maandag 11 september 2017

7-9 t.m. 23-9-2017: Ultra Corsica, dag 5 t.m. 11

Na de eerste vier relatief rustige dagen gaan we wat meer klimmen en dalen en de etappes zijn wat langer. Deze week staan er 406,8 km's in de planning met 7270 klimmeters en 7252 meters weer naar beneden.


11-9-2017: Ogliastro - Calenzana, 65,3 km, +938/-852 hm (route)
Pfff, wat een wind stond er vandaag. Zoveel dat het bij het naar beneden lopen nog steeds voelde alsof ik omhoog ging. Er waren net zoveel hoogtemeters als gisteren maar omdat er nu ook een aantal km's Corsicaans vlak in zaten moesten we die hoogtemeters dus in minder km's afleggen. En dat betekent dus dat ze steiler waren. De oplettende lezer heeft nu wel door dat deze dag me zwaarder is gevallen dan gisteren.

Maar wat was het mooi! De laatste 10 km waren echt schitterend: afdalend (tegen de wind in dus dat voelde als een pittige klim) met zicht op een prachtig dal met rondom de bergen. Helemaal beneden zag ik koeien lopen en boven me zweefden de vogels hun rondjes. De cactussen hebben hier meer water gehad dan de cactussen uit de regio waar we vandaan komen. Daar waren het verschrompelde planten, hier zijn ze mooi vol. Ik ben een cactusliefhebber dus vandaar dat ik er op let.

En dan moet ik mijn allerliefste maatje van vandaag nog noemen: Zilia, zo noem ik de zwarte hond die vanaf het dorp met die naam met me mee liep. Eerst vond ik het niet prettig maar toen hij zo braaf aan mijn zijde bleef lopen vond ik het toch wel lief. Zelfs toen ik een plaspauze maakte bleef hij op me wachten. Toch was ik ook bezorgd want wat zou zijn baasje hier van vinden? Zilia zag er goed verzorgd uit dus ik neem aan dat hij wel een baasje heeft. Toevallig kwam Philippe met de auto langs dus vroeg ik hem of hij Zilia in de auto kon zetten en hem naar het dorp terug wilde brengen. Philippe greep mijn maatje bij zijn nekvel en ik liep verder. Tot ik een paar minuten later weer getippel hoorde en jawel, daar was hij weer! Kilometers lang bleef hij bij me tot we bij een huis kwamen waar een andere hond in de tuin lag. En die was net wat interessanter dan mij dus bleef Zilia daar achter.

Na 7.34.45 kwam ik weer bij de finish en kon ik mijn tent inwaaien.

12-9-2017: Calenzana - Galéria, 47,0 km, +563/-660 hm (route)
Vandaag slechts 47 km met relatief weinig hoogtemeters. Een soort herstelduurloop dus. Omdat de afstand niet zo lang is is het heel verleidelijk om sneller te gaan lopen dan voorgaande dagen. En dat is dus precies wat ik niet heb gedaan. Voor mij werkt het het beste als ik mijn comfortabele tempo aanhoud wat ik tot nu toe heb gelopen. Versnellen zou me alleen maar blessures op kunnen gaan leveren.

Dus vertrok ik weer rustig om de km's in een prettig tempo weg te dribbelen. En dat met een flinke tegenwind. Gatsie, je zou denken dat ik als poldermiepje wel aan wind gewend zou zijn, en dat is ook zo, maar het maakt het lopen er niet eenvoudiger op. Soms, als ik een bocht omkwam, kreeg ik zo'n klap wind dat ik bijna stil stond. Maar het uitzicht was er niet minder om! Vrijwel de hele dag was de zee weer in zicht.

Helaas was er vandaag geen hond die met me mee liep, ik vraag me af waar hij nu is? Gelukkig heeft de camping waar we vandaag verblijven wel een campingkat, gezellig!

Vandaag had ik 5.12.45 nodig om bij de finish te komen.

13-9-2017: Galéria - Marine de Porto, 52,5 km, +678/-669 hm (route)
De eerste week zit erop. En ik kan nog steeds zeggen dat ik hier zonder noemenswaardige problemen aan het lopen ben. Natuurlijk heb ik mijn dipjes, pijntjes en vermoeidheid, ook al lijkt het voor anderen alsof het allemaal vanzelf gaat. Elke dag hoor ik bij de verzorgingsposten dat ik er nog fris en blij uitzie. Fris voel ik me natuurlijk niet altijd, niet verwonderlijk als je elke dag een ultra met de nodige hoogtemeters loopt, maar blij voel ik me zeker wel.  Het is hier echt zo mooi, de organisatie en vrijwilligers zijn ontzettend aardig en doen alles voor je, het eten is heerlijk en meer dan genoeg en -voor mij een aangename gewaarwording- de lucht is schoon en droog. Ik heb hier nog nauwelijks last met mijn ademhaling gehad. Dat maakt het lopen een flink stuk makkelijker.

