24 t.m. 29-8-2014: Spreelauf (390 km in 6dagen)

Waar moet ik beginnen? Er zitten zoveel herinneringen in mijn hoofd, goede maar ook minder goede. Zoveel tekst, zoveel dingen die ik wil delen, zoveel te vertellen. Te veel. Ik wil het hebben over het parcours, het dagschema, goulash, patat met mayonaise, koude melk en pannenkoeken, het (niet) slapen, de blessure, de mensen om me heen, de kilometers, het weer, stoplichten, de finish en nog zoveel meer. Waar moet ik beginnen? Ik zal maar gewoon bij dag 1 beginnen en dan langzamerhand alle dagen beschrijven. Dat lijkt me het beste. Eén ding is zeker: dit gaat geen kort verslag worden dus trek er maar een kwartiertje voor uit als je het volledig wilt lezen.

Dag 1: 51,5 km van Berlin-Spandau naar Neu Zittau.

Stoplichten! Heel veel stoplichten. Heel veel rode stoplichten. Zo kan ik het beste deze dag samenvatten. Minstens 30 km lopen we vandaag door de stad. Gelukkig ook veel parken en langs de Spree maar ook dwars door het centrum. Prachtig natuurlijk want we komen langs vele bezienswaardigheden. Het Rijksdaggebouw, onder de Brandenburger Tor door, langs de Berlin Weltballon, langs Checkpoint Charlie, nog wat stukjes muur en natuurlijk regelmatig langs de Spree.

Prachtig maar ook druk. En dus heel veel stoplichten, die rode dus. Waar je voor zou moeten wachten. Maar waar we niet altijd voor wachten. Niet als het niet hoeft, als het niet zo druk is. Wel als het wel druk is of als er Polizei in de buurt is. Er is veel Polizei vandaag. Een boete voor het door rood lopen kost 100 euro laat ik me vertellen. Goed opletten dus want dat vind ik zonde van mijn geld. Vier mannen vergezellen me dwars door deze enorme stad. En wat ben ik blij met ze. Michael weet de weg dus we hoeven niet te zoeken naar de kleine oranje pijltjes. Dat scheelt. Eigenlijk loop ik iets te snel maar ik wil de mannen niet uit het oog verliezen. Beter iets te snel maar wel de goede weg lopen dan alleen naar die pijltjes moeten zoeken en misschien verkeerd lopen.

Toch loopt het niet echt prettig vind ik. Dan weer stoppen voor zo'n rot rood stoplicht, dan een tussensprint om nog net door het groene te kunnen, dan weer stoppen, optrekken, etc. En allemaal over die keiharde klinkers en betonplaten waar ik al zo'n hekel aan heb. Michael plaagt me een beetje want normaal gesproken zou ik sneller lopen dan hij, volgens hem dan. 'Je komt bijna niet van je plaats', zegt hij. Wacht maar mannetje, we maken de uitslag pas na 6 dagen op. Wie het laatst lacht, heeft een hoop lol.

Gelukkig komt er na 30 km eindelijk bos. Zonder stoplichten. Ons groepje valt uiteen en ik loop alleen verder. Wel prettig want nu kan ik eindelijk mijn eigen tempo lopen. Langs het Müggelmeer en nog een mooi maar vervelend stukje over losse keien, ideaal om je enkels te verzwikken. En dan de finish in Neu Zittau, waar ze ook rode stoplichten hebben.

Ik heb vandaag niet echt lekker gelopen en voel 's avonds mijn linker scheen. Vreemd, maar ik denk er niet te lang over na, het zal wel een klein pijntje zijn? Gelukkig hebben we alleen koude douches zodat ik het pijntje meteen kan koelen.

Dag 2: 65,6 km van Neu Zittau naar Beeskow

Het pijntje in mijn scheen zit er nog als ik 's morgens opsta. Gelukkig moet ik in de tweede groep starten zodat ik mijn scheen nog wat kan masseren voor vertrek. Het schema dat we per dag aan moeten houden vind ik behoorlijk streng: om 4 uur gaat het licht aan, om 5 uur is het ontbijt, om 6 uur start de eerste groep en om 7 uur de tweede groep. Tussen het opstaan en het ontbijt zit dus een uur. Veel te lang, dat heb ik echt niet nodig. Ik blijf dus mooi een extra half uur liggen, sta op, spring in mijn kleren, gooi een plons koud water in mijn gezicht, rol mijn slaapzak en matje op en ben klaar voor het ontbijt. Daar heb ik dus echt geen uur voor nodig. Vandaag heb ik na het ontbijt dus ook nog eens een extra uur voor ik moet starten. Dat uur ga ik dan maar op een grote gymmat liggen terwijl ik mijn scheen nog wat behandel.

