30-4-2014: 2. Salinenlauf (12 uur), Bad Dürkheim (GER)

Hij zou gewild hebben dat je ging....jaja, dat is de grootste kul die je me maar kunt vertellen. Dat is gewoon een excuus om het goed te praten dat ik wel ging. In de nacht van dinsdag op woensdag is onze lieve kat Tobias overleden, na 2 dagen ziekte. Hij leek op te knappen maar ineens was hij er niet meer. Was vredig ingeslapen, 17 jaar oud. Misschien nog wel ouder want zijn leeftijd was een schatting van het asiel waar we hem 15 jaar geleden haalden. En daar zullen ze hem vast jonger hebben geschat in de hoop dat er dan eerder iemand zou zijn die hem een tehuis aanbood. Van mij had hij toen al 10 jaar mogen zijn, ik had hem toch wel meegenomen want het was liefde op het eerste gezicht. Samen met Vicky, die helaas 3 jaar geleden overleed, kwam hij bij ons wonen. En nu is hij er ook niet meer. Wat moet je dan als je op die dag een wedstrijd hebt gepland? Thuisblijven? Daar krijg ik Tobias niet mee terug. Lopen? Daar krijg ik hem ook niet mee terug. Wat ik doe, Tobias is er niet meer en zal ook niet meer terug komen. En ik zou hoe dan ook een slapeloze nacht krijgen. Ik ben niet van steen maar ging toch. Omdat er niets aan de situatie veranderd kon worden, omdat ik afleiding nodig had en dat het beste kon krijgen door te lopen.

Noem het egoistisch. Maar iedereen die mij een beetje kent weet dat ik ging met een zware steen in mijn maag en Tobi in mijn gedachten.

Een slechtere voorbereiding kun je je niet voorstellen maar misschien is dat ook wel goed. Snel spullen inpakken en geen tijd om je druk te maken over zoiets onbelangrijks als een loopje.

'Lass sie mal ein Poepchen rauchen!', zei Jack nog tegen me toen we het weekend ervoor afscheid van elkaar namen na een wandeling. Toen was ik nog vastbesloten om een PR te gaan lopen maar dat was nu ineens zo onbelangrijk. Ik zou al mijn PR's willen inleveren als ik daar Tobias mee terug zou krijgen. Maar zou niet gaan gebeuren.

We komen ruim op tijd aan bij de Saline, een 333 meter lang en 18 meter hoog gebouw waar het zoute water langs met kreupelhout bedekte wanden stroomt. En dat schijnt goed te zijn om in te ademen (een filmpje ervan kun je hier zien). We wandelen er een rondje omheen maar ik merk nog niets van die gezonde lucht. Het enige wat ik merk is dat de lucht benauwd aanvoelt en dat mijn bril al na dat ene rondje beslagen is door een zoutlaag. Dat wordt dus lopen met een pet op.

Bij het afhalen van het startnummer krijgen we een shirt en een fles wijn dus als het slecht gaat kan ik die aanbreken en me bezatten.

De rondes (693 meter) worden geteld d.m.v. een onhandig chipsysteem; 2 chips die we aan beide schoenen moeten bevestigen en die nogal breed zijn zodat ze met het lopen tegen elkaar aankomen en een irrtiant geluid maken. Ik kan niet tegen geluiden als ik loop en met een beetje wringen weet ik ze zo te bevestigen dat ze naar de buitenkant wijzen en zich muisstil houden. Ik trek nog snel een shirt met lange mouwen aan want er steekt een frisse wind op. Het is een shirt wat ik niet veel draag omdat er altijd witte kattenharen aan blijven hangen maar nu draag ik het juist. Door die kattenharen is Tobias een beetje bij me.

De omstandigheden zijn niet optimaal: eerst 3 uur benauwd, dan 3 uur regen en onweer, dan 2 uurtjes droog, dan weer 2,5 uur zware regenval en de laatste 1,5 uur miezer. En daar tussendoor af en toe een huilbui. Het parcours zou goed kunnen zijn maar alleen als het droog weer is: de helft bestaat uit sintelpad dat bij regen verandert in een openlucht zwembad. Ontwijken van de diepe plassen gaat in het begin nog door vlak langs de muur te lopen maar daar krijg je de volle laag water over je heen wat van het dak neerstroomt. En dus moeten we door enkeldiep water wat dan wel weer het voordeel geeft dat mijn branderige voetzolen gekoeld worden. Maar snelheid maken is er niet bij, ook niet wanneer de plassen een beetje weggetrokken zijn want het pad blijft modderig en zuigt aan je schoenen.

