 km. Helaas werd de afstand al gauw ook weer een stukje langer omdat er een festival bleek te zijn op onze route en wij om moesten lopen omdat we niet over het festivalterrein mochten lopen. Uiteindelijk bleek de route dus op 165,8 km uit te komen. Volgend jaar zal er waarschijnlijk een 100 mijl van gemaakt gaan worden. Klinkt goed!

Wat dit jaar ook geheel anders is als mijn vorige deelname is het weer: toen was het bloedjeheet en nu regende het vrijwel de hele dag bij een temperatuur van 17 °C. Om 5 uur 's morgens begon de regen, het was een uurtje droog in de middag voordat het keihard begon te regenen gedurende 2 uur en daarna lieten de engeltjes nog een paar uur wat lichte regen op ons neervallen. Het laatste uur was het weer droog. Iedereen die me een beetje kent weet dat ik echt niet, heel erg echt niet (!) van regen houd. Maar het doel was revanche en dan moet ik die regen maar accepteren, nietwaar? Gelukkig heb ik een goede regenjas en heb ik eigenlijk niet echt veel last van die nattigheid gehad. Alleen had ik het gevoel dat ik aan alle tenen blaren had. Achteraf bleken het maar 6 blaren te zijn dus dat viel dan ook weer mee.

Hoe ging het onderweg? Zoals ik al wist is het Kölnpfad op meerdere plekken zeer slecht gemarkeerd. Een kaart of GPS is dus ook echt noodzakelijk. Ik had de route in mijn horloge staan maar zelfs dan is het soms nog lastig om de juiste weg te vinden, zeker als je in een bos met meerdere kleine paden loopt. Ik heb dus ook talloze malen stilgestaan om uit te zoeken waar ik nou precies naartoe moest. Vervelend, maar fout lopen en daar later pas achter komen is nog vervelender. De markeringen zijn ook lastig weergegeven: een paar meter nadat je een afslag had moeten nemen (je moet dus eerst de goede afslag nemen en dan zie je dat je die afslag had moeten nemen), de markeringen bestaan òf uit alleen een cirkel (rechtdoor) òf uit een cirkel met een pijl naar links en eentje naar rechts (rechtdoor), òf uit een tekening die de kruising moet voorstellen waar je je op bevindt en dan wijzen de pijlen in de richting waar je vandaan komt en waar je naartoe moet (dit is gedaan omdat ze dan maar één markering hoeven neer te zetten die je vanuit beide richtingen kunt volgen, snappie?) en ik ben meerdere markeringen tegengekomen die in de richting van een pad wezen maar daar liep de route dus niet naartoe (dan volgde ik klakkeloos mijn GPS want ik wilde niet het risico lopen dat ik verderop geen markering meer zou vinden). En dit waren dan de markeringen die er wel waren, vaak zag ik er helemaal geen.

Wat ik erg mooi vond was het uitzicht op de Dom vanaf de Mülheimer Brücke. Die brug lag voor ons op 14 km dus toen ik daar liep was het midden in de nacht. Vanaf de brug was de Dom prachtig te zien, helemaal verlicht. Indrukwekkend en een voorrecht om dit te mogen meemaken. Je hoeft er natuurlijk niet perse 165 km voor te lopen om het te aanschouwen, je kunt ook met de auto over de brug rijden en dan zie je het ook, maar dit geeft toch wel wat speciaals. En als je loopt mag je tenminste ook die lange trappen op en af, dat is veel leuker toch?
Ondanks dat je voortdurend in de buurt van de grote stad loopt, loop je toch grotendeels door bossen, parken en dorpjes, langs meertjes en natuurlijk ook kilometers langs de Rijn met daarop vele grote boten. Een erg mooi parcours.

