dinsdag 23 juli 2013

15-7 t.m. 19-7-2013: Barbarossa etappenlauf (GER)


De Kyffhäuser speelt een belangrijke rol in de Duitse traditionele mythologie. Hier zou de rustplaats zijn van keizer Frederik Barbarossa, die op 10 juni 1190 verdronk in de Selef nabij de stad Silifke tijdens de Derde Kruistocht. Volgens de legende zou Barbarossa niet dood zijn, maar zittend aan een stenen tafel slapen in een verborgen kamer onder de heuvels. Zijn baard zou door de eeuwen heen zo lang geworden zijn dat hij door de tafel is gegroeid. Barbarossa zou wachten op het moment dat zijn vaderland in de grootst denkbare nood verkeert, waarop hij zal verschijnen om het te redden. De raven die om de heuvels cirkelen zouden een aanwijzing zijn voor zijn aanwezigheid.

Het lange afstandswandelpad Barbarossaweg is naar deze Frederik Barbarossa vernoemd, het doet de plaatsen aan die Barbarossa tijdens zijn leven heeft bezocht. De weg loopt van Korbach naar het Kyffhäusergebergte. Het zou logisch zijn als de Barbarossa etappenlauf deze weg ook zou volgen maar tijdens de briefing die we voor de start krijgen wordt ons verteld dat we die weg dus niet gaan volgen. Wij volgen de historische route en die is niet meer gemarkeerd. We zullen geheel afhankelijk zijn van GPS dus als je dat niet hebt heb je pech en kun je niet meedoen.
Onze route zal voor 40% geasfalteerd zijn, 40% bospaden bevatten en 20% trail. De trails worden nog eens nader uitgelegd: dat zijn dus de paden die er niet zijn en waar je heel blij mag zijn als er iemand voor je loopt zodat die een weg voor je baant door de struiken. En dat zal niets te veel gezegd zijn. De afstanden die we gaan lopen zullen achteraf gezien geen enkele dag kloppen, elke dag lopen we teveel. Omdat iedereen elke dag 2 tot 4 km meer meet zal ik mijn eigen gemeten afstand bij de gelopen dagen vermelden.

Maandag 15-7: Korbach-Bad Wildungen, 51 km, 1300 hm.
Het begint goed, iedereen moet even zoeken naar de juiste route maar dan kunnen we gaan lopen. Maar al na een km of 15 zie ik voor me een paar mensen rechtsaf het veld inlopen terwijl mijn Garmin aangeeft dat ik rechtdoor moet. Dat is vreemd. Wat nu? Ik kijk achterom en zie iemand achter me lopen, waag de gok en sla dus ook rechtsaf in de verwachting dat ik zo ook goed ga en mocht dat niet zo zijn kan ik de persoon achter me opwachten. Helaas kan ik de personen voor me niet meer zien door de vele bochten en mijn Garmin zegt alleen maar dat ik fout zit. Dit is het begin van een dag vol zoekerij, omlopen en wachten op iemand die de goede route weet. Heel frustrerend want ik voel me beresterk en wil doorlopen maar kan dat dus niet. Gelukkig kan ik wel steeds met anderen meelopen tot ik weer op de goede route zit maar mijn eigen tempo lopen gaat zo niet. Kilometers lang wandel ik met 2 mannen mee waarvan eentje de route weet en de ander, net als ik, niet. Hij vertelt me dat er twee routes in omloop zijn. De organisatie blijkt vlak voor deze dag de route veranderd te hebben en heeft ons daarvan niet op de hoogte gesteld zodat de helft van de deelnemers vandaag in de problemen komt. Ik ben één van die gelukkigen. Omdat deze twee mannen niet echt lekker doorlopen ga ik versnellen zodra ik iemand voor ons zie lopen en sluit daarbij aan. Maar steeds als ik mijn eigen route wil volgen wordt ik teruggefloten omdat ik weer de verkeerde kant op blijk te gaan. Heel frustrerend. Ik wil gewoon lopen! Niet afhankelijk zijn van een stukje techniek en ook niet van anderen en dus besluit ik om toch mijn eigen route te gaan volgen, ongeacht of het nu wel of niet de goede is. Mijn route leidt per slot van rekening ook naar het eindpunt. En dus loop ik moederziel alleen maar wel in mijn eigen tempo, baan me een weg door de struiken, negeer de boer die me naar de weg verwijst waar ik volgens hem veel beter kan lopen, wacht 10 minuten bij de bakkerij op mijn beurt voor ik een gesponsorde koek krijg en kan echt niet meer van de omgeving genieten.
Wanneer ik bij de laatste verzorgingspost aankom (die gelukkig dus wel op mijn route ligt) wordt me verteld dat ik nog maar 9 km hoef. Maar mijn Garmin geeft aan dat ik er nog 15 moet en dan 60 km gelopen zal hebben. Terwijl vandaag de afstand maar 51 km zou moeten zijn. En dus ga ik vanaf hier het fietspad volgen, regelrecht naar onze eindbestemming. Bekijk het maar met je route! In Bad Wildungen aangekomen zie ik al snel het hotel waar we vannacht overnachten en dan heb ik er 55 km en een hoop frustraties opzitten.
Volgens Michael (de organisator) kloppen de routes van de andere dagen wel en zal ik verder geen problemen meer ondervinden. Gelukkig krijgt hij gelijk en kan ik de andere dagen de goede routes lopen.
Vandaag liep ik dus 55 km, deed daar 6.56.58 over en werd er nog niet eens de laatste mee. Moe werd ik er ook niet van dus dat is dan weer positief.

