9 en 10-5-2015: Ultraloop Steenbergen (24 uur)

Steenbergen 2015, mijn 5e deelname aldaar aan de 24 uur. Natuurlijk had ik het al lang in mijn hoofd om mee te doen maar zoals altijd wilde ik eerst afwachten hoe mijn voorbereiding zou verlopen. Die voorbereiding was niet voor deze 24 uur maar voor mijn Franse avontuur deze zomer. Echt lange duurlopen heb ik niet gedaan. De langste waren de Galgenbergmarathon, de Hollandse Waterlinie trainingsloop (90 km) en de 120 km van Texel. De andere duurlopen waren allen korter. Maar dan wel vaak. En als je vaak genoeg 35-40 km loopt krijg je ook veel km's op de teller maar je wordt er veel minder moe van. Steenbergen was dus eigenlijk ook een test voor me om te kijken hoe zo'n aanpak zou werken. Ik ben altijd al een voorstander geweest van vaak en korter trainen dan minder vaak en hele lange duurlopen doen. Ik kan nu vast verklappen dat deze aanpak heel goed bevallen is. Of het voor Frankrijk ook zal gaan werken zullen we in augustus weten.

Ik had om mezelf voor deze 24 uur te motiveren een paar doelen gesteld. Eerste was natuurlijk een Sarah-PR, dat was 167 km en dat zou toch echt wel verbeterd kunnen worden. Ten tweede was ik weer eens aan het rekenen geslagen, had al mijn km's die ik gelopen heb in Steenbergen opgeteld en berekend dat ik dit weekend mijn 1000e km van Steenbergen zou kunnen lopen. Een leuk flauwekul doel, niks meer en niks minder. Ten derde had ik me als doel gesteld om het V50 record te verbeteren, dat stond op 184,512 km op naam van Ria Buiten. Maar het belangrijkste doel was om deze wedstrijd ontspannen te lopen, dat was me vorig jaar goed gelukt en zo wilde ik het weer doen.

Steenbergen zou Steenbergen niet zijn als het niet zou regenen en waaien. De twee weersomstandigheden waar ik dus niet van houd. En dus waaide het toen we startten en begon het even later ook te regenen. Ik houd er niet van maar dat wil niet zeggen dat ik er dan slechter door ga lopen. Dat dan weer niet. Het lijkt wel of er in mijn hoofd een knopje zit die dan omgaat en er voor zorgt dat mijn lijf sneller gaat lopen. Om eerder klaar te zijn en onder een warme douche te kunnen springen? Want dat is het enige water waar ik wel van houd. Maar snelheid maken in een uursloop helpt natuurlijk niet echt want je moet toch die uren vol maken. Een gelukje voor mij is dat het 's avonds beter weer wordt. 's Morgens krijgen we nog mist en later zon en dat valt dan ook weer niet goed bij me. Het is ook nooit goed. Maar daarover later meer.

Zoals gewoonlijk wil ik achteraan starten en zoals gewoonlijk lukt me dat ook weer prima. Niet omdat ik zelf mijn tempo zo goed laag houd maar omdat de rest van het veld dat nog veel slechter doet. Bij elke doorkomst kijk ik op het bord waar je de laatste 8 doorkomsten kunt zien en daaruit kan ik afleiden wie er morgen niet op het podium zal staan. Mijn eigen tijden bekijk ik ook en ben redelijk tevreden, ook ik loop iets te hard.

Meneer de speaker vertelt af en toe op welke plaats iedereen loopt en ik hoor dat ik ergens op een 35e plaats loop. Een paar uur later is dat een 27e plaats. En dat is totaal niet belangrijk. Het gaat er niet om op welke plaats je na 1 uur of na 4 uur of 17 uur loopt. Het gaat erom wie er na 24 uur de meeste km's heeft afgelegd. Dan wordt het klassement pas opgemaakt. Dus jog ik lekker in mijn eigen tempootje door, klets wat met iedereen die langs komt en vermaak me best. Ontspannen Jannet! Morgen kun je je nog genoeg inspannen. Anne van Dalen vrolijkt de boel wat op met haar Kanjerspandoek en dat is steeds weer een fijne afleiding. Ook de eenden die langs de kant zitten brengen me afleiding. De pulletjes dartelen vlak langs het parcours maar gaan er niet op zoals op Texel het geval was en ik kan dus gewoon doorlopen.

De speaker is er op één of andere manier achter gekomen dat ik die 1000e km in Steenbergen wilde lopen dus dat kondigt hij groots aan. Fijn dat ik die man een onderwerp heb kunnen geven om over te praten. Ik hoor het ongeveer elk uur. Waar hij ook achter is gekomen is dat ik deze zomer naar Frankrijk ga voor de Tour de France. Ook dat vertelt hij enthousiast, alleen niet helemaal goed. Zo hoor ik dat ik 2800 km in 6 dagen zou gaan lopen. Wow! Ik wou dat ik dat kon want dat zou een geweldig wereldrecord zijn. Hij zou zich wel vergist hebben? Maar even later hoor ik weer dat ik dat pokkeneind in 6 dagen zal gaan doen dus heb ik hem even uit die droom gehaald en verteld dat het de bedoeling is dat het in 6 weken gaat gebeuren. Kleinigheidje. De rest van de 24 uur vertelt hij het goed....en vooral heel vaak. 

