zaterdag 12 mei 2018

5-5-2018: WHEW100, Wuppertal (GER).


Op 5 mei liep ik mijn 400e ultra/marathon. Toen ik in 1996 mijn eerste marathon liep had ik nooit gedacht dat ik er 400 zou volbrengen. En dat heb ik eigenlijk ook nog lang niet gedaan want het zijn nog maar 170 marathons, deze WHEH100 was mijn 230e ultra. Dus liep ik meer ultra's dan marathons. Het totaal is wel 400 en in die 400 races liep ik 24.666 km, wat op een gemiddelde van 61,7 km komt en omgerekend 584 marathons. Mooie getalletjes maar hoe ging het nu tijdens die WHEW100?

De afkorting WHEW staat voor WuppertalHeiligenhausEssenWuppertal, drie van de steden waar we doorheen lopen. Er zijn er nog meer maar die worden niet genoemd want dan bekt het waarschijnlijk niet meer lekker. We komen door zeven steden: de start is in Wuppertal, daarna lopen we door Wülfrath, Velbert, Heiligenhaus, Essen, Hattingen, Sprockhövel en weer terug naar Wuppertal. En die 100 staat voor het aantal km's, gelukkig niet voor het aantal mijlen want dan had ik nog meer moeten afzien. 
Het parcours gaat deels over een oud spoor, nu fietspad. Een prachtig parcours maar ook een pittig parcours door het vele vals plat en veel heel vals plat. Dat vele hele vals plat mogen we lopen als we er al 65 km op hebben zitten, dubbel veel heel vals dus! 
De lopers  mogen voor de start gratis ontbijten maar daar maak ik geen gebruik van. Het ontbijt begint pas om 6 uur en de start is om 7 uur en ik vind er dan net iets te weinig tijd tussen zitten. 

De eerste 20 km loop ik helemaal niet lekker en ik snap eigenlijk niet waardoor dat komt totdat ik eindelijk doorkrijg dat hier ook al vals plat in het parcours zit. Gelukkig mogen we tussen de 20 en 50 km voornamelijk dalen en daar kom ik eindelijk in een lekker ritme. Ik ben echt aan het genieten van de rust en het vele groen dat hier is. Van de grote steden zien we maar weinig. Heel soms lopen we een deel door een dorp of stad maar het meest is rustig over het fietspad. 
In die dorpen en steden is het wel uitkijken geblazen want het parcours is natuurlijk niet afgezet en je bent gewoon een verkeersdeelnemer. En dat betekent dus soms stoepje op-stoepje af en wachten op rode stoplichten. Eén keer kan ik wel door het rood lopen maar twee keer durf ik dat niet aan en sta minuten lang te wachten tot het eindelijk groen wordt. Dat stilstaan en wachten is niet mijn hobby dus geheel geruisloos gaat het niet. Er zijn een paar oversteken waar verkeersregelaars staan maar dat zijn juist de oversteken waar nauwelijks verkeer is dus echt veel heb je daar niet aan.

Met het mooie weer zijn er vele fietsers op het pad maar er is ruimte genoeg voor iedereen. Een klein jongetje is gezellig met zijn moeder op pad en die fietst een heel stuk achter mij aan. Van zijn moeder moet hij eerst klingeln und dann überholen. Het blijft bij klingeln want überholen doet hij niet. Twee km lang wordt ik dus geteisterd door een slingerend jongetje op de fiets achter en naast me met een luide klingel. Wel grappig maar ik ben toch blij dat ik bij een verzorgingspost ben en hij me daar voorbij rijdt. Toch is het klingelende jongetje altijd nog beter dan de mannen die met bakfietsen, met een grote box erin, meefietsen over het parcours en keiharde muziek afspelen. Eventjes is dat wel leuk maar niet als er steeds weer een andere man bij je komt fietsen met die herrie. Laat mij maar liever alleen lopen zonder lawaai aan mijn hoofd. Alleen op het stuk langs de Ruhr is het wel even prettig dat zo'n man meefietst. We lopen zo'n 30 km langs die Ruhr en op sommige stukken staat er een behoorlijke wind, tegen natuurlijk. Een paar km lang maak ik daar dankbaar gebruik van de brede rug van zo'n herrie-man en blijf achter hem lopen tot aan de volgende verzorgingspost.