Dinsdag 16-7-2013: Bad Wildungen-Rotenburg, 68 km, 1480 hm
Om 6 uur start de eerste groep al voor onze 68 km lange etappe, de tweede, snellere groep zal een uur later vertrekken. De temperatuur zal vandaag op gaan lopen tot bijna 30˚C dus vroeg starten is geen overbodige luxe.
De benen voelen goed en ik loop vanaf het begin voorin de groep. Houd voor de zekerheid twee mannen voor me omdat ik niet zeker weet of mijn route echt wel de goede is. Maar dat gaat allemaal goed en ik sluit me bij de mannen aan. Eentje laat zich terugvallen en ik ga verder met de ander, Jürgen. En dat loopt erg prettig, de hele dag blijven we in elkaars buurt en kunnen zo samen de juiste route zoeken. Dat is soms best lastig als er meerdere paden zijn waaruit je moet kiezen. En als de route een richting aangeeft waar we geen pad zien zoeken we het samen uit. Dat gebeurt na een km of 50 wanneer we voor een dichtbegroeid stuk staan en we erachter komen dat dit dus een trail moet zijn waar Michael ons al voor gewaarschuwd had. Brandnetels, bramen en ander prikkend natuurgeweld, steil omhoog. De vliegen zwermen om ons heen en de muggen liften mee op onze benen, zich ondertussen volzuigend met ons bloed. Al mopperend klauteren we over boomstronken, trekken onze benen los van de bramen en vervloeken de brandnetels die tot aan onze kin rijken. Hier raken we elkaar kwijt. Jürgen neemt net een iets andere route dan ik en we zien elkaar niet meer. Wanneer ik eindelijk na 2 km ploeteren uit de struiken te voorschijn kom zie ik hem nog net verderop een bocht omgaan. Jammer genoeg kan ik hem niet meer inhalen.
Na 65 km lopen ben ik weer even het padje kwijt. Garmin zegt dat ik linksaf moet maar daar zie ik alleen maar een steile helling, begroeid met mos en kleine boompjes op een bedje van losse bladeren….juist, dat is dus de route. Deze helling heeft een stijgingspercentage van 35% en dat valt niet mee als je er al een dag lopen op hebt zitten. Boven aangekomen is er nog een geweldig mooie trail waar ik over heen mag (lees: er is geen pad maar alleen jungle waar een kapmes wel handig geweest zou zijn). Daarna kom ik toch weer op een weg uit en ben er dan ook, aan de finish en aan het einde van mijn Latijn, met benen die volledig opengehaald zijn en vol met brandnetel- en muggenbulten zitten. Het biertje wat ik aangeboden krijg maakt veel goed en na 5 minuten ben ik weer het vrouwtje.
De Garmin geeft 69 km aan en daar deed ik 8.48.37 over. Dat lijkt heel langzaam maar ik eindig hiermee in de eerste helft van het veld, beter dan gisteren. Overigens zie ik de hele week geen uitslagen maar heb ik die pas bekeken toen ik thuis was. Wel zo relaxed.