Vandaag was ook weer een heerlijke dag. Natuurlijk waren er weer dips maar die duurden nooit lang. De wind was een stuk minder en pas na 3 uur lopen werd het (te) warm. De hele route hebben we gezigzagd door de bergen met steeds een ander uitzicht. Petra, die vandaag de vierde verzorgingspost bevrouwd, zegt tegen me dat de laatste 8 km schitterend zijn met uitzicht op een geweldige blauwe zee. Ze heeft niets te veel gezegd, helemaal beneden zie ik het strand met inderdaad de mooiste blauwe zee die ik ooit gezien heb. Op de weg staat een file van auto's omdat een touringcar de weg blokkeert, de touristen moeten hun foto's maken maar eigenlijk is de weg te smal voor de touringcar. Ik wurm me erlangs en zie Philippe staan die foto's van de lopers wil maken. Als ik de touringcar voorbij ben ren ik alsof de duivel op m'n hielen zit naar beneden. Ik heb nl. weinig zin om straks door al die auto's ingehaald te worden. De dag was zo heerlijk rustig en ik wil dat hij ook zo eindigt. Ik win het van de auto's en kom na 5.50.23 op de camping aan.

14-9-2017: Marine de Porto - Tiuccia, 75,1 km, +1782/-1776 hm (route)
Poeh hé, deze dag heeft er flink ingehakt. Vanmorgen vertrok de eerste groep al om 6 uur en de tweede groep een half uur later. Ik zit elke dag in de blauwe (vroege) groep dus mocht om 6 uur los. Dat betekende dat ik nog zo'n 3 kwartier in het donker liep voordat ik van de prachtige omgeving kon gaan genieten. Het betekende ook dat ik iets langer in de koelte kon lopen want de rest van de dag was het bloedjeheet.

De afstand was al lang maar de hoogtemeters van vandaag waren killing. Het waren eigenlijk maar drie heuvels maar het betekende wel dat we drie keer 10 km achter elkaar moesten klimmen. Zonder onderbreking. Een klein afdalinkje tussendoor was me zeer welkom geweest. Maar helaas, elke bocht die ik omging gaf zicht op een stijgende weg. De ene bocht na de andere. Drie keer 10 km achter elkaar. Ook ongeveer net zoiets dalen maar daar gaan je benen ook niet echt goed door voelen. De zon maakte het allemaal niet uit, die bleef vrolijk op onze bollen schijnen. Onze koploper Johan, die altijd de verzorgingsposten overslaat, is er vandaag zelfs bij gaan zitten om even bij te komen. Dat heb ik dan weer niet gedaan.

Kortom: een hele zware dag die ik gelukkig na 9.42.32 af kon sluiten. Behoorlijk kapot!

15-9-2017: Tiuccia - Porticcio, 57,6 km, +1164/-1183 hm (route)
Met weer een zware en warme etappe zijn we vandaag de 500 km gepasseerd. Weer was het veel klimmen, vooral in de eerste 22 km. Klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Maar dan word je ook wel beloond met een prachtig uitzicht over de zee ver beneden. Daarna dalen, gevolgd door wat kortere klimmen en afdalingen. Best weer een behoorlijk zwaar parcours maar het ging me weer beter af dan gisteren.

Vanmorgen zijn er weer twee deelnemers niet gestart. En Peter is bij de eerste verzorgingspost uitgestapt. Dat betekent dat er nu nog maar 10  van de 16 gestarte deelnemers over zijn.

Ik had vandaag 7.38.43 nodig om bij de finish te komen. Dat had minstens een kwartier sneller kunnen zijn als ik niet had hoeven zoeken naar de route. Jammer, in dat kwartier had ik liever achter een koel biertje gezeten. Het is niet anders.

Na de finish staat er elke dag iets te eten klaar. Vandaag lekkere sandwiches met nog een restje salade van gisteren. En ik kreeg van Stella een heerlijk half patatje. Dat alles had ik wel even nodig want ik kon gisteravond en vanmorgen niet echt goed eten en dat voel je bij het lopen. Vanavond zal ik proberen om een bordje extra te eten.

