15/16-6-2013: 24 Stunden Burginsellauf, Delmenhorst (GER)

Vlaggetjesdag met drie vlaggen zonder wimpel.



Laat ik eerst beginnen met iets recht te zetten. Het lijkt alsof ik niet tevreden ben met mijn behaalde 170 km in Delmenhorst. Niets is minder waar. Voor mijn doen is het weinig maar ik ben er wel tevreden mee. Ik zal het in onderstaand verslag proberen uit te leggen.

 

Als Jos en ik na een voorspoedige reis in Delmenhorst aankomen is het er al een drukte van jewelste. Ik wist natuurlijk dat er 100 sololopers mee zouden doen en 80 teams en dat het dus best druk zou kunnen zijn maar wat ik hier zie overtreft alle verwachtingen. Er is een grote parkeerplaats voor 650 auto's (had ik opgezocht op internet) dus mijn plan was om daar de auto neer te zetten. Plaats genoeg zou je denken maar het staat al bommetje vol! Allemaal partytenten en auto's. Het lijkt wel een circus. We krijgen door een vriendelijke mevrouw toch nog een plekje aangewezen voor de auto en gaan op zoek naar de startnummeruitgave. Even dwalen maar dan heb ik ook al snel mijn spullen te pakken. Daarna het laatste overgebleven kleine hoekje gras ingepikt voor mijn strandtentje, spulletjes erin en de stoel ervoor en dan afwachten tot de start. Het is warm en wat benauwd. Ik wandel het rondje een keertje en vraag me af of er geen toilet langs het parcours is? Die blijkt er wel te zijn maar je moet er 100 meter voor omlopen. Dat gaat dus niemand doen. Coach Jos wandelt het rondje ook een keer en ontdekt 2 containers waarbij ik volgens hem prachtig kan zitten plassen. Dat plekje is door meerdere mensen ontdekt want gedurende de 24 uur dat ik hier loop is het daar een komen en gaan. Best heel gezellig trouwens maar volgens mij toch niet helemaal de bedoeling.

Tja, hoe zal ik het deze keer eens aanpakken? Geen idee eigenlijk. Op zijn Jannets dus maar, niet denken maar doen. Gewoon gaan lopen en maar zien hoe de vorm van de dag is en hoe het parcours is. Henk Gemser zei vroeger altijd dat de schaatsers eerst in gesprek moesten komen met het ijs. Ik wil dus eerst in gesprek komen met dit parcours en ga dus meteen alleen lopen. Eerst het parcours bestuderen. En verder houd ik de gouden tip van Jack in mijn achterhoofd: loop rustig want je hebt tijd genoeg.

Toch heb ik natuurlijk ook wel stiekem een doel in mijn hoofd en dat is een PR, ik kom hier immers niet om alleen maar van het mooie parcours te genieten. Het rondje is 1205 meter lang en is voor ongeveer de helft onverhard en een beetje bobbelig. Maar ik vind het wel een prettig rondje.

Vanaf het begin vind ik het wel wat warm maar daar kan ik wel tegen. Alleen de hoge luchtvochtigheid baart me zorgen want daar kan ik dus niet tegen. Maar de eerste 2,5 uur gaat het prima, dan begint het ineens donker te worden en enorm te waaien. Een partytent gaat de lucht in en de chipmatten wapperen. Die worden gauw verzwaard met zandzakken en later goed vastgeplakt. En dan gaan de sluizen open en komt de regen met bakken uit de hemel. Dat duurt een uur en dan is dat ook weer voorbij. Maar de luchtvochtigheid blijft zo hoog dat mijn broek niet eens droog wordt. Normaal gesproken is een tight na een half uurtje weer droog maar hij blijft zeiknat. Omdat dat me gaat irriteren kleed ik me om.

Ik loop nu al niet echt lekker meer, heb het benauwd en ik heb plofkuiten. Ik kan nog wel eten en drinken maar het lijkt wel of ik er geen energie uit kan halen. Mijn kuiten probeer ik nog te redden met warme kousen en tape en dat lijkt heel even te helpen. Maar al snel komt de pijn op een andere plek in die kuiten terug. Mijn wens dat het 's nachts minder benauwd zal gaan worden wordt ook niet vervuld en dan weet ik genoeg. Ik schakel over op de overlevingsstand. Uitlopen wordt het doel. We zijn hier niet helemaal naar toe gereden om een paar uurtjes te joggen en dan weer naar huis te gaan.

