20/21-9-2014: 24 Stundenlauf Aare-Insel, Brugg (SUI)

The day after:

‘Weet je waar ik spierpijn heb?’

‘In je kont…..van al dat zitten?’

Coach Jos vindt het zelf nogal grappig maar ik kan er niet om lachen. Niet omdat ik het niet grappig vind maar omdat lachen me pijn doet vanwege de spierpijn in mijn ribbenkast. Daar zit nl. mijn spierpijn. Ik heb bijna 24 uur als een vis op het droge lopen happen naar zuurstof. Je weet wel, van die heerlijke zuurstof die je inademt via je longen en die je lichaam helpt om je voort te bewegen. Van die zuurstof die je normaal gesproken zonder na te hoeven denken inademt. Dat element dat zich voor 20% in de lucht bevindt maar dat in Brugg voor mij niet te behappen was. Als een vis op het droge probeerde ik het binnen te krijgen maar het lukte me niet.

IJzertekort en klam weer, een heel slechte combinatie voor mij om te gaan lopen. En door de hoge luchtvochtigheid liep ik al na 5 minuten zeiknat van het zweet mijn rondjes. En niet alleen ik, ook de andere deelnemers hadden er last van. Ook mijn enige concurrente, die als een speer vertrok, liep al snel te zweten. Steeds kwam ze me voorbij en steeds had ze een andere outfit aan. Die outfit bleef maar heel even droog.  Maar zij had er wel tenminste wel een flink tempo in. In tegenstelling tot mij, ik zwoegde en zwoegde en kwam nauwelijks vooruit. Mijn benen schuurden langs de naden van mijn tight volledig open en mijn longen weigerden dienst.

Om middernacht begon het te bliksemen, uren lang. En daarna barstten de hemelsluizen open. Bakken met water kregen we op onze hoofden en de bliksem werd nu vergezeld door donder. Flits-BOEM! Flits-BOEM! Een enorm onweer. Ik vond het onverantwoord om op ons open parcours te blijven lopen en zocht beschutting, net zoals vele andere deelnemers. In het clubgebouwtje was het droog en veilig en daar plofte ik op een stoel neer. Mijn wanhoop veranderde in berusting, deze wedstrijd was niets en zou ook niets meer worden. Dan maar niet.

Een lieve mevrouw wikkelde me in een deken en gaf me koffie, daarna dommelde ik weg. Werd wakker door geroezemoes en wist wel dat er iets niet klopte. De bliksem en donder waren er nog maar er miste ook iets. Licht! Het was pikkedonker en mensen liepen rond met brandende lucifers en zaklampen. De stoppen waren doorgeslagen en de man van de tijdwaarneming was druk bezig om zijn computer weer aan de praat te krijgen. Ik dommelde weer in, zat eigenlijk wel lekker in mijn deken en vond het best.

Toen ik voor de tweede keer weer wakker werd waren de lichten weer aan, de tijdwaarneming deed het weer, het regende nog pijpenstelen maar het onweer was verdwenen. En dus ging ik weer het parcours op. Babbelde wat met de net gestarte 6 uur lopers en ging weer verder waar ik gebleven was: met rondjes zwoegen en proberen om wat van die heerlijke zuurstof binnen te krijgen. Vis op het droge maar nu in de regen, dat dan weer wel. Zag mijn concurrente uit haar tent komen, weer in een nieuwe outfit, zij had dus blijkbaar ook geschuild voor het onweer. Maar ze ging opruimen en even later reed ze weg van het parcours. Dat betekende dat ik de wedstrijd zou gaan winnen. Blij was ik er niet mee maar wat kon ik er aan doen?

Die 24 uur heb ik vol gemaakt en kwam tot een miserabele afstand van 167,567 km. Won dus de wedstrijd en kreeg 2 prijzen, één voor de eerste vrouw en één voor de eerste V50. Ik zie het maar als een beloning voor het niet-uitstappen.