23-11-2013: Niederrhein Ultra (200 km), Rheinberg (GER)

Mag het een beetje meer zijn?

Ja zo'n reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn
's Avonds in de maneschijn, schijn, schijn
Met een lekker potje bier, bier, bier
Aan de zwier, zwier, zwier, op de rivier, vier, vier

Heb jij dat wel eens? Dat je een wedstrijd ziet op internet en denkt: 'Oh, die ga ik eventjes lopen'. Dat je je inschrijft, een stukkie traint en dan op de dag zelf fris en vrolijk zonder angst of twijfels aan de start staat? 's Morgens om 6 uur? In november? Voor een race van 200 km? Terwijl je helemaal geen winterloopster bent?

Nou, ik niet! Denken dat ik een 200 km eventjes gaat lopen doe ik soms wel maar dan fris en vrolijk, zonder angst of twijfels aan de start staan lukt me echt niet. Tot een maand voor de wedstrijd lukte me alles nog wel. De training ging zoals ik wilde en ik voelde me goed in vorm. En dan denk je al heel snel dat je die 200 km ook wel eventjes aankunt. Maar ik weet inmiddels wel beter en dus had ik wel angst en twijfels.

Hoe moest ik het allemaal aanpakken? Wat moest er mee voor onderweg en wat kon ik in een dropbag doen? En waar drop ik die bag dan? En wat gebeurt er als het gaat sneeuwen, regenen of hagelen? En hoe zal het gaan als het 20 graden gaat vriezen of als ik windkracht 10 tegen krijg? De loop gaat bij alle weersomstandigheden door, staat op de site, dus dat is dan weer een geruststelling want dan kan ik tenminste zelf beslissen wat ik doe bij slechte omstandigheden. Maar zullen er geen enge mannen op het parcours zijn? Of enge vrouwen? Misschien verdwaal ik wel? Wat moet ik regelen voor Jos? Een hotel of gaat hij in de sporthal slapen? En wat als....muizenissen in mijn hoofd en beren op mijn weg. Toen ik minder ging trainen gingen mijn hersenen meer werken en allerlei problemen verzinnen. Maar gelukkig kwamen diezelfde hersenen ook met oplossingen dus alles werd geregeld en kwam op zijn pootjes terecht. Zelfs het weer werkte mee. Het was niet al te koud (1-4˚C), de wind waaide maar een beetje en het sneeuwde, ijzelde of hagelde niet eens. Ik had alleen de laatste 20 km maar regen. Dat had heel anders kunnen zijn in deze tijd van het jaar. Wat een geluk. Ik hoefde dus alleen nog even te lopen, 200 km, op een parcours dat ik niet ken, meest in het donker. Doe ik effies.....

Ik had Jos ingeschreven als fietsbegeleider terwijl we allebei wel wisten dat hij in geen 200 jaar mee zou fietsen. Dat kon en wilde ik hem ook helemaal niet aandoen. Hij zou me een stuk met de auto begeleiden maar wel 's nachts slapen. Het inschrijven van hem deed ik alleen maar omdat hij dan met de pot van de lopers mee kon eten en drinken. Ik ging er dus van uit dat ik die 200 km alleen zou moeten gaan lopen. Ook geen probleem want dat kan ik wel.

Het parcours is één grote ronde van 200 km. De tijdslimiet is ruim, we krijgen 33 uur de tijd. Ho, laat dat rekenmachientje maar liggen! Je hoeft het niet meer uit te rekenen want dat heb ik al voor je gedaan: dat komt neer op 6,1 km/uur. Dat moet toch makkelijk haalbaar zijn of niet dan? Verzorgingsposten om de 15-20 km dus zelf eten en drinken meenemen. Als waarschuwing werd ons tot drie keer toe gemaild dat het kein schöner Landschaftslauf zou zijn en dat er auf hartem, hässlichen Asphalt gelopen zou worden. Ik vind het helemaal prima, heb geen zin om in het donker te lopen hannesen op bospaden of andersoortig lastige ondergrond en als het donker is zie je toch niet veel van de omgeving dus zo mooi hoeft het allemaal niet te zijn. Bovendien train ik al genoeg op mooie en onverharde paden dus een wedstrijd waar ik goed wil lopen doe ik graag op een parcours waar je normaal kunt doorlopen. Helaas kregen we vlak voor de wedstrijd ook nog de aankondiging dat er op de laatste 40 km toch wel wat door Rheinwiesen en over Schotterwege gelopen zou worden en door de regenval van voorgaande weken zouden die dus sehr matschig kunnen zijn.

