10/11-5-2014: Ultraloop Steenbergen (24 uur)

24 uur, maar dan anders

Na mijn 12 uur van vorige week had ik vooral last van een mentale vermoeidheid, fysiek was er niets aan de hand. En omdat ik best nog wat trainingskilometers kon gebruiken leek het me wel een leuk plan om die kilometers in Steenbergen te gaan lopen. Gewoon, heel rustig de rondjes lopen en niks forceren.

De bedoeling was om een dag op de been te zijn, als training voor de 234 km van de Baltic Run die ik volgende maand wil lopen. Niets meer en niets minder. De afstand die ik dan in die 24 uur zou afleggen kon me niet schelen. Maar ik ging er wel van uit dat, als er geen gekke dingen zouden gebeuren, ik de 160 km wel zou weten te halen om voor een Nationaal Kampioenschapmedaille in aanmerking te komen. Want als ik er dan toch ben wil ik dat dan ook wel. Er stonden nog maar 2 Nederlandse vrouwen op de startlijst en voor een Nationaal Kampioenschap zouden er 3 moeten starten. Met mij erbij zou het Kampioenschap ook voor de vrouwen doorgaan. Dan hebben de mensen van het Ultraplatform ook niet voor niets hun nek uitgestoken om toch een Kampioenschap te organiseren nadat de KNAU in al zijn wijsheid (?) heeft besloten dat niet meer te doen. Zoiets kan ik alleen maar toejuichen (en dan bedoel ik niet de beslissing van de KNAU maar wel die van het UP). En ja, ik weet dat ik 2 jaar geleden zei dat ik het niet leuk vond met zo weinig vrouwen. En zo denk ik er nog steeds over maar ik blijf ook nog steeds hopen dat er meer vrouwen mee gaan doen aan dit soort lopen want het is echt wel heel erg leuk.

Dit was de 4e keer dat ik in Steenbergen meedeed en ik heb nog nooit goed weer gehad. Dit jaar is het bar en boos. Er zullen genoeg verslagen gaan verschijnen waarin die weersomstandigheden worden beschreven dus ik houd het kort: ontzettend veel wind en op de zondag constante regen. Behoorlijk zwaar dus als je een goede prestatie wilt neer gaan zetten maar voor mij maakt het eigenlijk niet uit omdat ik toch geen doel heb.

Deze 24 uur ga ik nou eens heel anders lopen als anders. Normaal gesproken trek ik me terug in mijn coconnetje en kom er 24 uur later pas weer uit, deze keer is er geen coconnetje maar wil ik relaxed lopen zonder druk en doel en dan maar zien hoe het gaat. Niets forceren en proberen te genieten. Dus doe ik deze 24 uur best wel redelijk veel sociaal. Dat kan ik wel, als ik maar wil. Ik loop zelfs samen met anderen terwijl ik toch meestal liever alleen loop. Het meeste loop ik met Peter de Krijger. Hij maakt deze dag zijn debuut op de 24 uur en gebruikt hem ook als training. Steeds weer komen we elkaar tegen op het parcours en dan lopen we weer een stuk samen. Maar zijn tempo ligt wat hoger dan het mijne en ik moet 1001 keer naar de wc. Elke keer als ik wat eet of drink kan ik regelrecht naar de dichtstbijzijnde Dixie. Lastig maar niet zo heel erg want ik kan daar even mijn rustmomentje pakken en zit lekker uit de wind. Zeker op de zondag als de regen met bakken tegelijk uit de lucht komt zijn die Dixies een uitkomst. Droog en windvrij. Ik kan natuurlijk ook in de school gaan zitten maar daar is het te aangenaam en dan kom ik niet meer op het parcours. Nee, geef mij maar een Dixie, na een paar minuten vieze lucht wil je weer heel graag het parcours op.

Ik probeer vandaag de race een beetje te volgen. Bij de doorkomst staat een groot scherm waar de laatste 8 doorkomsten opstaan dus ik kan een beetje zien wat de anderen doen. En de speaker houdt ons ook goed op de hoogte. Ik wil niet weten waar ik zelf in het klassement loop maar hoor toch dat ik 5 vrouw ben. Prima, precies de bedoeling, mooi achteraan. En dus lummel ik de hele zaterdag en de nacht lekker aan. Mijn rondjes variëren tussen van 14 tot 25 minuten dus echt constant loop ik niet. Ik neem regelmatig even een klein rustmomentje en wandel de lastige stukjes. Ik ben de enige die het niet koud heeft, twijfel zelfs of ik een shirt uit moet doen want ik heb het gevoel dat ik ontplof. Maar ik ben ook bang dat ik dan teveel afkoel dus doe het niet. Iedereen loopt dus in dikke kleding rond en ik in 2 shirts. Ik was toch altijd de grootste koukleum van Nederland? Maar vrouwen van mijn leeftijd schijnen last te hebben van opvliegers dus dan heb ik deze dag waarschijnlijk één hele grote en lange opvlieger. Pas tegen de ochtend voelt het normaal voor me en de laatste 2 uur krijg ik het zelfs koud. Dan doe ik ook eindelijk maar eens mijn warme regenjasje aan.