's Nachts is het heerlijk rustig op het parcours. Soms zie ik niemand, soms haal ik iemand in. En steeds komt Geert voorbij, we wisselen een paar woordjes en weg is hij weer. Soepel op weg naar de eindoverwinning. Ergens in de nacht gaat het eten en drinken niet meer. Ik ben misselijk en moet ook wel een beetje vaak naar het toilet. Die staat gelukkig langs het parcours. Hoewel toilet wel een erg deftig woord is voor die stinkende Dixies. Maar ik krijg er wel weer een nieuwe uitdaging bij: poepen in het donker want de Dixies zijn niet verlicht. Ze brengen me echter wel verlichting. Mij hoor je dus niet klagen. Hoe vaak heb ik geen wedstijd gelopen waar geen sanitaire voorziening was en nu kan ik heerlijk als op een zetel gaan zitten. En niemand die me ziet. Ik zie me zelf niet eens. Prima dus.

De misselijkheid trekt weer redelijk weg tot ik de uitlaatgassen van een draaiende motor in mag ademen. Iemand ligt langs het parcours in de auto en heeft blijkbaar de motor aangezet om warm te blijven? Dat is mijn theorie maar zeker weten doe ik dat niet. Maar mocht ik het goed geraden hebben: lieve meneer (het was een Belgische auto en er deden geen Belgische vrouwen mee aan de 24 uur dus het moet echt een meneer zijn geweest), als U volgend jaar wilt rusten en het koud hebt wil ik met alle liefde een warme slaapzak voor U meebrengen. Maar mag dan de motor uitblijven? Het rook niet echt aangenaam als je er langs liep. Alstublieft? Dank U vriendelijk.

Een derde golf van misselijkheid krijg ik op de zondagmorgen. Eerst geniet ik van de prachtigste zonsopgang van deze dag en daarna wordt het mistig. De mooie kerk van Steenbergen wordt gehuld in een vieze grijze mist. Geen kerk meer te zien en mijn maag raakt er ook door van slag. Mijn darmen willen ook weer eens geleegd worden dus breng ik weer een bezoekje aan het blauwe huisje met het koosnaampje Dixie. Dat klinkt best lieflijk maar ze is het niet, een vieze stinkerd is het! Zelf heb ik ook weer een koosnaampje gekregen, Jannie. Zoals elk jaar staat er een man langs het parcours die me altijd aanmoedigt met Jannie. Ieder ander zou ik verbeteren maar uit zijn mond klinkt het als een koosnaam. Vrijwel elke ronde is hij er en vraagt hoe het gaat. En elke ronde is mijn antwoord hetzelfde: goed. Dat ik soms een klein beetje lieg vergeeft hij me vast wel. Maar als ik zeg dat het goed gaat ga ik er misschien zelf ook wel in geloven. En eerlijk gezegd deed ik dat 's morgens heel even niet meer. Die 184 komma nog wat km's die ik wilde halen leken zo ver weg. Maar als de 6 uur lopers op het parcours komen lijkt het weer makkelijker te gaan. Vrijwel iedereen geeft een kleine aanmoediging en ineens komt mijn eerste doel binnen bereik: een nieuw Sarah-PR. En dat wordt al snel gevolgd door mijn flauwekuldoel: de 1000 van Steenbergen. En daarna is het maar 3 rondjes voor het V50 record. Wat ben ik blij als ik dat op het rondebord te voorschijn zie komen. High five met Jack, Jos en Henri. In de knip! Doelen behaald en nog tijd over. Dat is dan weer jammer want dat betekent dat ik nog langer moet doorlopen en mijn voeten zouden best eens wat rust willen. Het zou ook prettig zijn als ik wat beter zou kunnen eten en drinken maar met elke ronde een bekertje cola ga ik het ook wel redden. De misselijkheid is redelijk onder bedwang en verder is alles ook oké, die benen willen nog wel. En dus gaan we door. De mist is weggetrokken en het zonnetje tevoorschijn gekomen en warmt de wereld op. En nee, ik ga niet klagen over de warmte (maar iets koeler was ook goed geweest).

Ik hoor ergens iemand het hebben over 200 km. Nou vergeet dat maar mooi, dat haal ik echt niet en daar houd ik me ook helemaal niet mee bezig. Ik zie wel hoe ver ik kom.

Bij mijn laatste doorkomst heb ik nog een dikke 5 minuten over en zie ik dat ik de 197 km nog kan halen, veel meer dan ik van tevoren had bedacht dus probeer ik er nog een soort van versnelling uit te persen. En dat doet zeer aan mijn arme voetjes maar het lukt me wel. Het wordt 197,202 km. En dat is een Sarah-PR, een officieus Nederlands record bij de V50, ik win de wedstrijd en word dus ook Nationaal kampioene. Geen slechte score, al zeg ik het zelf.  

Nog even over het Nationaal kampioenschap. Het Ultraplatform en in het bijzonder Henri Thunnissen doet zijn stinkende best om dit te organiseren. Daarom ben ik ook blij dat er dit jaar 5 vrouwen aan de start stonden, meer dan vorig jaar ondanks dat pas het WK is gehouden. Ik zou zo graag willen dat het er volgend jaar nog meer zouden zijn. Omdat ik voor mezelf vage andere plannen heb zullen jullie van mij (waarschijnlijk) geen last hebben maar het zou geweldig zijn als meerdere vrouwen aan deze 24 uur mee zouden doen. Probeer het eens, je kunt meer dan je denkt.

De foto’s van Jos staan hier.