30-6-2018: Kölnpfad Ultra (GER, 173,6 km)

Dit wrak, normaal gesproken heet ze Jannet, heeft er net een rondje Keulen opzitten. In 24 uur en 39 minuten 173,6 km gelopen op een prachtig maar pittig parcours. Niet alleen pittig door de afstand, de ondergrond en het zoeken naar de route maar deze keer nog extra pittig omdat het warm was. En met warm bedoel ik temperaturen boven de 30 graden. Dat zoeken naar de route noemen de organisatoren 'Teil der Challenge', waarmee dus bedoeld wordt dat het Kölnpfad zeer slecht gemarkeerd is en dat geen enkele deelnemer zonder verkeerd lopen de route aflegt. Maar het wrak heeft het gered naar de finish en zit nu al weer fris en fruitig een verslag te typen.

Aan het begin van de week was ik al bijna een wrak toen er weer veranderingen van het parcours werden doorgegeven. Er waren geen vergunningen gekregen om door bepaalde natuurgebieden en over privéterreinen te lopen dus zouden er omleidingen komen. Heel erg jammer want het meest mooie stuk, door het Königsforst, mocht niet gelopen worden en we moesten er omheen. Ook jammer dat ik net de route in mijn beide Garmins had gezet en dus weer opnieuw kon gaan beginnen. En echt handig is dat niet bij Garmin, niet als je die route er nauwkeurig in wilt hebben staan zodat je zonder problemen de weg kunt vinden. Als ze het op dat moment in Keulen hebben horen donderen, was ik dat.

Om middernacht zijn we met 50 deelnemers vertrokken, van die 50 zijn er 9 vrouwen. Ik loop rustig want ik kan me van vorig jaar nog herinneren dat we na 2 km voor de trein moesten wachten. Dat zal dan nu ook wel weer zo zijn. En jawel, als ik bij de overgang aankom staat er een groepje lopers voor de dichte slagboom te wachten. Zelf hoef ik maar een half minuutje te wachten dus ik heb het prima getimed. Het begin van de route kan ik wel dromen en dat leg ik ook zonder problemen af. In mijn eentje want de groepjes lopers voor en achter me zijn me te druk aan het babbelen. We lopen wel in elkaars buurt maar ik ga er bewust niet bij lopen. Na de tweede verzorgingspost is het veld al uit elkaar getrokken en kan ik genieten van de rust. Soms haal ik iemand in en soms word ik ingehaald en ik heb geen idee wie het allemaal zijn en waar ik in het klassement loop. Het boeit me ook geen ene mallemoer want ik wil alleen maar finishen. Toen ik me inschreef had ik nog de wens om voor het donker zou worden te finishen maar dat plannetje had ik al laten varen voor de start. Vanwege de warmte maar ook omdat het parcours 5 km langer dan vorig jaar is geworden (uiteindelijk was het zelfs 8 km langer). Finishen dus, en dat lukt me alleen als ik mijn eigen gangetje kan gaan.

Met de zonsopgang wordt het ook meteen een flink stuk warmer maar er is ook voldoende schaduw. Pas na 80 km wordt het echt lastig. Hier wandelen ook ineens heel veel wandelaars (zij wandelen 100 km, daar moet je toch niet aan denken...) en hier is minder schaduw. De wandelaars gaan allen keurig voor me aan de kant en als ik ze passeer krijg ik telkens applaus en complimenten. Weg dus met die rust, maar aan de andere kant is het ook wel prettig en het motiveert me ook om er nog een behoorlijk tempo in te houden. Na 90 km gaan we de brug over en aan de andere kant van de Rhein in de brandende zon verder. Onder de brug is het heerlijk koel en daar neem ik een kleine pauze. Er staat ook een Dixie van een paar wegwerkers dus daar maak ik dan ook gelijk gebruik van. Nu 15 km langs de Rhein in de zon en dan komt er nog 15 km door die Toteszone. Dat klinkt heel erg en dat is het ook. Volgens de organisatie moet zo de hel zijn. Echt lekker was het niet maar als dit de hel is hoef ik me geen zorgen te maken voor als ik daar ooit terecht zou komen. Het was warm, de zon scheen genadeloos op m'n bol, er stond niet één boompje dat een beetje schaduw gaf, de zandpaden met de lastige stenen waren vervelend, het was een veel te lang stuk, de landbouwwerktuigen maakten er een stoffige boel van en ik kon niet of nauwelijks hardlopen maar dat was het dan wel. Als ik later in de hel beland ben ik toch niet van plan om er te gaan ultralopen dus dan is het wel te doen. Denk ik. Toch? Maar nu was het zwaar afzien en was ik blij dat ik weer de bossen in mocht. Niet dat ik toen weer tempo kon maken want mijn benen leken wel gesmolten en werkten niet echt meer mee.

De omleiding om het Königsforst zou met pijlen worden gemarkeerd en ik heb inderdaad pijlen gezien. Eén keer naar links en een paar keer rechtdoor waar je alleen maar rechtdoor kon, daar heb je dus niet zo veel aan. Nog een pijl het bos in en vandaar geen pijlen meer. Maar na enig zoeken kwam ik toch weer goed uit en wist ik weer waar ik was.

