6-4-2015: De 120 van Texel

Je zult maar Moeder de Gans zijn en samen met Vader de Gans voor de zware taak staan om 7 donzige kindergansjes op te voeden. Dat geeft heel veel stress en spanning. Dan wil je best eens op een maandagmorgen een wandelingetje maken met het hele gezin, om even te ontspannen. Dat wandelingetje doe je dan netjes op het pad tussen de Horsmeertjes in. De kinderen heb je op het hart gedrukt om goed uit te kijken en rechts te blijven lopen. Als ze dat dan ook nog netjes doen voel je je trots als een pauw. Totdat je gezinnetje lastig gevallen wordt door een paar rare vogels die op schoenen voorbij willen vliegen. Daar kun je dan pisnijdig om worden. En terecht want dit is een regelrechte bedreiging voor de kinderen. 

En dat er dan zo'n raar vrouwtje stil gaat staan en tegen je praat helpt echt niet. De kinderen waren zich rot geschrokken en vlogen alle kanten op. Blinde paniek! Ze buitelden over elkaar en koprolden dwars over het pad. Stelletje stomme lopers, dat is jullie schuld! Dan maak je je dus zo groot mogelijk en roept tegen die idioten dat ze moeten maken dat ze wegkomen! Rot op, blijf van mijn kinderen af! Het vrouwtje bleef staan en er kwam een fietser bij die vroeg waarom dat vrouwtje niet doorliep. Eén van je kindertjes lag nog op zijn rug op straat dus je zet nog maar eens een aanval in. Gelukkig kwam de kleine weer overeind en rende achter de broertjes en zusjes aan, regelrecht naar het water. Poeh, wat een opluchting. Je kunt verdikkie niet eens even een wandelingetje maken zonder door zo'n domme gans lastig gevallen te worden!

Die domme gans was ik. Op dat moment had ik er al bijna één ronde op zitten van de 120 km van Texel. 's Morgens om 4.35 uur vertrokken. In het pikkedonker en een beetje miezer. Eerst twee rondes op de wielerbaan. Proberend om als laatste te lopen want ik wilde niet te snel starten. Samen met Endy achteraan maar terug gefloten door Simon die zei dat ik toch nog te snel liep.

Simon is Simon Pols. Hij wilde eigenlijk meedoen met de 60 km maar is helaas geblesseerd. Helaas voor hem maar een gelukje voor mij. Toen ik hem in januari tegenkwam spraken we af dat hij met me mee zou fietsen als hij zelf niet kon lopen. En wat was ik er blij mee toen ik een berichtje kreeg dat hij beschikbaar was. Een betere fietser dan hem kan ik me niet wensen. Niet alleen een toffe vent maar ook ervaren. Hij weet de weg op Texel, heeft er al vaak gelopen. En hij weet precies wat te zeggen en wat niet te zeggen. Simon had dus gelijk toen hij zei dat ik te hard ging en dus vertraagde ik en liet Endy gaan. Er was meerdere malen tegen me gezegd om toch vooral op tijd bij het keerpunt te zijn, voordat de 60 km lopers starten, maar ik doe er geen stap harder om. Eigenwijs als altijd wil ik mijn eigen tempo lopen, weet dat ik normaal gesproken niet extreem veel tijd verlies in de tweede helft en vertrouw daar nu ook op. Lopen op het gevoel en niets forceren. En luisteren naar Simon.

Met Simon verder over de eindeloze rechte dijk, tegen de wind in. In de miezer. Eindeloos...of had ik dat al gezegd? Precies dat waar ik zo'n hekel aan heb. Maar vandaag niet. Vandaag gaat het heerlijk. Ik geniet. Zie de omtrekken van de schapen en lammetjes die tegen de dijk aan liggen. Deze lammetjes hebben geluk gehad, hun vriendjes staan op de menukaart. Echte Texelse lammetjesstoofpot. Ik zie hun ogen in het licht van mijn hoofdlamp, groene kralen in het donker. Ik hoor de vogels ergens links van me. Ik heb geen idee waar ik ben. Ergens op die eindeloze lange dijk tussen Den Burg en de vuurtoren. Ik zie de vuurtoren maar hij is nog zo ver weg. En ik word die wind wel zat. Laat mijn tempo nog wat zakken want ik wil mijn krachten niet verspillen. Tijd genoeg en straks krijgen we wind mee.