Om 7 uur mag ik dan eindelijk los. Ik start heel rustig en gelukkig trekt de pijn in de scheen vrij snel weg zodat ik wat meer door kan lopen. Vandaag geen grote stad maar wel veel bos. De verzorgingsposten zijn normaal gesproken om de ongeveer 8 à 10 km maar vandaag is VP 6 pas na 14 km terwijl ze zeiden dat die na 8 km zou zijn. Ik word er onzeker van want ik ben bang dat ik hem gemist heb. Maar later in de week kom ik er achter dat dit vrij normaal is. Zeggen ze 8 dan bedoelen ze 10 km. Zeggen ze 4 km tot de finish, tel er dan maar 2 bij op. Behoorlijk irritant maar je went eraan en ik probeer niet meer te luisteren naar de beloofde afstanden, drink om de 5 km uit mijn eigen bidon en dan valt het dus mee als er ineens een VP is.

Na een paar uur ga ik al mensen inhalen van de 6 uursgroep dus dat is wel prettig lopen. Ook Peter Spirk, de andere Nederlander die hier deelneemt, haal ik nog in. We lopen een stukje samen. Hij heeft het zwaar en ik ook want mijn scheen is na 50 km weer lastig gaan doen. Ik snap er niets van, denk dat het shin splints is maar dat ik dat zo vroeg in de wedstrijd krijg is wel vreemd. Het laatste stuk loop ik dus weer extra rustig en let goed op dat ik mijn voet plat neerzet. Het voelt onnatuurlijk maar dat moet dan maar. Bij de finish heb ik een kleine bult op mijn scheen zitten dus ik ga meteen met mijn been onder de koude waterstraal. Maak me wel wat zorgen, als het maar niet erger wordt! Ik plak tape op mijn schenen en slaap die nacht op mijn buik om mijn voet op te rekken want die is helemaal stijf.

Dag 3: 81 km van Beeskow naar Lübbenau

De langste etappe van de Spreelauf en vandaag ook nog regen en een zere poot. Maar met een zere poot kun je ook lopen. Gelukkig start ik weer in de vroege groep van 6 uur. Ik kom altijd al moeilijk op gang en vandaag nog moeilijker. De benen voelen verder wel goed maar die scheen niet. En bij de start is het ook nog fris en het regent dus ik heb mijn regenjasje aangetrokken. Die doe ik al snel weer uit want ik ontplof bijna, zo warm heb ik het. Dan maar nat worden. Mijn schoenveters zitten zo los dat ik bijna uit mijn schoen stap dus die trek ik na 10 km toch maar wat strakker en dan begint het eindelijk een beetje beter te gaan. Toch blijf ik het tot de tweede verzorgingspost heel rustig aan doen en daarna loop ik wat minder voorzichtig. En dat gaat goed! Joepiedepoepie!