Tijdens de nacht krijg ik alleen een beetje last van mijn kuiten dus dat vind ik wel een mooi moment om mijn schoenen te wisselen. Ik had speciaal voor de gelegenheid een paar fonkelnieuwe schoenen meegenomen en dit lijkt me wel een goed tijdstip om ze eens in te gaan lopen. Als ze niet goed lopen ben ik binnen een paar kilometer weer bij mijn plekje waar ik nog meer schoenen heb staan. Maar de nieuwe slofjes zijn goedgekeurd en hebben er nu al ongeveer 120 km opzitten. Ze zijn dus goed ingelopen en mogen mee naar de Baltic Run.
Het is nu heel stil op het parcours en ik droom een beetje weg tot ik ineens een luid KWAAK hoor. Vlak voor me staat een eend in een streepje licht van een lantaarnpaal. Het is zo'n grappig gezicht hoe die dame me verontwaardigd aankijkt dat ik ontzettend moet lachen. 'Sorry meisje', verontschuldig ik me, en loop met een wijde boog om haar heen. 

De 160 km bereik ik binnen de 20 uur dus een medaille is al binnen. Nu kan ik ook eens gaan kijken welke kleur hij gaat krijgen. Ik loop nu al op de 2e plaats bij de vrouwen en als 1e Nederlandse dus loop ik door met het idee om dan maar 180 km te gaan lopen want dat is ook best een mooie afstand. Wanneer ik dat heb gehaald vraag ik aan Robert Boersma, die helaas heeft moeten uitstappen maar nu de deelnemers staat aan te moedigen, wat ik nu dan moet gaan doen? Hij zegt dat ik er best nog 5 rondes achteraan kan gaan lopen want ik heb nog 1 uur en 40 minuten. Oké, dus ik ga maar weer verder maar bereken onderweg dat ik met 4 rondes de 190 km heb en dat vind ik goed genoeg. Ik zou er best 192 km van kunnen maken maar wat heeft dat voor toegevoegde waarde? Het enige wat ik daarmee bereik is dat ik dan misschien wat ga forceren en na die 24 uur van mijn stokje ga, zoals ik dat in het verleden al vaker heb gedaan. Dus beslis ik dat ik nog 4 rondes zal lopen. Als ik die heb heb ik meer dan 189 km dus dan kan ik doorlopen naar de school en daar direct aan de warme koffie. De extra meters die ik daarmee maak zullen er wel voor zorgen dat mijn afstand 190 km wordt. Ach, en anders maar niet. In mijn één na laatste ronde komt Jos naar me toe met een vrouw en zegt dat zij een interview wil voor de lokale radio. Of dat even kan? Welja joh, doe ik ook nog wel even, maar dan moet ze wel met me meewandelen want ik ga niet stilstaan want mijn lange opvlieger is helaas verdwenen en ik heb het nu koud. Dus wandelt de vrouw met me mee en geef ik netjes antwoord op haar vragen.

Na 23 uur en 42 minuten kom ik voor de laatste keer over de chipmat, doe een high five met Henri Thunnissen (die vrijwel de gehele 24 uur langs het parcours heeft gestaan) en Peter Suijkerbuijk, heb een juichmomentje en wandel daarna nog een stukje verder. Langs de allerliefste parcourswachter van Nederland en bedank hem voor zijn steun en aanmoedigingen die hij me elke ronde gaf. Ik krijg 3 dikke zoenen op mijn wang en hij bedankt mij en zegt dat hij van me genoten heeft. Maar ik moet van hem wel de 24 uur volmaken want ik heb nog ruim 15 minuten. Ik beloof dat ik dat zal doen dus wandel ik verder naar de school, ga daar lekker binnen zitten en drink een bakkie koffie met Jos, ga een paar minuten voor het eindschot weer naar buiten en strompel (als je net lekker warm hebt gezeten en in je hoofd al gestopt bent kom je dus niet meer vooruit) daarna nog iets verder tot mijn favoriete plekje op het parcours, de Dixies, en ga daar binnen zitten voor de zoveelste boodschap. Jos houdt de wacht bij mijn startnummer en weet me later te melden dat ik iets meer dan 190 km heb gelopen. Goed uitgemikt dus.

Dit was mijn meest ontspannen 24 uur ooit. Ik heb er van kunnen genieten, heb geen problemen ondervonden, geen blaren, niet flauwgevallen en liep toch 190,13 km. Dat geeft zelfvertrouwen voor de Baltic Run.

Met die 190 km werd ik 2e vrouw en 5e in het overall klassement. En ook Nationaal Kampioene. Niet slecht voor een training.

Foto's van Jos zie je hier.