zaterdag 31 oktober 2015

Vallen, opstaan en weer doorgaan.



Wat doe je dan als je net een kersverse superhero bent geworden? Juist ja, je gunt jezelf een welverdiende mooie vakantie. Was er in Amsterdam nog de twijfel of ik niet toch beter de 4.15 uur groep kon gaan pacen omdat ik al 2 weken lang liep te snotteren en te rochelen, achteraf ben ik blij dat ik dat niet gedaan heb want ik liep nu ook nog eens een Sarah-PR. Dat was ik in de euforie van het behalen van die superhero-titel helemaal vergeten!
Een verdiende vakantie dus. Een echte vakantie-vakantie want er zou niet eens een wedstrijd gelopen worden. Maar de schoenen gingen natuurlijk wel mee want af en toe een stukje trainen was wel toegestaan. 

Dus op de eerste dag van de vakantie-vakantie hardlopend op zoek naar een supermarkt. Gevonden! Maar wel nadat ik voor de derde keer in vier maanden weer op mijn snufferd was gegaan. Snoeihard! Met m'n gezicht, schouder en beide knieën pats-boem op de straat. Op de harde straat. Keiharde straat.
Gofferdegofferde.....! Wat doe je dan? Juist ja, opstaan en weer doorgaan want ik was op zoek naar die supermarkt. Misselijk van de smak doorlopen, in beweging blijven anders wordt je alleen maar stijf. Bij terugkomst in het hotel de schade bekijken. Blauwe knieën, schouder en gezicht. De arme knie die in de Tour ook al twee keer was beschadigd was er deze keer ook het slechtst aan toe. Buigen ging niet dus wat doe je dan? Juist ja, je houdt je poot stijf. Niets anders dan anders eigenlijk. Gelukkig was er niets gebroken dus de vakantie-vakantie kwam niet in gevaar. En de weergoden werkten mee en goten de volgende dag ongeveer 150 mm regen naar beneden, net zoveel als er anders in twee maanden valt. Ik kan er een millimetertje naast zitten maar de straten veranderden in rivieren en het rustig liefelijk kabbelende beekje in het dorp veranderde in een brede modderstroom.  Auto's konden niet meer rijden en de toeristen bleven noodgedwongen binnen dus de knie kreeg een dagje rust. Goede planning!

De dagen erna werd er volgens plan vakantie gevierd maar de loopschoenen werden nauwelijks aangeraakt. Er werd nog twee keer een heel kort duurloopje gedaan maar dat was geen succes. Poot stijf en pijnlijk, nog steeds rochelend want de verkoudheid was hardnekkig en met een verkrampt lijf werd met moeite een paar km afgelegd. Een ultra-vakantie-vakantie dus.

Op de laatste dag van de vakantie een test om te kijken of het wel zin had om me in te schrijven voor de 100 km van Deventer want die inschrijving zou binnenkort gesloten gaan worden. Wegens tijdgebrek (want zo'n vakantie-vakantie kost nou eenmaal veel tijd) werd het een 15 km tempoloop. Inclusief bergop en er weer af. Logisch want anders kom je natuurlijk niet meer uit waar je gestart bent. Bergop flink doorlopen want die Siciliaan op de fiets moest en zou ingehaald worden. Vond ie niet zo leuk maar de automobilisten wel, die gaven me een duimpje. Zo zie je maar dat je Facebook helemaal niet nodig hebt om duimpjes te krijgen. Bergaf was een andere zaak want dat moest natuurlijk ook hard want ik moest nog een vliegtuig halen en had dus een beetje haast. AU!!!! Protest van benen en knie. Knie: pijn. Benen: ontploft. Au-au-au!!! Wat doe je dan? Juist ja, je loopt de laatste 4 km over de boulevard alsof er niets aan de hand is, grijnst als een boer met kiespijn naar de Sicilianen die op het terras zitten en hun nek bijna verdraaien om je na te kijken en loopt zo soepel mogelijk door. Voor de eerste keer in mijn leven vond ik het niet erg dat iedereen altijd denkt dat ik soepel loop terwijl ikzelf het idee heb dat die benen van lood zijn. Bij het hotel aangekomen snel douchen, hapje eten, naar het vliegveld, vliegtuig in en er 3 uur later met een enorme spierkater en zere knie weer uit. Wat doe je dan? Juist ja, ik heb geen idee. Ik heb me niet ingeschreven voor Deventer want ik durf het niet aan. En toch blijft het in mijn achterhoofd spelen dat ik me misschien in had moeten schrijven. Een Sarah-PR zou toch wel mogelijk zijn geweest want daarvoor hoef ik alleen maar een 100 km uit te lopen. Dan maar iets anders zoeken. Of nergens lopen. Of .......???

