18-10-2015: Marathon Amsterdam

Drie maanden geen wedstrijd, dat had ik me voorgenomen na de finish van de Tour. En geen plannen maken, misschien wel helemaal stoppen met dat ultragebeuren. Maar binnen een maand gingen er al vele inschrijvingen de deur uit. En toen ik vorige week de oproep voor het pacerteam voor de Amsterdammarathon las meldde ik me daar ook voor aan. Die marathon viel wel binnen die drie maanden maar hij telt natuurlijk niet als wedstrijd maar als training. En trainen deed ik al lang weer. 

Voor mij is deze marathon een echte cultuurschok. Ik leef in gedachten nog steeds in de rustige wereld van Frankrijk. Heb nog steeds de rustige landweggetjes in mijn hoofd, de stilte, de rust, het onderweg zijn met vrienden. Het simpele leven van lopen, eten en rusten. Een klein wereldje en toch in de wijde wereld. Voor het gemak vergeet ik dan even de problemen die er natuurlijk ook waren.

En nu kom ik hier in de drukte, de stad, al die mensen die met tijden bezig zijn, die zenuwachtig zijn omdat ze 42 km gaan lopen, die een superhero worden genoemd omdat ze aan een marathon meedoen. Een wereld die zo totaal niet lijkt op wat ik graag wil. Maar wel de wereld zoals die ook is. Van presteren, snelheid, schema's, eindtijden, applaus. Gelukkig maar dat niet iedereen van dezelfde dingen houdt.

Maar het heeft toch ook wel zijn leuke kanten want anders was ik hier echt niet gaan pacen. Eén van die leuke kanten is dat ik nu eindelijk eens een superhero kan worden. Superhero? Volgens de organisatie wel want dat staat op hun site. Nou heb ik toch al behoorlijk veel wedstrijden gelopen maar een superhero ben ik daar nog nooit mee geworden. Nu ben ik er dan eindelijk achter gekomen wat ik daarvoor moet doen: de marathon van Amsterdam lopen!

De bedoeling was dat ik de 4 uur groep ging hazen en dat was weer een leuke kant van vandaag want ook Wilma was in die groep als pacer ingedeeld. En zo konden Yin en Yang van de Tour de France Footrace 2015 dan eindelijk eens samen lopen. Het weer is prima om een marathon te lopen: niet te koud, helemaal geen wind en een klein beetje miezer.

In het begin is het enorm druk op het parcours en staan we regelmatig stil. Daarna is het nog een drukte van jewelste en moeten we regelmatig slalommen, stilstaan en weer lopen. Heel lastig om dan het juiste tempo te kunnen lopen. Zelfs bij het keerpunt in Ouderkerk aan de Amstel staan we stil terwijl we er daar toch al bijna 20 km op hebben zitten en het veld dus al uit elkaar is getrokken. De lopers hebben hier maar 1 rijbaan tot hun beschikking, veel te weinig. Het stuk langs de Amstel vind ik wel het mooiste stuk van het parcours. Er wordt geroeid, er zijn mannen aan het flyboarden en aan de overkant zien we een lang lint van lopers.

Onderweg zijn er lopers die ons aanspreken en zeggen dat ze ook 4 uur willen lopen maar van de meeste lopers om ons heen weet ik niet of die ons nu volgen of toch niet. Vlak voor we het stadion weer inkomen moeten we aan de kant voor 2 ambulances. Dat is altijd weer naar. Later horen we dat de persoon levend is afgevoerd dus we zullen er het beste maar van hopen.

Onze eindtijd is 3.59.06 en daarmee ben ik nu officieel een superhero. Yes!