Woensdag 17-7-2013: Rotenburg-Eschwege, 59 km, 1000 hm
Mijn benen hebben het zwaar te verduren gehad gisteren en laten dat duidelijk weten. De bovenbenen zijn behoorlijk stijf. Dus start ik heel rustig en loop kilometers lang op 100 meter achter een groepje van drie. Best handig want zo kunnen zij de weg zoeken en kan ik er achteraan hobbelen. Dat spaart weer energie want nu hoef ik zelf niet naar de weg te zoeken. Maar helaas lopen ze verkeerd en als ik ze teruggeroepen heb lopen we dus samen. En dat blijven we dan ook bijna de hele dag doen. Anke, Raimund en Heinz zijn gezellige medelopers en met z’n vieren is het zoeken naar de weg niet moeilijk. Vier zien meer dan één. En met z’n vieren door de brandnetels lijkt ook minder erg. Van Heinz krijg ik vele tips over wedstrijden die ik toch vooral eens moet doen maar ook die ik echt niet moet doen. Altijd handig om te weten.
In de loop van de dag gaan mijn benen wel beter voelen maar echt heel lekker loop ik niet. Omdat me vertelt wordt dat noten goed zijn voor lopers neem ik daar een hand vol van mee. Hierna loop ik niet beter maar dat ligt niet aan de noten. De verzorging bij een boer was helemaal perfect. De hele familie helpt mee en we worden schandalig verwend met allerlei lekkere dingen. Cola, water, koffie, appel, sinaasappel, watermeloen, banaan, tomaat, komkommer, worst, kaas en verschillende zelfgebakken Kuchen staan voor ons klaar. Zelfs de hond heeft zijn drinkbak afgestaan zodat wij ons kunnen verfrissen met de inhoud (ik ga er maar van uit dat het schoon water is geweest). Het groepje gaat er al snel vandoor want ze willen de laatste 10 km sneller gaan lopen. Daar heb ik helemaal geen zin in en ik laat ze gaan, moet ook eerst netjes mijn appelkoek opeten want het zou onbeleefd zijn om dat niet te doen. Het laatste stuk gaat ook nog eens door de velden in de brandende zon en het is 32˚C dus ik neem mijn tijd.
De Garmin klokt vandaag 2 km meer dan ons beloofd was en na 61 km in 7.22.45 ben ik pas klaar. De benen voelen nu wel een stuk beter dan bij de start dus dat is mooi. Morgen staat de koningsetappe op het programma, 79 km, en daar heb ik toch echt wel een beetje goede benen voor nodig.