Hoe het ging:

Ja, zo'n loopje langs de Rhein, Rhein, Rhein

Zomaar voor de gein, gein, gein

Met een lekker slokje cola, la, la

Lauf ich da, da da

Zie geen bal, bal, bal

Als ik maar niet val, val, val

Nee, ik kon de weg niet zien, zien, zien

Was al bijna aan de grien, grien, grien

Liep met mijn kop tegen de muur, muur, muur

Kostte me een half uur, uur, uur

Kwam toch waar ik wilde zijn, zijn, zijn

En dat is reuze fijn, fijn, fijn

.........

En dan nu op een normale manier:

Zaterdagmorgen om 6 uur is de start. Met z'n 13-en worden we in het donker de eerste km begeleid. Dat hoor ik pas later want ik vroeg me al af waar de pijlen zouden staan omdat ik er geen zag. Later vroeg ik me dat ook regelmatig af....en toen werd ik niet begeleid dus liep ik regelmatig te zoeken. Zonder GPS had ik het niet gered en had ik bij de 5 uitvallers gehoord.

Het parcours bestaat uit veel lange wegen. Dat het geen mooi landschap zou zijn vind ik nog wel meevallen. Als je de auto's wegdenkt is er genoeg moois te zien. Zo zijn er veel ganzen, landerijen, een beetje bos, leuke dorpjes, natuurlijk de Rijn, veel rode lampen (dat is niet wat je nu denkt maar dat waren stoplichten die spontaan op rood sprongen als ik eraan kwam), wat heuveltjes bij Kleef, een paar kastelen en er hadden mooie vergezichten kunnen zijn als het weer niet zo grijs zou zijn geweest. Maar ik ben al lang blij dat het weer zo is en niet nat, winderig of koud. Alleen had ik het parcours liever in omgekeerde richting willen lopen omdat ik denk dat het laatste stuk mooier is dan het eerste stuk. En de lastige wegen liepen we nu in het donker, het zou dus prettiger zijn geweest als je die voor je kiezen krijgt als je nog relatief fris bent. Maar met deze looprichting is de uitdaging natuurlijk wel wat groter.

Het lopen gaat als een zonnetje. Ik voel me beresterk en heb heel goede benen vandaag. Voel ze niet eens. Zonder protesteren doen ze de dikke 200 km hun werk. Geen spiertje dat opspeelt of vervelend doet, geen vermoeidheid, helemaal niets, en dat gedurende de hele wedstrijd. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt.

Jos rijdt met de auto naar een paar punten tussen de officiële verzorgingsposten in en geeft me daar eten en drinken zodat ik de eerste 100 km niet al te veel mee hoef te sjouwen. Na mijn eerste 100 km gaat hij naar zijn hotel en mag ik alleen verder ploeteren in de nacht. En ploeteren werd het. Niet omdat het lopen niet goed ging maar omdat de pijlen in het donker moeilijk zichtbaar zijn. Of geheel ontbreken. De pijlen zijn roze en dat is niet echt duidelijk in het donker. Voor de nacht zijn er reflecterende pijlen.....soms wel en vaak ook niet. Er was ons wel verteld dat je rechtdoor moest als er geen pijl staat maar dat klopt niet altijd. En wat doe je als de weg in tweeën splitst en beide kanten maar iets van elkaar wijken? Neem je de linker kant of de rechter? Je komt er pas achter als je gekozen hebt. Nooit gedacht dat ik het zou zeggen maar: lang leve de GPS! Hoewel het daarmee ook niet altijd goed gaat.

Bij ongeveer 55 km staat wel een heel mooie roze pijl en die volg ik dan ook netjes, net als de man die vlak voor me loopt. Maar na 2 km zijn er geen pijlen meer te zien en dan kijk ik eindelijk eens op de Garmin die me keurig meldt dat ik van koers ben. Fijn, maar zeg dan ook even waar ik naartoe moet om weer op koers te komen? Het kompasje wijst netjes naar links en meldt dat het 600 meter is naar de koers. Oké, doen we. De man en ik gaan samen op pad. Garmin telt netjes af: 600, 500, 400, 200, 500....ho! Dat kan niet? Andere kant op: 500, 300, 28, 28, 28, 28.....we lopen maar en lopen maar en Garmin blijft op 28 meter steken. Tot ik op de grond 55 km zie staan. Yes, die is van ons! Op het parcours worden de km's om de 5 km aangegeven dus we hebben geluk dat we hier lopen en niet bij 53 km of zo. Maar we moeten dus omkeren en ja hoor, nadat ik gekeerd ben krijg ik een schouderklopje van Garmin die me vertelt dat ik op koers ben. Kan dat stomme apparaat de volgende keer niet even vermelden dat ik alleen maar in de verkeerde richting liep? Garmin wrijft er ook nog eens liefelijk in dat ik nu 58 km heb gelopen en geen 55 zoals op de weg staat. Mijn eerste bonusmiles.