In Bensberg dus, het dorp waar het hoogste punt van het parcours is. Het dorp waar ik me vorig jaar rot heb gezocht naar een paadje en die ik nu dus feilloos wist te vinden. Ik ben geen ezel hè? Maar ook het dorp met de verzorgingspost boven op een terras waar je dus nog een trap voor op mocht. Na 136 km.  Heel fijn! Boven aangekomen wilden ze alles voor me doen maar het enige wat ik wilde was wat eten en drinken en snel weer weg. Nee, ik hoef geen stoel. Nee, je hoeft ook geen broodje voor me te smeren. Nee, ik hoef geen soep en nee, ik hoef ook geen biertje. Je hoeft me ook niet nat te sproeien en ik hoef al helemaal niet gemasseerd te worden, van mijn benen blijf je af!  Allemaal heel erg lief maar als ik ga zitten blijf ik zitten en zit ik hier volgende week nog. De verleiding om hier uit te stappen is veel te groot. Niks uitstappen, doorstappen!

Na Bensberg kwam er weer een omleiding met nauwelijks pijlen en een lastige beklimming. Maar waar je omhoog moet mag je ook ooit weer naar beneden en dat ging dan wel weer lekker. Het stuk bos met de omgevallen bomen en door de sloot was lastig maar ook daar kom ik over- en doorheen.

Bij de verzorgingspost op 146 km zeggen ze dat het nog maar 19 km is naar de finish maar volgens mijn gegevens moet dat 25 km zijn. Dat is dan weer een lekkere mentale tik die ik echt niet kan gebruiken. Ik ga op een bankje zitten want ik voel me ook dizzy en ga eerst goed eten en drinken. Gelukkig laten ze me met rust, het is hier ook druk met wandelaars en alle aandacht gaat gelukkig naar hen. Na 5 minuten ga ik weer verder, heel rustig want de duizeligheid is er nog. Het wordt nu ook snel donker en dat maakt het een flink stuk lastiger om de weg te zoeken. Een man komt nog even bij me fietsen en vraagt of alles goed is.
'Ja, hoor', lieg ik.
'Du siehst immer noch gut aus'.
Krijgen we dat weer, dit is al de vierde keer dat ik dat vandaag hoor. Het is vast goed bedoeld en ik zie er vast ook wel gut und locker aus maar het voelt toch echt heel anders. Ik zou willen dat jullie mijn lijf even over konden nemen om zelf te ervaren hoe ik me voel. De duizeligheid, de gesmolten benen, de zere voeten, de vermoeidheid, de warmte. Om maar een paar lastige details te noemen.
De man vraagt of ik de hele afstand alleen doe en of ik geen begeleider heb. Er zal toch wel iemand langs het parcours staan? Nee dus, ik doe het alleen. Echt? Ja, echt! (Zucht....).

Wat ik niet wist maar waar ik wel blij mee ben is dat er na 159 km weer een verzorgingspost is. Daar vragen ze me of ik dat Nederlandse meisje ben en dat brengt weer een lach op mijn gezicht. Een meisje ben ik al lang niet meer genoemd dus die houden we erin. Ik lach en zeg dat ik inderdaad dat Nederlandse meisje ben.

De volgende km's zijn nu allemaal bos met een wirwar aan paden waar ik vorig jaar vreselijk heb moeten zoeken. Gelukkig haal ik een groep wandelaars in en ik besluit om met hun mee te wandelen. Met meerdere mensen is het makkelijker om de weg te vinden. Maar na een uur ga ik weer dribbelen want het gebabbel van de wandelaars gaat me irriteren en mijn voeten doen extra veel pijn. Bovendien voel ik blaren opkomen. Dribbelen dus! Of iets wat daar voor door moet gaan. Ik herken de weg hier ook weer en denk dat ik het nu wel weet. Dat is ook bijna zo, ik loop slechts twee keer verkeerd waarvan één keer vlak voor de finish. Weer in een wirwar van bospaden. Wanneer ik tegen een hek vastloop ben ik het zat en trail me een weg door de bosjes naar het asfalt. Van hieruit weet ik het wel, het is een stukje om maar dat is beter dan nog langer te zoeken. En zo kom ik na 173,6 km in 24 uur en 39 minuten eindelijk bij de finish aan. Een uur langzamer dan vorig jaar maar wel 8 km verder gelopen.

De wedstrijd is gewonnen door een vrouw, de tweede geklasseerde is ook een vrouw en nummer drie is pas de eerste man. Nummer vier is ook mannelijk en nummer vijf is weer een vrouw. En dat ben ik dus. Niet te geloven, het voelde zo slecht op het eind en dan toch nog vijfde worden!

Met een stoel en een biertje word ik weer snel opgelapt en dan kan ik de 200 meter naar de auto weer strompelen en word ik door Jos naar ons hotel vervoerd.

Op zondag is de prijsuitreiking en een pastaparty met allemaal manke mensen. Hoe zou dat nou toch komen? Van de 50 starters zijn er slechts 22 aan de finish gekomen (waarvan 6 vrouwen). Dat geeft wel een beetje aan dat het geen makkelijke editie was. Ik ben blij dat het me weer gelukt is om de finish te halen. Met moeite, maar dat hoort bij dit soort wedstrijden. Mocht je een Nederlands meisje trots zien pronken met onderstaand shirt dan ben ik dat.