Dat ik geen PR ga halen is me dus al heel snel duidelijk hoewel we geen enkele informatie krijgen over de tussenstanden. Er staat wel een computer langs het parcours maar daar staan ook steeds mensen voor en het is lastig voor de lopers om er op te kijken.

Na 6,5 uur looptijd is bij mij de wil weg, ik voel me rot en erger me aan alles en iedereen. Ondanks dat er al veel deelnemers zijn uitgestapt zijn er teveel mensen op het parcours, iedereen loopt me voor de voeten, iedereen maakt teveel lawaai, ik weet niet eens hoe ver ik heb gelopen, weet niet hoe ik er in het klassement voor sta, heb het gevoel dat ik keihard loop maar kom in werkelijkheid niet vooruit, vervloek de plassen water evenals die rotregen, ik moet continu naar de wc, heb het koud, kan alleen maar aan Tobias denken, de sadistische klok die naast het parcours staat telt af en dat schiet maar niet op, die rottige sintelzooi zit in mijn schoenen en ik voel me misselijk. En dus ga ik bij Jos op de stoel zitten, zeg dat ik naar huis wil en barst in tranen uit. Maar Jos zegt dat hij het vertikt om mij nu 4,5 uur naar huis te rijden. Hij is ook moe, wil eerst slapen en gaat geen 9 uur rijden om mij slechts 6,5 uurtjes te laten lopen. De looptijd moet langer zijn dan de reistijd, ongeschreven regel. Hij loopt naar de computer om te kijken hoe ver ik ben en wat de andere vrouwen aan het doen zijn. Komt terug en meldt me dat ik eerste ben met een voorsprong van één rondje op nummer 2, Marika, en 7 km op nummer 3. En of ik dus maar snel eens door wil gaan lopen, dan kan hij gaan slapen. En ik word zonder pardon het parcours weer opgewerkt voor een 5,5 uur zeer zware mentale training. Mijn doel gaat dus die arme Marika worden. Als ik kan zorgen dat ze me niet meer inhaalt win ik de wedstrijd. Het zal me werkelijk een worst wezen maar als ik doorloop moet ik wel iets hebben om voor te lopen. De winnaar krijgt zijn/haar gelopen afstand in euro's uitbetaald. Niet echt een goed uurloon en een toeslag voor het nachtwerk is er ook niet bij maar ik zou de reiskosten kunnen terug verdienen.

Dus loop ik vanaf nu steeds te kijken of ik de kleine gestalte van Marika zie en trek mezelf naar haar toe. Met nog 4 uur te lopen haal ik haar weer in en heb dan dus 2 rondes voorsprong. Maar de zoveelste sanitaire stop van mij brengt me in onzekerheid. Zal ze me ingehaald hebben toen ik op de wc zat? Heb ik dan nog 1 of 2 rondes voorsprong? Met nog 3 uur te lopen ga ik haar weer voorbij en heb dan 2 of 3 rondes voorsprong. Als ik door kan blijven lopen moet zij echt veel versnellen om me nog in te halen. Na weer een uur krijg ik haar weer in het vizier en kan haar nog een rondje dubbelen, dat zijn er dan 3 of 4. Jos komt terug en meld me even later dat ik 4 rondjes voorsprong heb. Dan heeft ze me dus niet teruggepakt toen ik op de wc zat! En dat betekent dat ze het niet gaat halen want 4 rondjes in 2 uur gaat niet lukken tenzij ik er nu mee stop en dat doe ik niet meer. Ik kan het dus rustig aandoen maar weet haar toch nog een keertje te dubbelen.

En dan eindelijk mogen we stoppen. Ik heb de pech dat ik halverwege het rondje sta en moet maar liefst 20 minuten wachten tot de restmeters zijn geteld. In die 20 minuten verstijf ik volledig en strompel daarna rillend van de kou naar het zwembad waar we mogen douchen, een ontbijt krijgen en waar de prijsuitreiking wordt gehouden. Met mijn 108,569 km werd ik dus 1e bij de vrouwen (van de 30) en 11e overall (van de 113).

Een tweede fles wijn mag mee naar Almere, evenals een beeldje van een Elwetritsch en mijn zuur verdiende reiskostenvergoeding.

Dit was mijn 250e officiele (ultra)marathon. Het is maar goed dat ik dat soort dingen niet vier want ondanks deze winst is van een feeststemming bij mij geen sprake. Ik ben gematigd tevreden, ben niet uitgestapt (met dank aan Jos) en heb het nog niet heel erg slecht gedaan gezien de omstandigheden. Een goede mentale training was het zeker. Baas Tobias zou me een mager 6-je hebben gegeven.

Foto's zie je hier.