Bij de volgende verzorgingspost hoor ik dat iedereen verkeerd is gegaan dus dat is dan weer een troost. Ik wacht netjes op mijn drinken want dat schenken ze pas in als je er bent. Vind ik niet zo heel fijn want dat betekent dat ik stil moet staan en wachten en dat doe ik liever zo min mogelijk. Maar de mensen zijn zo vreselijk aardig en doen alles voor je en dus trek ik mijn allerliefste gezicht, bedank ze vriendelijk en sla ondertussen zoveel mogelijk eten in. Zo gaat het bij elke verzorgingspost dus ik kom zeker niets te kort.

Bij de post op 149 km moet ik nog even de vrijwilligers wakker maken want die liggen heerlijk te dutten in de auto. Ze schrikken zich een hoedje als ik zachtjes op het raam tik maar springen razendsnel uit de auto om mij te verwennen met lekkere dingen. Ik krijg zelfs een Snickers mee en volgens mij komt die uit hun eigen privé-voorraad.

Vanaf de 160 km krijgen we lange stukken Schotterwege, in het Nederlands vertaalt: kijk uit waar je loopt of je gaat op je snufferd paden. Het is pikkedonker en ik strompel, glijd, zwik en struikel van de ene hobbel naar de andere bobbel. Scheisse!!!! Geef mij maar dat hartem, hässlichen Asphalt. Daar is echt niks mis mee. 

Aan de rechterhand hebben we nu de Rijn. Ik zie het glinsterende water, grote boten die zachtjes voortglijden en vele walmende schoorstenen. Bij Bayer is een zee van licht en een mooi trapje waar ik op kan zitten dus daar ga ik eindelijk die lastige blaar doorprikken die me al km's lang kwelt. De andere blaren voel ik wel maar daar heb ik niet zoveel last van.

Bij het officiële 175 km punt (ik heb er dan al 180 km opzitten) verpruts ik een half uur kostbare tijd en verzamel weer wat bonusmiles met het zoeken naar een pad dat ik niet kan vinden, ook niet met behulp van de Garmin. Ik moet de Rijn volgen maar de weg loopt dood. Terug dus. Zoeken naar de laatste pijl die ik gezien heb en vandaar weer verder lopen, langs het muurtje dat mij scheidt van de Rijn. Kom ik natuurlijk weer op dezelfde doodlopende weg uit. Weer terug. Garmin zegt dat ik 8 meter van het parcours zit. Garmin kan zoveel zeggen maar waar is dan dat kl...pad?????? Helemaal nergens te zien. Ook geen pijl. Moet ik misschien de trap op naar de brug? Nee, ook fout. Waar is toch dat g..vergeten rot pad??? Het zal toch niet waar zijn dat ik hier de strijd moet staken? Alleen maar omdat de weg weg is? Het is pikkedonker en ik weet niet waar ik ben en waar ik naartoe moet. Wat ik ook probeer: vooruit, achteruit, linksom, rechtsom, de woonwijk in en weer uit, ik snap er helemaal niets meer van. HILFE!!!!!! Maar niemand die me hoort, er is zelfs geen enge man in de buurt. En dan eindelijk zie ik ineens dat het muurtje waar ik langs loop een klein beetje verspringt....het zal toch niet...JAAAAAAA! Daar tussendoor loopt een paadje en er staat warempel een pijl....achter het muurtje. Moet ik nu lachten of huilen? Ik ben te moe om me daar nog druk om te maken en ben al lang blij dat ik door kan. Maar mijn energie is wel op. Ik ben leeg en moet nu af en toe een stukje wandelen. Geeft niks want dat is het enige probleem wat ik heb.