Ik haal de één na de ander in, red Konrad nog van verkeerd lopen en loop zelf zachtjes te zingen. Geniet de hele dag van het schitterende parcours. Door het Spreewald, langs water, door een dorp wat Ranzig heet (maar niet ranzig is) en over wat kleine heuveltjes. Het blijft goed gaan tot de 60 km. Dan voel ik mijn scheen weer wanneer ik op een zandpad met losse stenen loop. En deze keer voel ik het meer dan de vorige dagen. Nu doet het echt veel pijn en ik kan mijn voet niet eens meer normaal neerzetten. Probeer mijn sokken anders te doen zodat ze niet meer knellen en dat lukt gedeeltelijk. Twijfel of ik ze uit zal doen maar ben bang dat ik dan blaren ga krijgen en daar heb ik er al twee van. Veters weer losser en doorstrompelen maar. En wat is 20 km dan vreselijk lang! Het duurt maar en het duurt maar. Tot overmaat van ramp moeten we ook nog over een planken pad over het water en daar kom ik een grote groep fietsende kinderen tegen. Met moeite worstel ik me erlangs, de wanhoop nabij. Dit is het einde van mijn Spreelauf, dat kan niet anders. Op mijn scheen zit een dikke rode bult en op de wreef van mijn voet nog één. Dat is niet goed. Over en uit, dit gaat een DNF worden. Ik haal slechts een halve Spreelauf. Maar eerst moet ik naar de finish van vandaag zien te komen en dat valt niet mee met die horrelpoot van me. Tot de 75 km is het kommer en kwel maar daarna lijkt het beter te gaan en kan ik iets beter doorlopen. Op één of andere manier kom ik toch bij de finish en loop meteen door naar de douche om mijn been met koud water te koelen. De pijn verdwijnt maar de twijfel blijft. Zou ik morgen wel weer kunnen starten? Dan moeten we weer dik 70 km, ik moet er nog niet aan denken.

Na deze etappe mogen we allen nog een avondwandeling maken want het eten is 10 minuten verderop. Voor de tweede keer deze week eet ik goulash. Nu vind ik het nog lekker, over een paar dagen zal dat anders zijn. Later die avond liggen Peter en ik op ons matje met een biertje in de hand en een ijsje op onze benen want ook hij heeft een rode plek op zijn voet. En nog veel meer mensen. De dokter is druk vandaag. Blaren prikken en shin splints behandelen. Ik knip mijn sok open zodat die morgen geen druk meer zal geven. Hopelijk helpt het. Ik ga het morgen in elk geval proberen, geef het niet zomaar op.

Dag 4: 73,4 km van Lübbenau naar Spremberg

Stumperds. Een ander woord kan ik niet bedenken voor de mensen die vandaag proberen van hun matje op te staan. De één strompelt nog meer dan de ander. Maar straks bij het startschot zal het beter gaan. Zelf voel ik me best goed, de scheen is zeer gevoelig maar ik kan mijn voet redelijk bewegen. De bulten zijn vrijwel verdwenen en de roodheid is ook een stuk minder. Dat geeft deze burger moed.

We moeten eerst weer naar het ontbijt wandelen, 10 minuten verderop. En weer terug voor de start want die is bij de sporthal waar we sliepen. Ik start weer in de 6 uurgroep. Het is ontzettend koud dus ik heb een extra shirt aan getrokken. Dat kan ik na 10 km lopen al weer uit doen want dan is het al echt warm. En het wordt vandaag alleen maar warmer. Vooral de 25 km op de lange rechte dijk zijn warm. En die dijk is niet leuk ook al loopt hij langs de Spree, ik houd niet van lange rechte wegen. Zo saai. Zoals gewoonlijk start ik weer heel rustig. Let goed op hoe ik mijn voet neerzet en ben blij wanneer ik merk dat het helemaal niet zo slecht gaat als ik verwacht had. De pijn trekt na 10 km weg en dan kan ik wat normaler gaan lopen. Wel heel rustig maar niet meer als een Donald Duck met platvoeten. Zal ik dan toch niet hoeven uitstappen? Met een rustig tempo loop ik over die saaie dijk, door een prachtige bos en neem de kleine heuveltjes zonder problemen. Kan zelfs versnellen op het eind want de scheen gedraagt zich zeer goed vandaag. Ik kan wel zingen van blijdschap en dat doe ik dan ook. Gelukkig is er niemand in de buurt want echt mooi klinkt het vast niet. Maar ik ben zo blij, eindelijk gaat het zoals het zou moeten gaan. Zonder problemen, zonder pijn. Oké, een beetje wel maar lang niet zoveel als gisteren. En ik ben moe, ja natuurlijk, ik ben geen robot. Maar ik ga het halen, let maar op! 

Omdat het finishdorp Sprengberg heet mogen we heuvelop finishen. En dat gaat me goed af, ik laat me niet door een scheen kisten en helemaal niet door een heuveltje. Kom nou! Huppakee, omhoog en finishen. Dag 4 is in de knip!

