14-9-2013: Stadtgut Steyr Ultralauf Event (100 km), Steyr (AUT)

Der Smertz vergeht, der Stoltz Bleibt

Toen ik een paar maanden geleden wat op het internet aan het surfen was op zoek naar een leuke 100 km loop vond ik de Stadtgut Steyr Ultralauf Event in Oostenrijk. Een mooi vakantieland en ik kon er dan een dag gaan lopen. Maar wat voor mij de doorslag gaf was hun motto: Der Smertz vergeht, der Stoltz Bleibt. Dat geloof je toch niet? MIJN spreuk! Nou ja, die van Jos, maar we zijn in gemeenschap van goederen getrouwd dus is hij ook van mij. En oké, in het Duits maar het lijkt er toch wel erg veel op. Deze loop zou het dus gaan worden, geen twijfel over mogelijk. Hij is voorbestemd voor mij, dat kan niet anders, en dus zocht ik niet verder.

Het was een parcours op een bedrijventerrein, 73 rondjes van 1,369 km. Saai maar dat vind ik niet erg. Mijn bedoeling is om goed te lopen en daar heb ik geen mooi parcours voor nodig.

De organisatie is echt perfect, helemaal niets op aan te merken. Voor het inschrijfgeld krijg je de avond voor de wedstrijd pasta, ’s morgens ontbijt, een prima verzorging tijdens de wedstrijd, tussenstanden op een groot scherm bij doorkomst, een speaker die weet waar hij het over heeft, een shirt, een handdoek, een startnummerband, een finishermedaille, nog wat lekkernijen en een douchetaxi om je van de finish naar de douche 3 km verderop te brengen. En dus een saai parcours dat volledig verkeersvrij is.

Bij de start word ik in het Nederlands aangesproken door twee mannen.

‘Jij bent toch Jannet?’ 

‘Ja, dat ben ik.’ (Lekker makkelijk scoren want mijn naam staat op mijn startnummer).

‘Je liep toch ooit eens in Australië?’

‘Nee hoor, maar je brengt me wel op een idee.’ Ik ga er niet verder op in, weet dondersgoed wat ze bedoelen maar ga het niet uitleggen. Ik heb zoveel leuke dingen gedaan maar niemand die dat ooit weet. Alleen dat ene loopje wordt onthouden en dat vind ik wel eens jammer.

Een vrouw die naast de twee mannen staat weet het wel: ‘Het was Griekenland’, zegt ze.

‘O ja, hoever was dat ook alweer?’

‘Iets van 246 km.’

‘WAAAT? 246 km? Maar dan is deze 100 km niet zo moeilijk voor je.’

‘Neuh, dat moet wel lukken’, ben ik nu nog optimistisch.

De twee Nederlandse mannen zijn hier om Andreas aan te moedigen. Andreas heeft op zijn ene mouw een Nederlands vlaggetje staan en op de andere een Oostenrijks vlaggetje. Hij is wel Oostenrijker en wat hij nou precies met Nederland heeft weet ik nog steeds niet.

Gelijk bij de start trek ik mijn pet ver over mijn ogen, wil me concentreren en er is toch niets te zien. Het enige doel van vandaag is een PR. Het parcours is dus saai en er is nauwelijks publiek. Echt iets voor mij want ik hoef geen publiek, hoef geen muziek, applaus of complimentjes, wil alleen maar ongestoord mijn rondjes lopen.

Gelijk na de start maken we een scherpe bocht naar links, lopen een stuk rechtdoor (vals plat naar beneden), gaan links en gelijk weer rechts (lastig), weer een stuk rechtdoor, een keerpunt (73xAU!), weer rechtdoor terug (en dus vals plat omhoog), langs de uitmuntende verzorging, een rondje (met weer vals plat omhoog) en dan door de start/finish. Daar word ik steeds uit mijn concentratie gehaald door de speaker die me elke ronde welkom heet. Aardig van hem maar na 16 keer weet ik het wel.

Ik vind het ondanks de scherpe bochten en het keerpunt wel een fijn rondje, het is zo gelopen en de tijd vliegt. Ik kijk strak voor me uit, hoor de geluiden langs de kant wel maar reageer er niet op. Op één keer na, dan word ik midden op het parcours wakker geschud. ‘Hup Holland hup!’ Jos heeft kennis gemaakt met de Nederlandse mannen en ze moedigen me luidkeels aan. Ik moet er wel om lachen.

Ik heb nu uitzicht op het stoffige kontje van een man die de 50 km loopt. Hij loopt steeds voor me en heeft een rare vlek op zijn broek. Ik vraag me af wat het is, heeft hij ergens op gezeten of zijn handen er aan afgeveegd? Ik heb de neiging om het eraf te vegen maar doe dat natuurlijk niet, dat zou hij kunnen opvatten als een ongewenste intimiteit. De stoffige vlek is voor mij ronden lang een mooi punt om me op te focussen.