Bij de vuurtoren krijgen we eindelijk wind mee. De weg gaat continu omhoog en naar beneden en dat loopt best lekker. Elk uur krijg ik van Simon mijn gewenste eierkoek behalve dan die na 3 uur. Die krijg ik 1 minuut te laat. Da's niet zo best! Verbeterpuntje.

Na 33 km een steil pad het duin op. Kom Simon, wie het eerst boven is! Ik win. Niet zo moeilijk want hij moet de fiets naar boven duwen en door een fietssluis. Over het zandpad, voor Simon hobbeldebobbel. Hij vraagt zich af wat hij zou moeten doen bij een lekke band. Tja, plakken? Ik kan alleen maar een losse veter krijgen. Of vast komen te zitten in een veerooster. Na het zandpad ga ik richting strand en Simon mag zijn eigen tempo fietsen en even rusten tot ik het strand weer af kom. 

Joeghee! Wat ligt het strand er goed bij. En ik heb de wind in de rug. Even wat harder doorlopen dus. Dat gaat nog eens lekker maar helaas is het ook zo voorbij want dan moet ik weer van het strand af. Over het Paggapaadje, ook niet vervelend. En dan weer op het asfalt. Simon staat al te wachten en we gaan verder door een mooi stuk bos. Op naar het volgende stuk strand. Ook dat ligt er goed bij maar toch iets minder dan het eerste stuk. Maar hier staat er weer een man op me te wachten: Jos, met een heerlijk gekookt eitje en een slokje drinken. Ik zie er nog goed uit volgens hem en zo voelt het ook.

Over de Hors, vlaggetjes volgen, maar dan anders. Die bocht kan best wat minder ruim. Ik zie nu de eerste lopers die al aan hun tweede ronde bezig zijn. Die lopen ook de binnenbocht dus dat kan ik ook. Weer naar de verharde weg en daar is mijn ontmoeting met familie Gans. Kost me een paar minuten maar wat geeft het?

Nog een paar kilometer naar het keerpunt en daar kom ik precies aan als de 60 km lopers net zijn gestart. Ik kan zo instromen. Perfect! Ik was bang voor die grote meute maar nu ben ik er blij mee. Klets wat met bekenden en zoek ondertussen Simon. Ik weet niet wat hij gaat doen maar hij zegt dat hij echt niet gaat stoppen. Wat? Ik spring bijna een gat in de lucht. Gaat hij echt verder mee fietsen? Wat ben ik daar superblij mee!

Familie Gans zie ik niet meer, hoop dat ze veilig ergens op het water dobberen. Weer het strand op en natuurlijk weer de binnenbocht. Ik loop er helemaal alleen want alle 60 km lopers volgen keurig de vlaggetjes. En dan is daar Jos weer, in hardloopkleren. Hij wil met me meelopen en me wat uit de wind houden maar het voelt alsof de wind gewoon om hem heen blaast, volgens mij waait het nu veel harder dan net? Al gauw loopt er een hele sliert lopers achter Jos en mij aan. Lekker dan, je uit de wind laten houden door iemand die er al bijna 70 km op heeft zitten terwijl je zelf nog vers bent. En het duurt maar en het duurt maar. Was dat stuk strand net ook al zo lang?  Er komt geen eind aan. Bij de strandafgang herken ik het niet en dan snap ik ineens waarom het zo lang duurde. De terugweg zou verder over het strand gaan dan de heenweg. Natuurlijk, dat kan er ook nog wel bij. Een kilometertje meer of minder maakt ook niet uit.