's Avonds is het eten niet echt geweldig. Veel te weinig en ook niet echt smakelijk. Van een derde keer goulash in één week word ik ook niet echt blij. En met één verdronken doperwt kom ik ook al niet aan mijn dagelijkse portie groente.

Omdat ik al drie dagen last heb van twee blaren ga ik maar eens bij ome dok langs. Ik heb nog nooit een blaar professioneel laten doorpikken maar één keer moet de eerste keer zijn toch? En ome Dok doet het graag en goed.

Hierna rol meteen in mijn slaapzak, klets nog wat met Peter en val dan om 8 uur al in slaap. Om een half uurtje later weer wakker te worden omdat het vrij rumoerig is. Maar om 9 uur gaat het licht uit en dan zal het weer rustig worden. Zo gaat het altijd. Alleen vandaag niet want het licht gaat wel uit maar 5 minuten later ook weer aan. En weer uit en weer aan. En weer uit en weer aan. Verschillende mensen proberen het uit te krijgen en te laten maar dat lukt niet. Om gek van te worden. Twee uur lang gaat dat zo door tot om 11 uur blijkbaar de lampen ook in slaapstand gaan. Dan heb ik al 2 uur van mijn kostbare slaap gemist. En zo goed slaap ik nou ook weer niet deze week.

Dag 5: 71,7 km van Spremberg naar Bautzen

Het ontbijt smaakt zoals het avondeten van gisteren: nergens naar. Klef supermarktbrood, zo in de verpakking neergelegd. De keren dat we in de sporthallen aten waren vele malen beter en dit is nog wel een restaurant. Eén thermoskan koffie voor 50 à 60 mensen is natuurlijk ook te weinig maar na drie keer in de rij te hebben gestaan kan ik toch een kopje van dat goddelijke bruine vocht bemachtigen. En dat smaakt tenminste wel goed. Het brood krijg ik niet naar binnen dus ik eet voornamelijk beleg. Maar ook dat is niet veel want ook hiervan is er te weinig voor die hongerige lopers en begeleiders. Gelukkig kan ik altijd wel flink eten bij de verzorgingsposten. Alleen de eerste VP heeft alleen maar drinken maar dat is niet erg want dan heb je net je ontbijt op en nog geen eten nodig. Normaal gesproken dan, vandaag had ik er wel een hapje gelust. 
Bij VP 1 staat voor mij altijd mijn ijsthee al keurig klaar. Omdat ik Nederlandse ben en vaak een oranje shirt draag wordt dat elke dag in een oranje beker klaargezet zodat ik niet hoef te zoeken en het meteen kan grijpen. Wat een service!

Maar voor ik vandaag bij VP 1 ben krijg ik eerst nog een mentaal tikje te verwerken. We starten de heuvel weer af die we gisteren op hebben gelopen naar de finish. En nou start ik altijd als een slome slak maar vandaag is het blijkbaar nog slomer dan sloom. Ik loop nog net niet achteraan maar wordt wel ingehaald door de laatste van gisteren. Ik kan haar niet eens bijhouden. AU, dat is pijnlijk! Maar gelukkig kom ik na 2 km op gang en kan ik gaan inhalen, dat is dan weer een voordeel van zo'n slomeslakkenstart.

Vandaag weer zo'n lange etappe maar ik heb er meer vertrouwen in dan gisteren. De scheen is gevoelig maar dat is dan ook alles. In tegenstelling tot vele anderen ben ik aan het herstellen, sommigen hebben helaas minder geluk.  

Vlak voor de derde verzorgingspost haal ik Michael in. Hij plaagt me de hele week al een beetje omdat hij steeds voor me eindigt. En nu haal ik hem dus in. Bij de VP roep ik dus dat ik haast heb en dat ik op wil schieten want ik heb Michael ingehaald. Snel, snel! Anders neem ik altijd rustig de tijd om te eten en te drinken dus dit zijn ze niet van me gewend. Ze kijken me verbaasd aan maar zien dan aan mijn brede lach en aan de schaterlach van Michael dat het allemaal niet gemeend is. De dames hebben er een groot plezier in en dus duurt het extra lang voor ik weer verder kan. Weer door het bos en langs meren. En ook nog wat heuveltjes erbij. Nooit geweten dat het hier zo mooi was.