Ik ben vandaag behoorlijk hard gestart. Anders dan anders wanneer ik altijd een voorzichtige start heb op een 100 km. Eens kijken hoe lang ik dit vol ga houden en of ik zo ook een 100 km kan lopen. Het voelt best goed maar ook wel (te) snel. Ik lig op kop van de vrouwenwedstrijd maar de tweede vrouw ligt niet ver achter me. Zij is de winnares van de afgelopen twee jaren. Van mij mag ze vandaag weer winnen maar ze zal er dan wel voor moeten werken! Verder houd ik me niet met de wedstrijd bezig, een PR is het doel van vandaag.

Als ik een km of 50 heb gelopen begint de wind aan te trekken van redelijk hard naar echt hard. Vooral in het kleine rondje staat hij vol op kop. Lastig want daar lopen we dus vals plat omhoog en ook nog eens met wind tegen. En daar is het ook de eerste keer dat ik na 60 km krampverschijnselen in mijn kuit ga krijgen. Ik probeer meteen langzamer te gaan lopen om de kramp uit te stellen maar weet dat dat niet zal gaan lukken. Ik heb vaker met dit bijltje gehakt en heb helaas te veel ervaring met kramp. Vanaf nu moet ik regelmatig even stilstaan om mijn kuiten te rekken. Zo verlies ik veel tijd want elke keer dat ik stil sta om te rekken loopt de klok natuurlijk wel door.

Na 90 km lopen haalt de tweede vrouw me in. Wel jammer, maar ik ga niet proberen om haar bij te houden. Dat kan ik toch niet want mijn kuiten zouden dan spontaan in de kramp schieten en dan haal ik straks niet eens een PR. Zij gaat dus winnen en ik loop een PR, een win-win situatie.

Wanneer je de laatste ronde ingaat krijg je een Oostenrijks vlaggetje in je handen geduwd en ik zwaai er enthousiast mee. Dat vinden de Oostenrijkers dan ook weer leuk, die Niederländerin die met hun vlag wappert. En wat kun je toch blij zijn met zo’n dom vlaggetje. Om mijn part was het een groene vlag met rode stippen geweest, dan had ik er nog mee gezwaaid want ik ben gewoon blij dat dit mijn laatste ronde is en ik dan eindelijk mag stoppen. Mijn kuiten ontploffen bijna. 

Andreas denkt er volgens mij hetzelfde over. Op het heen- en weerstuk komen we elkaar tegen en hij roept naar me: ’Kijk Jannet!’, en hij zwaait naar me met een vlag waar de Nederlandse leeuw op staat.  

Na 9.39.38 uur word ik binnengehaald door de enthousiaste speaker die me nog maar eens welkom heet. Ik krijg een medaille omgehangen en val meteen aan op het buffet wat er staat. Bier und Kuchen, zwaar voor gestreden en dik verdiend want ik liep toch maar mooi een PR en voor de vijfde keer een 100 km binnen de 10 uur.

Van de douchetaxi maak ik geen gebruik, ons hotel ligt dichterbij. Na daar gedoucht en wat gerust te hebben gaan we terug voor de prijsuitreiking. Wanneer die al even aan de gang is wordt hij onderbroken want de 80 jarige Josy Simon gaat als laatste loper binnenkomen. Niet helemaal de laatste want van de 35 deelnemers zijn er maar liefst 13 voortijdig uitgestapt. Josy maakt de 100 km vol in een wereldbesttijd in de categorie M80 van 12.17 uur en iedereen gaat naar buiten om hem met groot applaus te verwelkomen. 

De prijsuitreiking is hierna niet meer hetzelfde want Josy weet de hele verdere avond de aandacht op zich te vestigen. Normaal gesproken heb ik moeite met aandachttrekkers maar Josy doet het op zo’n innemende en sympathieke manier dat zelfs ik er plezier aan beleef. En als je net een wereldrecord hebt gevestigd mag het natuurlijk ook.

De burgemeester van Steyr, die de prijzen uit kwam reiken (een slap handje en pak aan die bokaal), kan wel naar huis want Josy neemt zijn taak over. Iedereen krijgt een stevige hand en een klein gesprekje. Met twee bokalen mag ik ’s avonds terug naar het hotel.

De volgende ochtend treffen we Josy in ons hotel bij het ontbijt. Nog helemaal blij en nog steeds volop praatjes. En soepeler lopend dan ik, dat vind ik dan weer jammer.

Foto's staan hier.