's Nachts is het park schitterend verlicht met gekleurde lampen, het lijkt wel een sprookjesbos. Maar helaas zie ik ook op een aantal plaatsen niet goed waar de hobbels zitten. En als er dan ineens een enorme knal is schrik ik me een hoedje. BOEM!!! Het lijkt wel een bom. Hij wordt gevolgd door nog één en daarna lichtflitsen. Vuurwerk! Van schrik verstap ik me en dat vind mijn kuit helemaal niet leuk. Maar het vuurwerk is schitterend, alleen een uur eerder dan ik had verwacht dus vandaar dat ik er niet op bedacht was. En het stinkt! Die stank blijft wel een half uur hangen en ik ben al zo benauwd en misselijk. Dit maakt het er niet beter op. Maar we zullen doorgaan!  Ik moet alleen nu wel af en toe een pauze inlassen want ik ben bang dat ik anders het water in zal rollen want ik ben nu ook duizelig. Jos geeft me een capsule met daarin een wondermiddeltje. Gekregen van een andere ultraloper die hoorde dat ik last van mijn kuiten had. Deze capsule zou moeten helpen maar het enige wat hij doet is me laten kokhalzen. Ik ga er dus maar weer eens lekker bij zitten.

Een vrouw zegt me dat ik niet mag opgeven want ik ben de eerste vrouw in het klassement. Hoe weet zij dat? Ze zegt dat ik in het rood op de computer bij de doorkomst sta. Dat was toch voor de vrouwen? De vrouwen in het rood en de mannen in het zwart, zo had ik het bedacht. Ik had die computer wel gezien bij de doorkomst en vond het al zo handig dat ik mezelf meteen kon terugvinden en zien hoever ik was omdat mijn naam in het rood stond. Maar nu begint het langzaam bij me te dagen. Daarom zag ik dus nooit een andere rode regel als ik tegelijk met een andere vrouw doorkwam. Aha! Maar er zal zo meteen vast wel een andere vrouw aan de leiding komen want echt hard schiet ik niet op. Jos gaat er naar kijken en meldt me dat de andere vrouwen ver achter me liggen. Mooi zo, en dus besluit ik om mijn maag en kuiten dan maar eens wat extra rust te gunnen en ga er bij liggen.

'Ik maak je over een kwartier wel wakker', zegt Jos.

'Maak daar maar 2 uur van'.

'Mooi niet! Een half uur en niet langer'.

'Een uur?'

'Oké dan'.

En dus ga ik een uur onder mijn slaapzak liggen. Ik slaap niet maar hoor de grote boze wereld om me heen. Voetstappen, zachte stemmen, een deksel van een kliko die dichtgegooid wordt, iemand die lacht. En ik lig lekker in mijn eigen kleine wereldje te genieten. Mijn benen spartelen vandaag niet eens zoals ze anders wel doen als ik een rustpauze pak. Fijn is het hier.

Na een uur word ik weer het parcours op gewerkt door Jos. Ik moet op pad voor mijn derde vlaggetje. Vanaf 100 km krijgt iedereen om de 25 km een vlaggetje met daarop de afstand die je hebt gelopen. Vlaggetjesdag volgens Jos. En ik heb bijna die van de 150 km te pakken. Wanneer ik daarmee een rondje loop lijkt het wel alsof ik een wereldprestatie heb neergezet. Ik krijg applaus, schouderklopjes, complimenten, felicitaties, estafettelopers komen even bij me lopen om een praatje te maken en ik moet drie keer voor wildvreemde mensen poseren met dat vlaggetje. Daar waar ze in NL hun schouders ophalen voor 150 km krijg je in Duitsland ontzettend veel respect. Het ontroert me echt. Ik loop een afstand van likmevestje (voor mijn doen dan) en dan krijg ik zulke geweldige reacties. Brok in mijn keel, doe me nog maar zo’n rondje.