De finish is in het prachtige dorp Bautzen en we slapen vandaag in echte bedden in een jeugdherberg. Wat een geluk. Alleen jammer dat ze hier van die rottige klinkertjes hebben waar we over moeten voor we bij de finish zijn. Het weinige eten van gisteren en vanmorgen wreken zich want ik ben behoorlijk leeg wanneer ik eindelijk bij de finish ben. Leeg en koud, ondanks dat het warm weer is. Gelukkig is de douche warm. Maar jammer dat de stralen precies langs me heen gaan. Om toch net zoveel water op te kunnen vangen als anders blijf ik er dus extra lang onder staan. De waterrekening zal deze maand flink gestegen zijn.

Michael zie ik pas 's avonds weer. Hij heeft geen reden meer om me te plagen want ik sta nu voor hem in het klassement. Lekker puh! Ik zei toch dat de balans pas aan het eind opgemaakt zou worden? En morgen gaat hij me echt niet meer inhalen. Echt niet! Morgen zet ik mijn eindsprint in.

Ik heb visioenen van een groot bord patat met een gigantische klodder mayonaise, een glas koude melk en een pannenkoek met spek. In plaats daarvan krijgen we een klein beetje gebakken aardappels en brood. Zelfs goulash was me welkomer geweest. Maar het bed maakt veel goed en ik slaap als een roosje. We mogen ook nog eens tot 5.30 uur uitslapen. Luxe!

Dag 6: 47 km van Bautzen naar Eibau-Walddorf

Gelukkig wel een goed ontbijt vandaag. Daarna de koffer 200 meter over de hobbelige klinkertjes naar de vrachtwagen slepen omdat die niet bij de jeugdherberg kan komen. Ik start in de late groep en die is echt laat want de eerste groep start om 7.30 uur en de tweede pas om 8.15 uur. Na 100 meter moeten we een trap af, 110 treden. Daarna weer over die rottige klinkertjes en dan een heuvelachtig bospad langs het water. Schitterend!  Maar wie loopt hier weer bijna achteraan? Juist ja, die slome slak uit Nederland. Echt doorlopen lukt me hier niet maar daarna kom ik weer in mijn ritme en dan ga iets versnellen. Het is wel de eindsprint hè? Ik loop vlak achter Katja en dat verbaast me. De eerste 4 dagen eindigde zij als eerste vrouw en gisteren eindigde ze achter mij. Niet dat ik dat door had want we startten beiden in een andere startgroep dus dan zie je elkaar helemaal niet. Vandaag zijn we tegelijk gestart en nu haal ik haar zelfs in. Vandaag zijn we de hele dag aan het stuivertje wisselen. Dan zij voor mij en dan ik voor haar en dan weer samen. Ieder loopt haar eigen tempo maar we zijn dus steeds in elkaars buurt.

Vandaag is de kortste etappe maar zeker niet de gemakkelijkste. Het is hier veel heuvelachtiger en dus hebben we vandaag de meeste hoogtemeters. De laatste 12 km gaan ook allemaal omhoog. Na de laatste VP, 7 km voor de finish, komt Katja weer naast me lopen. Ze heeft overal pijntjes, zegt ze. En ik voel vandaag juist voor het eerst in 6 dagen niets. Echt niets! Helemaal niets! We lopen samen verder en ik merk wel dat ze het zwaar heeft. Maar dat heb ik ook. Ik heb dan geen pijntjes maar moe ben ik zeker wel. Ook Peter komt bij ons lopen en met z'n drieën gaan we verder, zwijgend, allen moe en verlangend naar de finish. Peter haakt op een stenenpad weer af en Katja en ik gaan verder. Ze zegt dat ze blij is dat ik bij haar loop, ze is moe en heeft pijn. Samen loopt het prettig, we hebben hetzelfde pasritme. Op een steil stukje bospad wandelen we even en we juichen alvast omdat we het gaan halen. 

Boven is de bron van de Spree en daar mogen we poseren voor de foto voor we de laatste 2 km afleggen. Beiden met een blije grijns op ons gezicht, we zijn er bijna! En dan zien we de finish maar -oh, wat gemeen- we moeten nog een stuk omlopen. Er staat een skischans en we moeten om de uitloop van dat ding heen. Hadden ze niet even het hek open kunnen zetten? Katja grijpt mijn hand en even later stormen we juichend over de finishlijn. Gered! De eerste en derde vrouw zijn binnen! We lopen meteen weer een stukje terug want ook Peter komt er al aan, ook blij en vermoeid. Maar beide Nederlanders hebben het toch maar mooi gehaald.