Donderdag 18-7-2013: Eschwege-Sondershausen, 79 km, 1040 hm
De koningsetappe en die mogen we bij een temperatuur van maar liefst 36˚C lopen. Ook weinig schaduw vandaag dus dat wordt afzien. Het parcours ziet er niet zo heel moeilijk uit, eerst een berg, dan een heel stuk vlak en op het einde nog een berg. Eitje, of toch niet?
De eerste berg gaat als een zonnetje, de benen werken goed mee en het is nog niet zo heel warm want we zijn al om 5 uur gestart. Daarna een stuk vlak met wel wat glooiingen maar heel goed te doen en ik kom helemaal in een vrolijke stemming. Eindelijk eens een fatsoenlijke loopdag. Zelfs mijn valpartij na 30 km kan me niet van m’n stuk brengen. Ik kom een stuk bos uit, wordt verblind door de zon en ga gestrekt, plat op mijn buik. Gelukkig geen schade, alleen vieze kleding.
De volgende verzorgingspost zal in het volgende dorp op kilometerpunt 36 zijn dus daar kan ik me wel even schoon spoelen. Maar die post komt niet en ik ben al bijna het hele dorp door en begin te twijfelen of ik nog wel goed loop? Straks mis ik hem. Wat nu? Doorlopen of terug? Ik waag het erop en loop door. Indien nodig zal ik dan wel een supermarkt aandoen voor drinken. Maar eindelijk, 4 km te laat, is daar toch de verzorging. De rest van de dag gaat het net zo, alle verzorgingspunten staan 4 km te ver en de etappe zelf zal ook 4 km te ver zijn. Maar nu weet ik het en kan er makkelijker mee omgaan. Lekker doorlopen dus want als het vandaag zo blijft gaan gaat het een makkie worden. Niet dus want wat ik niet wist is dat we na 55 km gedurende 3 km over een oude spoorbaan mogen met van die heerlijke vervelende grote stenen. Zelfs dat zou nog niet zo heel erg zijn geweest maar de spoorbaan is volledig begroeid met….juist ja, brandnetels en bramen en ik kan helemaal niet zien waar ik mijn voeten neer moet zetten. En dus zak ik een paar keer door de grond omdat er ineens een gat van 30 cm zit. Mijn benen liggen voor de zoveelste keer deze week weer open en ik ben het echt meer dan spuugzat. Dit heeft helemaal niets meer met lopen te maken. Van onze groep is er ook maar één persoon die dit leuk vindt en dat is de sadist die het parcours heeft uitgezet. Iedereen moppert er ’s avonds over.
Na dit stuk is het ook gedaan met mijn zonnige humeurtje en het lekkere lopen. Ik kom niet meer op gang en zwoeg de resterende kilometers uit. De zeer steile trap net voor de finish kan me ook niet meer bekoren. Het ding is zo gammel dat de leuning afbreekt wanneer ik daar steun zoek. Heel voorzichtig daal ik af, ik heb geen zin om hier naar beneden te donderen en haast heb ik ook niet.
Vandaag hebben we 83 km gelopen i.p.v. de beloofde 79 km. Ik deed er 10.16.35 over.

Na die 83 km krijg ik de sleutel van onze kamer. De mevrouw van de jeugdherberg zegt me dat ik kamer 22 heb en dat die aan die (ze wijst naar links) kant van het gebouw ligt. Ik mag met mijn zware tas 4 trappen oplopen en vind al gauw nummer 22. Maar de sleutel past niet! Nou ben ik best een beetje moe, doen mijn bekraste benen pijn en val ik bijna flauw door de geur van mijn eigen stinkende kleding maar ik dacht dat ik nog wel kon tellen. Kamer 22 zou dus volgens mij tussen nummer 21 en 23 moeten liggen en dat doet ie ook dus ik snap er geen bal meer van. Het huilen staat me nader dan het lachen. En dus kan ik weer 4 trappen naar beneden. Dezelfde mevrouw zegt dat ze zo met me mee zal lopen maar daar moet ik nog 10 minuten op wachten. Daarna gaan we weer omhoog, 6 trappen en naar de rechterkant van het gebouw. Ik zie kamernummer 42, 43, 52, 53, 54 en….dan is daar 22! Natuurlijk! Dat ik daar nou zelf niet ben opgekomen dat 22 naast 54 ligt! Duitse logica? Mijn kamergenotes hebben dezelfde ervaring dus gelukkig ligt het niet aan mij.
Na een heerlijke douche, 1 liter bier, een halve liter cola, een halve liter water, een mueslireep en een Snickers word ik liggend op mijn bed, weer een beetje mens. De 4e etappe is binnen, de benen voelen goed dus die 5e etappe gaat ook wel lukken. Katintbakkie.

