3-11-2018: Wien-Rundumadum (130 km)

Wien-watteh? Wien-Rundumadum, of wel Wien-Rundum a Dum en dat is dus in goed Nederlands: Wenen-Rondom een Dom. Je moet het maar weten. Ik wist het niet totdat ik mijn herinneringsshirt kreeg waar het duidelijk op stond. Beter laat dan nooit. 

Deze loop is een partnerloop van het Kölnpfad, die ik afgelopen twee jaar heb gelopen (zie: 2017 en 2018). Voor 2019 is het plan om een klassement van beide lopen op te maken. Voor mij dus een jaar te laat want ik liep ze dit jaar beiden en ben niet van plan om dat volgend jaar nog een keer te doen. Er zijn zeer vele overeenkomsten tussen beide lopen maar nu ik ze beide gelopen heb kan ik zeggen dat ik een lichte voorkeur voor het Kölnpfad heb. Vanwege de schoonheid van het parcours, de sfeer en de verzorging. In Keulen liepen we net wat meer door het groen, was de sfeer net even wat beter (dat is een persoonlijke mening en puur gebaseerd op mijn eigen gevoel) en is er bij de verzorgingsposten net even wat meer aanbod. Maar beiden zijn prachtig om mee te maken dus als je de kans hebt zou ik het zeker doen!

Om half 5 in de morgen meld ik me bij de start en krijg mijn tracker zodat iedereen me thuis kan volgen. Na een korte briefing (gooi geen spullen in de natuur en gedraag je een beetje) mogen we dan om half 6 op pad. Tot het laatste moment heb ik getwijfeld over welke schoenen ik aan zou doen want deze loop wordt een trail genoemd. Toch had ik een voorgevoel dat ik beter niet op trailschoenen kon gaan lopen, op de plattegrond zag ik nl. best veel bebouwde kom en daar zijn echt geen trailpaden, hooguit wat gravelpaden en die kan ik best op wegschoenen lopen. Nu ben ik blij dat ik inderdaad voor die wegschoenen heb gekozen want ik schat dat de route voor 50% verhard is.

Het duurt tot km 12 voor we de onverharde paden opgaan. En die zijn eigenlijk ook verhard want er liggen veel stenen onder de herfstbladeren. Na die 12 km hebben we de eerste 400 hoogtemeters van de 1800 hoogtemeters al gehad want na 9 km gaan we steil omhoog. Die 1800 hoogtemeters zullen we in de eerste 50-60 km voor onze kiezen krijgen, daarna is het parcours vrijwel vlak. 

We slingeren nu wat door het bos en door wat weilanden, ik loop achter een groepje aan maar ga er bewust niet bij lopen, ik wil graag goed zien waar ik mijn voeten neerzet en ik heb helemaal geen zin in gebabbel om me heen.
De eerste verzorgingspost krijgen we na 23 km en daar is het veld al behoorlijk uit elkaar getrokken. Ik pak snel wat drinken en wat te eten en ga dan meteen verder. De volgende 20 km zijn wel trailwaardig, hier waren mijn trailschoenen wel van pas gekomen. Het is een beetje glibberen en glijden over de modder en ik moet goed opletten om geen pad te missen. Gelukkig heb ik de route in mijn GPS staan. De bordjes met pijlen hangen er wel maar je ziet ze vaak pas als je de goede weg al ingeslagen bent.

Na 32 km lopen we een dorpje in en voor me zie ik twee mensen rechtsaf slaan. Ik zie geen routemarkering en begin te twijfelen want mijn GPS zegt me dat ik rechtdoor moet. Dat doe ik dus maar want misschien zijn die twee lopers helemaal geen deelnemers. Gelukkig zie ik een paar honderd meter later wel weer een markering. Bij het station aangekomen slaat de twijfel weer toe: geen markering te zien en GPS zegt rechtdoor. Maar daar is het spoor en daar zou ik toch niet overheen moeten? Inderdaad, het is de bedoeling dat ik door de tunnel naar de andere kant loop. En daarna meteen weer een trap op om over een drukke weg te lopen. Dan een beetje door het dorp en vervolgens langs die grote drukke weg en daar begin ik weer te twijfelen. Zou het wel goed zijn dat we langs die weg moeten lopen? Pas na 2 km zie ik weer een markering, pfiew wat een opluchting!