Na een lange warme douche zitten we buiten op de laatsten te wachten. Biertje erbij en genieten. En hardop dromen van patat met mayo, koude melk en pannenkoeken. Helaas, 's avonds na de prijsuitreiking weer geen patat, mayo, melk en/of pannenkoeken maar weer een broodmaaltijd. Ik had zelfs een moord willen doen voor een bord goulash. Of wat dan ook, als het maar warm voedsel is. Nu blijf ik de hele nacht ijskoud, ondanks dat ik in mijn slaapzak en onder een dekbed lig. Maar morgen mag ik naar huis, mijn eigen warme huis met mijn eigen eten. Geen goulash maar een andere gezonde warme hap. Patat bijvoorbeeld.

Dit was een zware week voor me. Ik heb ervan genoten maar heb ook geleden. Me zorgen gemaakt of ik het wel zou redden of dat ik voortijdig uit zou moeten stappen. Gelukkig is het goed gegaan. Ik ben blij dat mijn blessure zich zo vroeg manifesteerde. Ik heb mensen zien lijden die later shin splints kregen. Dan ben je al meer vermoeid en wordt de lijdensweg nog groter. Ik had het geluk dat het na dag 3 steeds beter ging en ik herstelde. Waarom ik zo vroeg shin splints kreeg weet ik nog steeds niet, maar ik was niet de enige. Ik geef de schuld aan de betonplaten en harde klinkers waar we veel over moesten lopen. En misschien ook wel de schoenen waar ik de eerste dag op liep. Ik heb geen idee. Maar dat ik herstelde geeft me moed. Volgend jaar, wanneer ik de Tour de France wil gaan lopen, zullen er zich zeker ook problemen voor gaan doen. Ik weet nu dat dat niet hoeft te betekenen dat je uit moet stappen. Het kan wel zo zijn maar het hoeft niet per se. Helaas hebben 9 deelnemers minder geluk gehad dan ik. Zij moesten wel uitstappen. Maar er waren ook geblesseerde deelnemers die iets meer geluk hadden en wel konden finishen, hoewel met veel pijn en moeite.

Het parcours was prachtig. Door dorpjes, langs rustige wegen, langs meren, door parken, door het bos en natuurlijk langs de Spree. Maar ook door grotere steden als Berlijn en Cottbus, langs drukkere wegen en door groene maar ook vele rode stoplichten.

De mensen van de verzorgingsposten zijn goud waard. Zonder hun konden wij niet lopen. IJsthee voor me klaarzetten in een oranje beker is een kleinigheid maar zoiets kan je heel blij maken. Je bent moe en labieler dan anders dus die kleine dingen zijn dan zo belangrijk. En ik was ook blij dat ik deze keer niet de enige Nederlandse was, ik was blij met het gezelschap van Peter Spirk en ben ook blij dat hij meegaat naar de Tour. 

Tot slot het weer: op die ene langste dag na, toen het regende, was dat perfect. Een graad of 20-25 en zonnig. Ik ben een blij en tevreden mens dat ik deze week heb mogen meemaken. En heb mogen finishen!

De getalletjes:

Er stonden 9 vrouwen en 39 mannen aan de start, totaal dus 48 deelnemers die in Berlin-Spandau vertrokken. Mijn resultaten:

Dag   afstand      tijd            plaats (V)   finishers (V)  plaats (M+V)   finishers (M+V) 

1       51,1 km     5.33.27      2               9                   13                     48

2       65,6 km     7.26.48      3               9                   18                     47

3       81 km        9.48.30      3               9                   20                     46

4       73,4 km     8.47.11      3               9                   14                     43

5       71,7 km     8.34.37      2               8                   14                     39

6       47 km        5.25.30      1               8                   11                     39

In totaal had ik voor de 390,2 km 45.36.03 nodig en daarmee eindigde ik als 3e vrouw en 15e overall.

De foto's in deze blog zijn van Jan Straub en Gabi Gründling.