’s Avonds wordt ons verteld dat de afstand van deze dag verder was dan 79 km. Dat wisten we allemaal wel al want iedereen heeft 83 km op de teller staan. Officieel wordt de afstand tot 81 km bijgesteld.

Vrijdag 19-7-2013: Sondershausen-Nordhausen, 67 km, 950 hm
Vanmorgen heb ik alleen spierpijn in mijn armen, van de valpartij van gisteren. De tas sleep ik weer 6 trappen naar beneden en dan mogen we weer lopen. En dat gaat voor geen meter! Het hoogteprofiel zag er weer simpel uit met eerst een vlak stuk, dan 2 bergen en dan weer vlak. Maar het eerste vlakke stuk is helemaal niet vlak maar zeer glooiend. En ik heb ook nog eens last van de benauwde warmte, vind het veel warmer dan gisteren. Dit gaat dus een ploeterdag worden.
Voor vandaag staat er 67 km op het programma maar gezien de ervaringen van afgelopen dagen ga ik voor de zekerheid uit van 70 km, dan kan het alleen maar meevallen. Pas na 15 km begin ik me wat beter te voelen en ga ik ook mensen inhalen. Ik ben dus blijkbaar niet de enige die het zwaar heeft. De eerste berg omhoog gaat best redelijk en dat we in de afdaling weer eens dwars door een kilometer lange strook brandnetels mogen verbaast me al niet meer.
De tweede berg is veel zwaarder maar bovenop wacht Barbarossa. Helaas zie ik hem daar niet en ook geen raven. Hij zal dan niet thuis zijn? Wat mij betreft had hier de eindstreep mogen liggen want hierna kak ik volledig in. Barbarossa verschijnt jammer genoeg ook niet nu ik in nood verkeer.
De rest van de etappe lopen we in het open veld en zelfs ik krijg vandaag last van de warmte. Ik ben het nu ook zat. Barbarossa is bereikt dus waarom nog 30 km doorlopen?  Maar dan is daar Jürgen, mijn Jürgen van de tweede etappe. Hij is in de derde etappe uitgevallen en heeft de dagen erna een verzorgingspost bemand. En hier staat hij bij de 50 km, ziet mijn verhitte gezicht en sleurt me meteen mee naar een jerrycan en giet die als een douche over me heen. Daarna wordt ik gevoerd met watermeloen en koek en krijg ik een halve liter bier in mijn hand gedrukt. ‘Opdrinken’, beveelt hij me, ‘dit is de beste isotone sportdrank die er is.’ En dus giet ik de fles in één keer naar binnen. Drie mannen die een uur na me gestart zijn komen ook bij de verzorgingspost maar die moeten zichzelf redden want Jürgen houdt zich alleen met mij bezig. De drie mannen lopen door, ik zie dat zij ook niet erg hard meer gaan en ik ga er achteraan. De behandeling van Jürgen heeft geholpen want ik kan 10 km bij ze in de buurt blijven voor ik het weer rustiger aan ga doen. De resterende kilometers red ik ook wel.
Na 69 km is daar eindelijk de verlossende finish en die bereik ik na 8.38.01. Ich habe es geschafft!
In het eindklassement word ik 17e overall (41 starters, 33 finishers) en 4e vrouw (9 starters, 8 finishers).
Deze wedstrijd was een zware, niet alleen door de hoogtemeters maar ook door de lange etappes, de warmte en de ondergrond. En ik ben nou eenmaal niet goed in brandnetel-en-bramenlopen. Maar leuk was het wel (behalve dan die zgn. trails, die zijn aan mij niet besteed).