Hierna duiken we gelukkig weer de natuur in, wat landbouwwegen en bospaden en ik ben weer blij met mijn schoenenkeuze want trailschoenen heb je hier echt niet nodig ook al is het bos. Een paar km daarna ben ik wat minder blij want we worden een hele steile klim opgestuurd met behoorlijk wat modder. Het is een mountainbikeparcours, de mountainbikers die naar beneden komen kijken best een beetje angstig want het is hier echt hobbeldebobbel met diepe geulen en stenen. Na 2 km zwoegen kom ik eindelijk boven en zie dan weer geen markering. Gelukkig zie ik een andere loper en samen komen we er wel uit.

Bij 47 km is de tweede verzorgingspost en hier heb ik mijn dropbag liggen. Er staan 6 kratten en dozen met daarin allemaal grote tassen en zakken. Ik heb slechts een boterhamzakje met mijn spullen en zie die dan maar eens te vinden. Natuurlijk vind ik hem pas in de één na laatste krat. Nog wat drinken tappen en door!

In Liesing, na 55 km, moet ik weer onder het spoor door maar ook daar zie ik geen markeringen. Er komen gelukkig net twee lopers aan die de weg weten dus daar hobbel ik achteraan. Als je het weet is het niet moeilijk. Een stukje verderop moeten we een drukke weg oversteken, die hebben we best veel op de route en ik vind het ontzettend irritant. Ben je net lekker aan het lopen en moet je weer minuten stilstaan om over te kunnen steken, heel vervelend en al helemaal als het vaak voorkomt. Maar goed, niks aan te doen, en hierna komt er weer een lang stuk waar ik wel door kan lopen. Joehoe!

Na 76 km kom ik bij de energiecentrale (Donau Kraftwerk Freudenau), weer even zoeken en dan zie ik dat we de trap op moeten om over de Donau te komen. Dat valt niet mee! Nog een stuk langs de Donau waar ik bootjes kan kijken want de mensen van de roeivereniging zijn flink aan het trainen. En dan weer een brug en daarna lopen we het bos in.
En daar moet Jannet zo nodig weer eens de grond van naderbij bekijken. Ineens lig ik languit, gestruikeld over....ja, waarover? Ik heb geen idee maar in een bos is de kans groot dat het een boomwortel was. Ik krabbel snel weer overeind, zie dat mij horloge nog heel is (het allerbelangrijkste want die heb ik hard nodig om de route te vinden) en loop verder. Tot ik wat voel kriebelen in mijn hand en op mijn knieën. Bloed! IIIEEEEK, heel veel bloed! Uit mijn linkerknie stroomt het mijn kous in en mijn hand druipt en laat stoere bloedvlekken op mijn broek achter. Met een stuk toiletpapier stop ik het ergste bloeden en ga weer lopen met het papier tegen mijn wond in mijn handpalm gedrukt. Het duurt wel even voor dat stopt met bloeden maar veel pijn doet het niet, dat kwam pas de dag erna.

Om 5 uur is het alweer donker, ik had gehoopt voor die tijd het bos uit te zijn maar dat lukt me niet. Bij 92 km is de vierde verzorgingspost en daar heb ik weer een dropbag liggen. Dat betekent dus weer zoeken, grrrrr, en dan snel weer door. Eerst nog wat bebouwde kom en daarna over landbouwweggetjes. Het is pikkedonker en het begint ook licht te miezeren. Nergens zie ik nog een levend wezen, ik voel me helemaal alleen op deze wereld. Ik kan dus hardop mopperen op deze k*tpaden met die stenen die boven de grond uitsteken en waar ik half over struikel. Omdat ik na mijn eerdere val toch wat bang ben geworden ga ik hier maar wandelen, één val per dag is meer dan genoeg. Na 100 km mag ik weer een drukke weg oversteken en daar komen drie mannen bij me staan, die hebben dus al die tijd achter me gelopen zonder dat ik het door had. Nadat we eindelijk over hebben kunnen steken zetten zij flink de pas erin terwijl ik eerst de bosjes in moet. Na een tijdje zie ik de mannen wel terug maar dan lopen zij verkeerd. Ik roep nog maar ze zijn te ver weg om me te horen. Wat balen!