Een paar km verderop is er weer een rare splitsing met een pijl die rechtdoor wijst. Maar ik kan twee kanten op die allebei rechtdoor gaan. De ene gaat naar beneden en de ander omhoog, maar wel allebei rechtdoor. Eerst naar beneden en daar loop ik bijna tegen ....een muur op. Ik schiet keihard in de lach. Niet weer een muur! Die Duitsers zijn gek op muren. Maar ik laat me niet uitschakelen door een Duitse muur. Dus probeer ik de weg omhoog. Daar kan ik links of rechts maar niet rechtdoor zoals Garmin aangeeft. Pijlen zijn er niet maar die zijn er beneden ook niet dus dat zegt niets. Dan maar weer naar de muur en daar zie ik een heel klein paadje dat er rechtsom heen loopt en dan weer rechtdoor. Joeghee!!!! Gevonden! En omdat het hier zo enorm naar stront stinkt vind ik dat dit de juiste plaats en tijd is om een grote boodschap neer te leggen. Daarna weer verder.

De laatste verzorgingspost is in een bedrijfshal. Even wachten tot ze de deur voor me open hebben gemaakt en dan krijg ik bijna een klap van de warmte die me tegemoet komt. Warmte van een kachel die op de allerhoogste stand staat en warmte van de lieve mensen die me vertroetelen. Maar door die warmte voel ik me ook ineens doodmoe. De man vertelt me dat ik een klein stukje rechtdoor moet en dan bij de lampjes de dijk op, die lampjes heeft hij er speciaal voor ons neergezet. Maar ik moet niet helemaal omhoog want dan loop ik op een Schotterweg en dat wil ik vast niet? Nee, die hoef ik niet meer. Ik bedank hem en loop verder. De lampjes zien er zo mooi uit en ik ben er zo ontzettend blij mee, want ook dit pad was anders nauwelijks te zien geweest, dat ik nog eens heel hard DANKE!! roep. Horen ze vast niet maar ik kan ze wel zoenen.  

Tijdens mijn laatste 20 km regent het maar ik ben zo leeg dat het nauwelijks tot me doordringt. En gelukkig had ik na de 100 km mijn regenjas aangedaan omdat die lekker warm is. Goed gepland dus. Ik heb het dan ook de hele race niet koud gehad. Geen enkel noemenswaardig probleem ondervonden, alleen wat pijn van de blaren en een leeg gevoel maar dat is natuurlijk niet zo vreemd als je meer dan een dag onderweg bent.

De finish is in de kelder van de sporthal en dus mag ik nog een trap af. Geen probleem want mijn benen voel ik nog steeds niet. Alleen mijn voeten doen zeer maar dat ben ik wel gewend. Mijn eindtijd is 25.59.36 en dat is dan voor 210 km, dus inclusief het zoeken en omlopen. Met die tijd word ik eerste vrouw (4 gestart, 2 gefinisht) en 4e overall (13 gestart, 8 gefinisht).

Na het afmelden ga ik broodjes smeren voor mijn ontbijt. Niet zitten want ik wil meteen door naar ons hotel. Ik verlang naar een bad, een tandenborstel en een bed. De trap weer omhoog gaat ook nog prima en in de auto stappen ook. Alleen wanneer ik er weer uit wil stappen voel ik dat ik toch wel wat gedaan heb. Het bad, tandenborstel, bed en de broodjes doen me goed en wanneer we 's middags naar de prijsuitreiking gaan (weer die trap af) stink ik een stuk minder en ben ik nog steeds goed ter been. Ook de dagen na de wedstrijd heb ik geen last van spierpijn gehad, alleen de blaren deden pijn.

Aan deze wedstrijd heb ik een heel goed gevoel over gehouden. Er zijn zeker een aantal verbeterpunten maar die kan ik bij bijna elke wedstrijd wel bedenken. Wat de organisatie hier heeft gepresteerd lijkt mij net zo zwaar als het lopen van die 200 km. Ga maar eens een wedstrijd organiseren met één grote ronde van 200 km. Het lijkt mij een bijna onmogelijke opgave om het zo voor elkaar te krijgen dat alles perfect is. Een dikke pluim dus voor Marcel Buchholz die dit aangedurfd heeft.

Voor volgend jaar ben ik ingeschreven voor een ultra die nog een stukje langer is dan deze. Doe ik wel even, zonder angst en beven....denk ik nu. Gelukkig is het dan geen winter, heb ik het parcours al eens gelopen en heb ik nog een flink aantal maanden voor het zover is. Eerst een winterslaapje en dan begin ik half januari weer serieus te trainen. 

Frank Pachura liep de 100 km, die om middernacht startte. Hun parcours was hetzelfde als onze laatste 100 km. Frank maakte er een mooi filmpje van en dat kun je hier zien.