Vlak voordat ik bij het RheinEnergieStadion kwam, kwam me er een andere deelnemer tegemoet lopen. 'Jij loopt verkeerd!', zei hij heel verontwaardigd tegen me en daarmee maakte hij me heel even aan het twijfelen. Maar waarom zou ik verkeerd lopen en hij niet? Ik was er vrij zeker van dat ik op de goede weg liep en dus zei ik tegen hem dat ik de goede kant opging. Omdat hij zo krengerig tegen me deed bleef ik niet stilstaan om te overleggen. Een paar minuten voordat ik hem tegenkwam was ik nl. wel een verkeerd pad ingelopen, een pad waar toevallig een andere deelnemer stilstond en op zijn GPS keek. Toen ik er zelf achterkwam dat ik verkeerd liep keerde ik om en zag die man 50 meter voor me lopen. Hij had me dus helemaal niet even terug geroepen. Daar was ik eerlijk gezegd nogal pissig over dus de krengerige meneer, die vond dat ik verkeerd liep, was daar een beetje de dupe van. Ik heb hem 100 meter verderop nog wel toegeroepen dat er op die plaats een markering stond en dat hij dus verkeerd liep (lekker puh!), hij heeft daarna wel ingezien dat ik gelijk had en is weer omgekeerd in de goede richting. Beide heren heb ik achter me gelaten, ook de meneer die me niet even terug floot heb ik later ingehaald en achtergelaten, het koste me moeite om niet even te zeggen dat ik het niet echt netjes van hem had gevonden maar het is me gelukt om mijn mond te houden en me er niet al te druk om te maken.

Keulen is een grote stad dus is er ook veel verkeer. Lijkt me logisch. Zeker op een dag waarop het regent want dan pakken de meeste mensen dus de auto. Heel logisch, dat had ik ook wel gewild. Maar ook wel een beetje jammer want wij moesten veel wegen oversteken, met en zonder stoplicht. En je raad het al: als Jannet eraan komt springen de stoplichten voor haar neus spontaan op rood en beginnen de auto's voorbij te rijden. De keren dat ik stil heb moeten staan om veilig over te kunnen steken heb ik niet kunnen tellen, het was te vaak. Nou loop ik best wel eens door een rood stoplicht maar dat kon niet altijd en ik wilde toch wel graag veilig en ongedeerd aan de finish komen.

De verzorgingsposten zijn allen goed voorzien van eten en drinken, er is meer dan genoeg keuze. Ook bij de twee waterposten is er nog een kleinigheid te knabbelen. Toch had ik zelf mijn eigen eierkoeken meegenomen, daar loop ik het best op en ze zijn niet zwaar om mee te nemen. Bij één van de posten lagen gels en daar heb ik er eentje van genomen. Ik heb er lang van kunnen genieten want wat was die smerig! Er zat een soort eau de Cologne smaakje aan. Nou heb ik nog ooit eau de Cologne gedronken maar ik zou me voor kunnen stellen dat het zo zou smaken. En als je in Keulen loopt is dat ook best logisch toch?
Drie verzorgingsposten waren een beetje lastig gesitueerd, je moest eerst een trap op om er te komen en als je al de nodige kilometers in de benen hebt is dat niet erg handig. Ook was er één post die van de route af lag, wel logisch voor hun want nu stonden ze netjes op een parkeerplaats maar voor de lopers vond ik het niet duidelijk. Maar verder niets dan lof, de mensen waren vriendelijk en wilden alles voor je doen.
Bij post 10 wilden ze me het liefst vastbinden op een stoel, blijkbaar waren ze blij dat er weer eens iemand langs kwam. Maar ik wilde helemaal niet zitten en zei dus dat ik door zou gaan omdat ik naar huis wilde. Dat werkte nogal op de lachspieren las ik later op FB maar voor mij was het pure ernst. Ik was er op dat moment helemaal klaar mee, die zeikregen, mijn zere voeten en het zoeken naar de weg. En juist in het dorp waar deze post stond (Bensberg, onthoud die naam voor het geval je ooit het Kölnpfad wilt lopen) ging het ook echt helemaal mis. Ik nam elke verkeerde afslag die ik maar kon nemen en steeds zei mijn Garmin dat ik verkeerd liep. Goed van Garmin, alleen zei hij het ook als ik wel de goede afslag nam. Dat deed me een beetje denken aan bovengenoemde krengerige meneer. Maar gelukkig kwam Garmin er zelf ook weer achter dat ik goed liep.
Markeringen waren er nergens te vinden en volgens de GPS route zou ik dwars door de garage van een huis moest lopen. Ik kan veel maar dat lukt me echt niet. Na drie keer de straat op en neer gelopen te hebben, verschillende malen een tuin te hebben geïnspecteerd of daar soms een doorgang was (sorry daarvoor mevrouw, ik zag dat u het niet leuk vond, of kijkt u altijd een beetje boos?) kwam ik toevallig een aardige mevrouw tegen die me de juiste weg kon wijzen. Het piepkleine padje in dat naar huisnummer 3 liep en van daaruit de trap naar beneden naar de onderliggende straat. Je moet het maar weten, nu vergeet ik het nooit meer. Bensberg is trouwens een heel leuk dorp dus als je dan toch ergens te veel moet lopen kun je het daar maar beter doen.

