zondag 27 augustus 2017

26-8-2017: Osnabrücker Land Marathon, Bissendorf (GER)

Daar sta ik dan, na een zware strijd tegen de heuvels, het klamme weer en de mevrouw in het paarse broekje. Voor de derde keer heb ik de Osnabrücker Land Marathon gewonnen, na het eerder in 2007 en 2011 ook al gedaan te hebben. Deze keer was het wel een ander parcours, veel zwaarder kan ik wel zeggen, maar ook mooier. Eerst een grote ronde van 21 km en daarna nog twee rondes van 10,6 km. Die kleine rondes zijn eigenlijk het laatste deel van de grote ronde en juist dat deel is het zwaarst met een flinke klim en een nare afdaling over een puinpad. 

De bedoeling was dat ik hier relaxt zou gaan lopen, een beetje heuvels oefenen voor Corsica en me niet druk maken over de klassering en de tijd. Maar hoe anders verliep het. Bij de start telde ik vijf vrouwen: eentje in een grijze broek, eentje in een zwarte broek, eentje in een blauwe broek, eentje in een paarse broek en mezelf in een oranje broek. Paarse en zwarte broekje zagen er heel snel uit, grijze broekje had me verteld dat haar PR 3.58 was en blauwe broekje was een beetje een twijfelgevalletje. Hoe je je kunt vergissen bleek al snel want ik heb na de start snellezwarte en twijfelblauwe broekje helemaal niet meer gezien omdat ze achter me liepen. Grijze en paarse broekje liepen meteen stevig voor me uit en dus leerde een simpel rekensommetje me dat ik derde lag. Al vrij snel halen we halve marathonlopers in die 10 minuten voor ons zijn gestart dus dat is wel fijn, nu heb ik steeds een mikpuntje, iemand die ik in wil halen, en ik houd me niet bezig met paarse en grijze broekje. Het parcours is nu al glooiend met ook wat stevige klimmetjes maar ik kan ze makkelijk aan.

Halverwege de eerste ronde wordt het nog drukker op het parcours omdat hier nu ook de 10,6 km lopers lopen, die zijn een uur na ons gestart. Ik heb dan grijze broekje al ingehaald en weet dat ze me niet meer gaat terugpakken omdat ze het best wel al zwaar had. Paarse broekje zie ik niet want het is veel te druk op het parcours. Tot ik haar zie als we boven op de hoogste klim zijn, volgens mij loopt ze een paar honderd meter voor me. Maar we moeten dan die nare afdaling over een puinpad lopen en als ik daar halverwege ben zie ik dat zij al beneden is. Hierna is het 6 km vlak en daar zie ik dat ik haar toch langzamerhand nader. En dan gaat het ineens heel snel, niet dat ik versnel maar zij heeft het blijkbaar zwaar want als we de tweede ronde (na 21 km) in gaan heb ik haar bijna ingehaald. Maar dat wil ik helemaal niet! Dus las ik een plaspauze in maar dat helpt niet want ze wandelt een heel stuk bij de verzorgingspost. Nu komt de zware klim: eerst vals plat, dan een steil stuk, dan weer een stukje vals plat, een klein steil stukje, 100 meter naar beneden en dan nog een steil stukje naar de volgende verzorgingspost. Op het eerste steile stuk moet ik haar wel voorbij, als ik langzamer zou gaan lopen is dat voor mij veel zwaarder, ik wil mijn eigen tempo blijven lopen. Maar nu kan zij mij dus achter de broek aan zitten en dat vind ik niet prettig. De nare afdaling is niet mijn sterke punt en paarse broekje kon dat juist heel erg goed. Toch haalt ze me daar niet in maar als ik beneden in een bocht even achterom kijk zie ik dat ze vlak achter me loopt. De volgende 6 vlakke km's blijft ze in de buurt. Ze is taai! Maar dat ben ik ook en ik weet dat ik mijn winst op het vlakke en in de klim kan maken dus ik stap stevig door. Hoezo, relaxt lopen? De klim gaat moeizaam, de afdaling naar behoren en als ik weer bij de bocht ben waag ik het om achterom te kijken. Geen paars broekje! Nu nog 6 km vlak tot de finish. De organisatie is zo aardig geweest om de Langestrasse in het parcours op te nemen, dat zal speciaal voor mij zijn gedaan? Op die Langestrasse kan ik heel goed zien of paarse broekje eraan komt of niet en wanneer ik haar niet zie weet ik dat de winst in de knip zit. Vlak voor me loopt een meneer in het zwart en die pik ik ook nog even op, in de hoop dat hij met me mee zal lopen maar dat doet hij helaas niet. Dus soleer ik naar de finish waar ik na 3.56.17 onder het Zieldoek doorloop. Gewonnen! En dat terwijl ik hier alleen relaxt wat heuvels wilde trainen. Ik ben er reuze blij mee, niet zozeer door de winst maar omdat ik weet dat de saaie viaducttrainingen niet voor niets geweest zijn. Paarse broekje komt 6 minuten na me binnen en grijze broekje weet in een eindsprint nog net blauwe broekje voor te blijven. Zwarte broekje zit daar ook niet ver achter.

Als winnares word je hier flink in de watten gelegd. Ik krijg een bokaal, een boek over culinaire marathons, een  shirt en een bierglas gevuld met 3 liter Paulaner bier. Proost! Het glas staat nu naast zijn identieke broertje die ik in 2011 heb gewonnen.

Op 7 september hoop ik te starten bij de Ultra Corsica, een etappeloop over 17 dagen waarin we 1000 km en 18.000 hoogtemeters moeten overbruggen. De heuveltjes van deze marathon zijn natuurlijk niets vergeleken met wat ik straks op Corsica voor mijn voeten ga krijgen maar het geeft me wel vertrouwen.


2 opmerkingen:

  1. Gefeliciteerd en proost. Je hebt je Ziel in een erg vlotte tijd bereikt. Fijn dat je nu met vertrouwen je etappeloop in kunt.

    Groetjes,

    Dorothé

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Goed gedaan van oranjebroek, proficiat! En ook voor jou helpt dus die viaducttraining. En deze heuveltraining helpt je straks in Corsica.
    pfft, en dan 3liter bier.... waar heb je het gelaten.
    (en na 10x ofzo eindelijk je robot overwonnen)

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.