Weer door het bos maar nu nog een extra stuk onverhard in plaats van asfalt. Meestal vind ik dat wel prettig maar omdat het nu weer regent zie ik maar weinig door mijn bril. Dan nog 5 km strand en dan hebben we dat ook weer gehad. Jos heeft daar weer een lekker gekookt eitje voor me in petto. Zo lekker als dit stuk strand op de heenweg ging, zo beroerd gaat het nu. Ik ploeter me er wel een weg overheen maar daar heb je het ook mee gezegd. Ben dus blij dat ik er af mag. Simon staat alweer op me te wachten bij het hobbeldebobbelpad. Nog steeds wind tegen...natuurlijk. Het steile paadje over waar een man staat te roepen dat ik niet moet wandelen maar met kleine pasjes omhoog moet lopen. Ja daag! Ik wandel als ik dat wil en ik doe dit pad vandaag al voor de tweede keer dus ga me niet vertellen wat ik moet doen. Het is vast goed bedoeld maar ik wil het even niet horen.

Op het fietspad ga ik weer lopen. Ik wordt alleen ingehaald door estafettelopers maar verder haal ik zelf de ene na de andere 60 km loper in. Heb al uitgerekend dat ik de finish ruim binnen de strenge limiet van 13 uur kan halen maar vraag me af of de 60 km lopers die ik nu inhaal het ook wel zullen redden? De wind blijft maar blazen, 30 km lang is hij tegen. Texel is een prachtig eiland maar die wind is toch wel een minpuntje. Bij de vuurtoren krijg ik hem mee maar dan lijkt hij te zijn gaan liggen. Of lopen we hier nu in de luwte? Ik had er toch minstens wel wat voordeel van verwacht maar dat is niet zo. Het maakt ook niet uit, ik ga dik op tijd binnen komen.

Na 12 uur en met nog 6 km te gaan zeg ik tegen Simon dat ik het wandelend nog wel kan redden. 'Dat ga je toch niet doen?', reageert hij geschrokken. Volgens mij valt hij al bijna van zijn fiets door mijn langzame tempo dus ik stel hem gerust. Ik mag af en toe een klein stukje van hem wandelen, als hij vindt dat de dijkopgang daar steil genoeg voor is. Wat is hij streng! Tussendoor smokkel ik ook nog een klein beetje. Op de Hoge Berg word ik uitbundig aangemoedigd door een groepje dames. 'Heb ik even voor je geregeld', zegt Simon als hij weer naast me komt fietsen. 

We zijn er bijna. Man, wat ben ik blij. Ik heb zo ontzettend genoten en zo heerlijk gelopen. Geen enkel probleem gehad onderweg. Natuurlijk wordt je van 120 km lopen moe maar dat is dan ook alles. Ik ben er vooral heel erg blij van geworden. Ga juichend door de finish, krijg een knuffel van Léonie en felicitaties van Martien. Folie om me heen en mijn prijs omdat ik derde dame ben geworden.

En dan? Dan kak ik in. Dat hoort er ook bij, bij mij wel. Maar ook dat gaat over. Na een biertje strompel ik naar ons hotel en krijg nog even van Theo de Jong te horen dat ik er als een oud wijf bij loop. Dat mag dan zo zijn maar dit oude wijf is wel heel tevreden! Na een heerlijke douche en een etentje met mijn twee mannen van de dag, Simon en Jos, ben ik weer helemaal het (jonge) vrouwtje.

Dank aan Simon. Ik kan het niet genoeg zeggen maar ik ben zo blij dat hij dat hele eind met me mee gefietst is. 120 Kilometer op de fiets, ik zou het niet kunnen. Ik heb thuis twee fietsen met in totaal vier lekke banden, dat zegt al genoeg over hoe veel ik van fietsen houd. Laat mij maar liever een stukje lopen.

Foto's van Jos en Björn Paree staan hier.