Op de lastige paden ga ik nu voorzichtig te werk maar toch haal ik mensen in. En wordt ik zelf natuurlijk ook ingehaald. Sommige mensen lopen wel heel soepel, volgens mij lopen die de 61 km of misschien de estafette. We hebben geen startnummer gekregen maar een armbandje waarop je nummer staat dus kan ik ook niet zien wie wat doet. Het is ook helemaal niet belangrijk, zolang ik maar aan de finish kom.

Bij de zesde en laatste verzorgingspost loop ik zelf een stukje verkeerd en is er niemand die me waarschuwt. Wanneer ik terugkeer bij de post vraagt wel iemand wat ik zoek? Wat zou je denken? Een biljet van 100 euro? Een kroeg? Of misschien alleen maar de markering naar de goede route?
Wanneer ik weer op het goede pad ben blijkt dat een kasseienpad te zijn, een lekkere massage voor de voetjes maar het loopt voor geen meter. Gelukkig duurt het maar 2 km en dan krijg ik weer asfalt en nog wat gravelpaden voordat ik op het laatste rechte stuk langs de Donau kom. Van hieruit is het nog 8 km asfalt en dan finishen! Alleen was ik een kleine afslag vergeten dus loop ik nog een stukje verkeerd, gelukkig niet ver met dank aan mijn GPS.

Na 17 uur 19 minuten en 15 secondes loop ik over de finishmat in de sporthal. Ik heb dan een bijpassende hoeveelheid van 1719 hoogtemeters in 129,52 km op mijn GPS staan. De officiële afstand is 130 km met 1800 hoogtemeters.

Bij aankomst krijg ik mijn medaille omgehangen, een zilveren. Wanneer je binnen de 15 uur finisht krijg je een gouden, tussen 15 en 20 uur een zilveren en tussen 20 en 24 uur een bronzen medaille. Goud was voor mij niet haalbaar maar zilver was toch wel het doel en dat is me netjes gelukt.

Van de 106 inschrijvers zijn er 83 gestart, 66 mensen zijn gefinisht. Hiervan haalden 7 deelnemers de gouden medaille, 33 deelnemers een zilveren medaille, 24 deelnemers een bronzen medaille en 2 deelnemers finishten net buiten de tijd maar staan wel in de uitslagen (zij zullen vast wel een bronzen medaille hebben gekregen).
Ik werd 27e in het klassement en 7e vrouw (van 17 gefinishte vrouwen).

De dag na het lopen had ik een enorme spierpijn aan de linkerkant van mijn lijf, de kant waar ik op gevallen ben. Ik kon niet eens in mijn eigen neus peuteren want mijn arm kreeg ik nauwelijks omhoog. Ook bleek er nog een flinke kneuzing aan de binnenkant van mijn rechterknie te zitten die ik onder het lopen niet gevoeld heb maar de dagen erna wel. 

Jos was wel erg blij want hij kon me nu tijdens het wandelen met gemak bijhouden. Sterker nog: hij liep me er met twee vingers in z'n neus (hij wel) uit! Alleen op de roltrappen van de metro kon ik hem bijhouden. 

Het is nu bijna een week later en ik herstel prima. De hand en knie zijn nog gevoelig maar blijvende schade heb ik niet opgelopen. Wat wel blijft is het goede gevoel. Ik heb het toch maar weer gedaan, op een terrein wat absoluut niet het mijne is. Leuk was het zeker maar geef mij maar strak geasfalteerde paden.