7 opmerkingen:

  1. Wow super, wat een afstanden. Hahaha maar ik moet wel lachen om jouw beschijvingen van de gemoedstoestand. Mmmm het klinkt een beetje alsof je mij was, en niet de positieve Jannet :-) 'ik ben sterk... ik ben fit... ik kan het'.. Hahaha nou ja dat heb je vast wel gedacht, tussendoor dan. Goed gedaan, en je weet nu ook hoe je een hotelkamer in Duitsland moet zoeken. Op naar de volgende lange run!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Meid meid wat een rompslomp. De foto's op de website van de organisatie zien er verleidelijk uit met veel groen, onverhard en beboste hellingen, maar na het lezen van je verslag ben ik blij dat ik geen GPS heb, zo blijf ik verexcuseerd van Barbarossa en zijn pad. Dat je het er ondanks alle prikdingen zo goed hebt afgebracht is het zoveelste bewijs van je loopkunsten (en je karakter). Ik gok dat je volgende wedstrijd op asfalt is...?

    P.S. Een standbeeld voor Jürgen!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Tsjonge Jannet,wat een geweldig "loop-"avontuur weer. Fijn dat je er zo geweldig van genoten heb, die brandnetelroutes en het verkeerd lopen; krijg je toch wat extra kms waar voor je geld; en dat bij prachtig mooi lekker warm weer.
    en zo moeilijk had je het niet, anders was Barbarossa je echt wel te hulp gekomen

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hi Jannet,

    Nu na de vakantie lees ik over je loopavontuur waarvan ik de km-cijfers al indrukwekkend vond. Ik durf nu nooit meer te zeggen dat ik een trail ga lopen als ik over bospaden en door weilanden ga nu ik over jouw 'oerwoud'-trails heb gelezen. Ik vind het ongelooflijk die afstanden, het parcourstype, het zoeken naar de route, de temperatuur en alles wat dit mentaal van je vraagt. Je schrijft er luchtig over en bent al weer klaar of bezig met een volgend plan. Wat is je geheim van het snelle fysieke en mentale herstel? Ik wil je niet nadoen - dat is veel te hoog gegrepen - maar ik zou er wel van willen leren.

    groetjes,

    Dorothé

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Dorothé,
      Die oerwoud-trails hoeven voor mij niet hoor, bospaden en weilanden zijn veel leuker. Mentaal was dit zeker een zware maar het was ook een erg leuke wedstrijd en dat maakt natuurlijk veel goed.
      Een geheim heb ik niet wat betreft het herstel. Een aantal jaren geleden had ik dit ook niet kunnen doen maar na een jarenlange training met veel kilometers lukt het me nu wel. Het mentale aspect valt niet altijd mee. Ik mag het dan misschien luchtig beschrijven maar geloof me maar dat ik daar heel wat heb lopen mopperen tussen de brandnetels. Maar daar staat dan weer tegenover dat ik ook veel heb lopen genieten.
      En nadoen hoef je me zeker niet. Blijf gewoon lekker doen waar je plezier in hebt, daar gaat het toch om?

      Verwijderen
  5. Ik heb de Kyffhauser berglauf lang geleden eens gelopen, slechts 1 etappe van 42 km, dat was al zwaar genoeg.... Was wel een erg leuke omgeving. Kwam Barbarossa in hoogst eigen persoon tegen :)
    't is jammer dat het hardlopen al zo'n lange tijd niet meer zo gaat, kan beter maar niet op dit soort blogs kijken...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Ronald,
      Ik heb daar nog aan je gedacht, kon me nog herinneren dat jij die marathon hebt gelopen. Is inderdaad jammer dat je het nu niet meer kunt maar je mag best mijn blog blijven lezen hoor. Ik kan niet berglopen maar lees jouw blog wel met veel plezier.

      Verwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.