Er zijn 12 verzorgingsposten op het parcours en dat is niet genoeg met dit warme weer. Zelf drinken meenemen is dus wel verstandig en dat heb ik gelukkig gedaan. Bij de verzorgingspost drink is telkens een beker water en een beker Iso. Bij eentje zie ik ook Radler staan. Ha lekker, daar heb ik wel zin in, en ik grijp een beker van dat heerlijke vocht. Maar dat had ik beter niet kunnen doen want hij valt me heel slecht en een km later moet ik al de bosjes in. 
Na 65 km begint het pas echt. Niet omdat dat altijd zo is bij een 100 km race maar omdat we vanaf dit punt tot aan de 90 km continu omhoog lopen. Dat betekent automatisch dat je tempo naar beneden gaat. Goh? In het begin gaat het nog wel maar na 80 km heb ik het wel gehad, Vooral ook omdat we hier ook nog een zandpad hebben en geen lekker strak asfalt. Na 90 km wordt het vlak maar het voelt alsof ik nog steeds vals plat omhoog loop. De laatste 10 km loop ik ook nog vol in de zon en kijk ik niet meer op mijn horloge om teleurstelling te voorkomen als ik mijn km-tijd zou zien. Achteraf gezien had ik beter wel kunnen kijken want die km-tijden vielen reuze mee en zouden me eerder een opkikker hebben gegeven. Ik probeer nog een man mee te krijgen die aan het wandelen is, in de hoop dat we elkaar een beetje steun kunnen bieden maar helaas lukt het hem niet meer. De estafetteloopster die mij inhaalt kan ik dan weer niet volgen dus ik ben op mezelf aangewezen.

Tjonge, wat zijn die laatste 10 km's zwaar! Er lijkt echt geen eind aan te komen maar natuurlijk komt dat einde er toch. Ik had het kunnen weten! Na 10.25.27 kom ik over de finish, behoorlijk kapot maar ook blij. Nummer 400 zit in de knip en het was een hele mooie.
Met mijn tijd ben ik 7e vrouw geworden, 26e in het totaal klassement en 1e V50. 

Ons hotel staat op 2 km van start/finish maar ik ben zo kapot dat ik alleen maar kan zitten. Er is niet alleen een ontbijtbuffet voor de lopers maar na de finish staan er ook broodjes, dranken en ander eten klaar. Daar maak ik goed gebruik van. Wanneer ik een klein beetje bij ben gekomen werk ik het één en ander naar binnen, telkens geholpen door een aardige mevrouw die me van alles aanbiedt en zegt dat ik vooral goed moet eten en straks weer moet komen om nog meer te halen. Ook Jos mag onbeperkt mee eten en drinken. Pas na 2 uur zitten, eten en drinken slenteren we langzaam terug naar ons hotel en gek genoeg gaat dat weer prima. Ook de volgende dag heb ik nauwelijks last van mijn benen of andere ongemakken en kan ik weer door met mijn Elke Dag Hardlopen challenge, dag 219 alweer. Misschien komt ooit de dag dat mijn aantal ultra/marathons gelijk is aan de dagen dat ik achter elkaar heb gelopen....ik zie een nieuwe uitdaging!

Dat nummer 400 nu bereikt is wil natuurlijk niet zeggen dat ik ga stoppen maar ik heb me wel voorgenomen dat, wanneer ik ooit nummer 500 mag bereiken, dat een doodnormaal marathonnetje gaat worden. Dat gedoe met die lange ultra's in de warmte is helemaal nergens voor nodig. Hoewel....het is wel ontzettend leuk!

5 opmerkingen:

  1. Jij ziet overal de uitdaging in en daarom kom je zo ver. Knap om zo'n valse plat ultra als jubileummarathon te kiezen. Dat is waarschijnlijk zodat hem nooit meer zult vergeten. Proficiat ook voor deze 400e want je moet het maar doen. Je krijgt ze nooit cadeau.

    Groetjes,

    Dorothé

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Gefeliciteerd Jannet. 400 is niet niks. Sterker nog, da's best veel! 😎 Zie ik jou ook tijdens het weekje van Sietze, begin volgende maand? Zou leuk zijn, zinin!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Jazeker, ik ben er volgende maand bij! Leuk dat jij ook mee gaat. Zie je dan!

      Verwijderen
  3. Gefeliciteerd Jannet met #400
    Ongelooflijk, of toch wel zoals ik jou volg en ken, wat een getal. En dan nog grotendeels ultra's ook.
    Over (precies, ongeveer...) een 1/2 jaar ben je ook toe aan je 400e EDH, maar dan staat je marathon teller natuurlijk ook al weer (veel) verder...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hi Jannet, mooi om je verslag te lezen en een stukje in je beleving mee te gaan. Met de WHEW maak je van je 400e wel een hele mooie mijlpaal. Gefeliciteerd! Op naar nr 401 ;)

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.