16-9-2017: Porticcio - Propriano, 64,0 km, +1059/-1023 hm (route)
En toen waren er nog maar 9 deelnemers. Vanmorgen is Martin niet van start gegaan. Van de overgebleven 9 lopers loopt Marcello nog met een blessure rond maar die gaat de goede kant op. Ik verwacht en hoop dat deze 9 lopers het wel tot Bastia gaan redden. Maar laten we niet te vroeg juichen want we moeten natuurlijk nog wel flink wat km's lopen. Vandaag waren dat er 64,2 en die waren weer behoorlijk pittig. De eerste 23 km hadden de meeste hoogtemeters en daarna was het dalen en her en der nog wat gemene klimmen. Het hoogteprofiel van de tweede helft zag er best liefelijk uit maar in werkelijkheid viel dat dus vies tegen. Na ongeveer 50 km zag ik een richtingaanwijzer staan naar Col de Huppeldepup en daar kreeg ik wel even een metaal tikje van. Zou ik nog helemaal naar boven moeten? Had ik het profiel niet goed bekeken? Maar gelukkig sloegen we na een km af en hoefde ik niet helemaal naar die Col de Huppeldepup te klimmen. Pfiew, wat een opluchting!

De finish was wel een beetje gemeen want ik moest de gehele camping nog over lopen met een ontzettend gemene klim maar na 8.03.40 was het leed weer geleden.

Morgen hoeven we slechts 45 km te lopen maar wel met dezelfde hoeveelheid hoogtemeters als vandaag. Daar wil ik nu nog even niet aan denken.

17-9-2017: Propriano - Arbellara, 45,3 km, +1086/-1089 hm (route)
Vandaag heb ik het voor het eerst koud gehad. Echt koud! Tussen de 15 en 30 km mochten we een berg van 800 meter beklimmen. Dat zijn heel veel viaducten! Met een fikse wind, soms mee en soms tegen. Het grootste deel lag in de schaduw. Dat klimmen gaat natuurlijk niet al te snel, sommige stukken kon ik wel omhoog dribbelen maar stijgingen van 10-15% lukken me echt niet meer, niet met al 600 km in de benen. Die steile stukken heb ik dus gewandeld en met een bezweet lichaam in de wind koel je snel af. Ik had wel een jasje in mijn rugzak maar die deed ik niet aan. Als je de Ultra Corsica loopt ben je een bikkel en bikkels doen geen jasje aan als ze het een beetje koud hebben. Ik was dus blij dat ik boven was en weer naar beneden mocht. En dat ging soms ook niet snel want sommige stukken asfalt waren heel slecht en omdat ik met mijn vermoeide ultrashuffle mijn benen nauwelijks optil ben ik dan bang om te vallen (hoezo bikkel?).

Na 41 km haalt Henrik me in, hij is een half uur na mij gestart. De laatste 4 km lopen we samen, eerst kletsend maar als we tegen de wind in moeten ploeteren zwijgen we. Samen finishen we, voor mij in 5.35.52 en voor hem dus een half uur sneller.

De camping is heel apart: een groot glooiend zanderig veld met her en der wat struiken en bomen, om ons heen de bergen. Boven het veld zweven roofvogels. De douche was koud en er is geen electiciteit dus we eten vanavond in een Corsicaans restaurant dat eruit ziet als een soort cowboytent. Ik ben de enige van ons gezelschap die het hier fantastisch vind, ik voel me echt thuis in mijn little tent on the prairie.

3 opmerkingen:

  1. Je zoekt goede bijzondere vrienden uit onderweg met danoontjes en nu weer een met een staart en eerst een met vleugels. Moge ze je voorspoed brengen onderweg en inspireren en afleiden van de lastige stukken.

    Groetjes,

    Dorothé

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Na bijna de helft van die 75 km omhoog gelopen te hebben ben ik heel benieuwd hoe je morgen 15/9 start. Op Google Earth even gcheckt en gezien dat er flinke haarspeldbochten in zitten. Als je dit leest heb je ze al volbracht hoop ik. Ik wens je een paar extra Danoontjes of ander krachtvoer en een goede massage toe om fit te blijven.

    Groetjes,

    Dorothé

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Nav de beschrijving van je verblijf op de prairie kwam de naam 'calamity Jane' bij me op 😉 maar je doet het juist omgekeerd erg goed.

    Groetjes,

    Dorothé

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.