Vlak voor Bensberg beginnen de laatste loodjes. En die loodjes zijn expres wat zwaarder gemaakt voor het geval je nog niet moe was. Want tussen de 125 en 145 km zitten de meeste hoogtemeters van de route. Bensberg ligt op 130 km en daarna komt er een heel mooi stuk met een paar flinke klimmen met als hoogtepunt de berg bij Kaltenbroich. Helaas heb ik van dat mooie niet veel kunnen zien want het regende toen zo hard dat ik de overkant van de straat al nauwelijks kon zien.

Een 'oh, verdorie nog aan toe'-momentje heb ik ook wanneer ik het bospad èn het bankje herken waar ik in 2011 mijn straf had moeten uitzitten. Heel eventjes word ik weer kwaad. Heel eventjes, maar ik weet dat ik vandaag niet uit de race wordt gehaald en dat ik gewoon ga finishen.
Ik had graag voordat het donker zou worden bij de finish willen zijn maar dat feestje gaat vandaag niet door. Helaas voor mij moet ik nog een stuk in het donker door een bos mijn weg zien te zoeken en dat valt niet mee. Te vaak moet ik stoppen om de weg te zoeken, te vaak zegt Garmin dat ik verkeerd ga terwijl dat niet zo is (blijkbaar is Garmin het geklooi in het bos ook beu?) en te vaak kom ik nauwelijks meer vooruit door de vermoeidheid. In de laatste kilometers zie ik zelfs een pad helemaal over het hoofd maar ik wordt geholpen door een kat. In het licht van mijn hoofdlamp zie ik ineens twee reflecterende stickers, die zijn aangebracht op de bomen in de laatste kilometers om ons te helpen want de meeste mensen komen hier in het donker langs. Maar deze reflecterende stickers zitten wel op een vreemde lage positie, denk ik nog. Totdat ze gaan bewegen en het de ogen van een katje blijken te zijn. Het beestje staat midden op het pad waar ik in moet alsof hij me de weg wil wijzen. Wanneer je moe bent geloof je daar in, ik wel!.

Na 165,8 km (en 1255 hoogtemeters) in 23.38.54 ben ik er eindelijk. Dat is niet snel zou je denken maar het parcours en de omstandigheden lenen zich ook niet voor een snelle tijd. Ik word er de tweede vrouw mee (6 starters en 4 finishers) en zesde in het algemeen klassement (45 starters en 19 finishers, waarvan 2 buiten de officiële tijd). Het levert me een sportvoedingspakket op met daarin o.a. -joepie!- de eau de Colognegels. Dat wordt smullen.

Waar ik vooral heel erg blij mee ben is dat ik met deze finish voor mezelf heb laten zien dat ik de lange afstanden nog wel aankan en dat ik de nare bijsmaak kan wegspoelen van mijn DNF in 2011. Dit voelt als revanche en heel stiekem steek ik een hele, echt heelheelhele, dikke vinger op naar de organisator van toen. En die dikke vinger is geen duim! Steek die maar in je zak, rotzak!

3 opmerkingen:

  1. Wat een afrekening met allerlei dingen. Ik begrijp wel dat lopers ook een korter lontje kunnen krijgen als ze moe worden maar het klinkt niet erg collegiaal allemaal. Ik heb je een tijdje gevolgd op de livetrack maar dat ging best hard naar mijn idee, terwijl jij je rot zocht naar de weg.

    Proficiat met je prestatie. Ik duim voor beter weer, leukere mensen, lekkere gels, goed aangegeven route voor je volgende ultra.

    Groetjes,

    Dorothé

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi verslag Jannet! En een nare DNF die nu mooi is weggepoetst. Gefeliciteerd! :)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Zo, dat was weer een echt JL verslag. Geweldig met alle fratsen en nukken.
    En toch weer geflikt, gefinished!

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.