En dus bedenk ik maar weer eens een plannetje. Als ik dan blijkbaar deze wedstrijd moet winnen moet ik er maar het beste van maken. Ondanks alle malaise heb ik het hier best naar mijn zin. Dus sla ik aan het rekenen. Als ik nou...dan heb ik....en dan kom ik precies op.....reken, reken, reken....leuke hobby....ik moet dus nog 16 rondjes lopen en dan heb ik 169,9 km. Het is ongeveer 100 meter van de doorkomst naar mijn stoel, dus dan kom ik precies op 170 km. Dat lijkt me een mooi streven. En ik kan het rustig aandoen want ik heb tijd genoeg. Wie zegt dat ik nooit naar goede raad van anderen luister? Jos probeert me nog aan het twijfelen te brengen want wat als het nou maar 99 meter is van de doorkomst naar de stoel? Zal hij de stoel iets verderop neerzetten? Voor de zekerheid? Grappenmaker, die stoel blijft staan waar hij staat, dan maar een meter minder. Ik (snel)wandel dus een paar rondjes, ga zitten, eten, drinken, boeren, kokhalzen, klagen en dan weer een paar rondjes wandelen. Goede training voor mijn wandelingen. Meestal wandel ik als training voor mijn wedstrijden maar vandaag is alles anders.

En met dit uitgekiende plan maak ik mijn 24 uur vol. Na 141 rondes en 100 meter stop ik bij de tent en ga er eens lekker bij liggen. Zo, gewonnen! Geen blaren, geen kapotte teennagels, niet eens echt heel erg moe, alleen beroerd, plofkuiten en het ging niet. Maar over die teleurstelling ben ik allang heen.

Lang blijf ik niet liggen. Jos is al aan het opruimen en ik help hem een handje. Het gaat langzaam maar het gaat. De tent breek ik zittend af. Voor het eerst ben ik na 24 uur niet half dood maar kan ik nog een soort van functioneren. Dat is ook wel eens anders geweest.

De prijsuitreiking is een groot feest. Ik krijg een enorme bokaal, nog een kleintje erbij omdat ik ook mijn leeftijdscategorie heb gewonnen (logisch als je overall winnares bent), nog meer complimenten en speciaal voor die Niederländerin wordt er Kedeng Kedeng gespeeld. Ook geef ik nog een diepte interview:

'Hoe vond je het hier?'

'Geweldig.' (altijd positief blijven naar de organisatie want dat jij als een natte krant loopt kunnen zij niet helpen) 

'Vond je het zwaar?'

'Ja.' (wat denk je nou zelf?) 

'Kom je volgend jaar weer om je titel te verdedigen?'

'Misschien.' (ik pieker er niet over).

Over dat laatste wil ik nog wel wat zeggen. De organisatie was perfect, de wedstrijd was geweldig maar toch kom ik er niet weer om mijn titel te verdedigen, misschien nog wel een keer voor de gezelligheid.  Het vuurwerk en dat ene vlaggetje met die 150 km erop maakten voor mij mijn dag compleet. Tijd voor afscheid. Niet van het lopen maar wel van proberen om in 24 uur zover mogelijk te lopen. Waarschijnlijk zal ik dit jaar nog een 100 km zo goed mogelijk proberen te lopen en dan is dat ook klaar. En als het niet goed gaat vind ik het ook prima. Ik schreef al eerder dat ik het allemaal wel gezien heb en dit is dus weer een afgehandeld hoofdstukje van mijn ultraloopcarrière. Dat klinkt allemaal heel dramatisch maar het is ook de reden waarom ik me nu juist zo blij voel. Op de foto's zie je ook alleen maar een blij mens met een brede grijns. Ik heb zoveel mooie resultaten behaald en zoveel mooie dingen gedaan en ga ook nog mooie dingen doen, maar dan anders. Geweldig toch? Ik voel me een bevoorrecht mens. Maar ik zal geen uren meer lopen om zoveel mogelijk km's bij elkaar te sprokkelen. Deze 24 uur met drie vlaggen zonder wimpel is wat dat betreft voor mij de laatste geweest.