5 opmerkingen:

  1. Een superhero als brokkenpiloot; kan ver vallen. Hopelijk valt de schade mee, maar wel verstandig om "even" die 100-km te laten schieten. Dat Sarah-PR komt er toch wel, vroeger of later. Ging je trouwens bergaf ook sneller dan die fietser?
    Gelukkig ben ik slechts held, (zonder super) en heb ik net een super-mini-vakantie vakantie achter de rug helemaal zonder trainingen; en zonder schade.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Die fietser heb ik niet meer gezien. Waarschijnlijk had ik zo'n voorsprong opgebouwd dat hij me zelfs bergaf niet meer heeft kunnen inhalen. Of hij zit nu nog ergens huilend in een hoekje omdat hij is ingehaald door dat vrouwtje, dat vinden mannen nou eenmaal niet leuk. Ik wel :)

      Verwijderen
  2. Oja, op Facebook toch nog even een Thumbs Up gegeven!
    Superheld!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Zo'n val brengt je uit je doen letterlijk en figuurlijk. Het klinkt vrij heftig. Voor iemand die gewend is om met fysiek ongemak te kunnen lopen - de grens ligt bij ultra's anders dan bij gewone lopers (jouw blogmotto) - snap ik dat je twijfel hebt over het je inschrijven in Deventer. Voor kneuzingen staat een x-tijd om te genezen en daar moet je gewoon rekening mee houden. Als de pijn dan niet verminderd is, kan er nog wat anders aan de hand zijn... scheurtje/breukje. Misschien is het sowieso slim om er een keertje naar te laten kijken door een arts/fysio. Zelf zou ik alternatief gaan trainen (fietsen/zwemmen) en in geen geval er de druk van een prestatie achter zetten. Wel ontzettend balen. Ik hou niet van duimendraaien maar duim nu maar voor goed en volledig herstel van je knie.

    Groetjes,

    Dorothé

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank voor je advies Dorothé. Ik denk niet dat er sprake is van een scheurtje of breukje maar alleen een flinke kneuzing. En dan voor de derde keer in vier maanden dus dat is net iets te veel voor mijn arme knietje geweest. Ik kan er wel mee lopen maar voel hem wel constant. Maar dat was bij de Tour precies hetzelfde en daar is het uiteindelijk ook goed gekomen (duurde ongeveer 4 weken dus ik ben nu op de helft).
      Die 100 km is nog steeds niet helemaal uit mijn hoofd hoewel de inschrijving gesloten is. Ik heb ook al een (korter) alternatief gevonden waar een prestatie helemaal niet belangrijk is maar waar ik wel lekker kan lopen. Of ik hobbel gewoon wat voor mezelf. Fietsen is lastiger want ik heb geen goede fiets en juist het buigen van de knie geeft de meeste problemen. Ik kijk het nog een aantal dagen aan voor ik ga beslissen wat ik ga doen. Ik hoef niet maar ik wil wel graag weer eens ergens lopen. Voor mezelf dus niet zoals in A'dam. Blijf duimen aub.

      Verwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.