29-11-2015: Tisvoorniksmarathon, Geldrop

Daar zit je dan op de vroege maandagmorgen bij de huisarts. Het is al jaren geleden dat ik hier was en ze kijkt me kritisch aan. 'Als jij hier komt is er echt iets aan de hand', is het eerste wat ze tegen me zegt, om vervolgens op te merken dat ik niet normaal adem en ook niet normaal klink. Dat hoor ik wel vaker maar dat is dan in een andere context. Maar ze heeft dus wel meteen door waarom ik hier ben. Een half uur later sta ik weer buiten met een dik pak papier voor nader onderzoek. Ik mag de medische mallemolen in. Ben best wel even onder de indruk want ik had verwacht om even een puffertje te kunnen halen en vervolgens weer opgelucht adem te kunnen halen. Waarschijnlijk heb ik het zo benauwd omdat ik mijn kop in het zand heb gestoken? Dat puffertje heb ik wel gekregen maar er is misschien wel meer aan de hand dan ik dacht. Da's dan niet zulk prettig nieuws. Gelukkig heb ik de fijne herinnering van gisteren want toen was ik dan eindelijk eens bij de Tisvoorniksmarathon in Geldrop. Hij stond al vele jaren in de planning maar steeds kwam het er niet van. Ik had me laten vertellen dat dit een mooie loop is dus dat wil ik dan wel eens zien.

Belangrijkste doel van de dag is niet vallen. Het tweede doel is mijn ademhaling onder controle proberen te houden en het derde doel is uitlopen, dat moet me wel lukken als doel 1 en 2 goed gaan.

Het parcours is zeker erg mooi. Erg winderig, modderig en nat ook. Maar dat mag mijn pret niet drukken. Wat dat wel doet zijn de lastige stukken in het bos, smalle paadjes met veel boomwortels. Ik heb er nog nooit last van gehad maar vandaag wel. In Frankrijk was ik in letterlijke zin een schijterd maar vandaag ben ik het in figuurlijke zin. Ik ben na mijn valpartijen van de laatste maanden veel te bang om te vallen. Waarom ik hier dan toch loop vraag ik me vandaag dan ook regelmatig af. Sommige stukken zijn echt glad en op sommige stukken liggen veel te veel boomwortels naar mijn zin. Tja, dat kan wel eens voorkomen in een bos natuurlijk. De enge stukken doe ik het dus zo rustig mogelijk aan en de goede stukken loop ik wel door. Zo wordt het een soort fartlektraining voor me.

Ik wordt onderweg door verschillende mensen aangesproken: 'Hoe gaat het met je na Frankrijk?'

'Ben je al hersteld?'

'Bent U die mevrouw die door Frankrijk is gelopen?'

'Jij bent toch....'. Ja, dat ben ik, dat kan ik niet ontkennen. Ik zou het ook niet willen ontkennen want ik ben er wel heel blij mee dat ik die mevrouw ben. En dat iemand me herkent vind ik helemaal superleuk. De korte gesprekjes leiden me ook weer even af.

De laatste 10 km zijn het zwaarst. Het is begonnen met regenen en de wind trekt flink aan. Die wind hebben we natuurlijk vol op kop, als het meewind was geweest had je me er niet over gehoord. Bovendien zijn er ook flinke modderstukken. Ik zie Endy, die me in het begin van de marathon al ingehaald heeft, weer. Hij zegt dat hij achter me gaat lopen. Ik vind het best, verschuil je maar achter mijn brede rug. Dat deed hij ook al kilometers lang toen we beiden drie weken geleden in Deventer liepen. Alleen liep hij daar wel veel beter door dan ik. 

In de laatste kilometers krijgen we nog een paar piepkleine kuitenbijtertjes en die vind ik wel prettig. Hup omhoog en gelijk weer naar beneden. Stelt allemaal niets voor en het loopt wel lekker vind ik. Een laatste stukje over het trottoir en dan ben ik er al. Het viel toch wel mee...achteraf…als ik weer op adem ben gekomen…..

Gelukkig ben ik vandaag op de been gebleven maar voorlopig ga ik niets meer riskeren. Geen lastige bospaden met boomwortels meer voor mij. Laat mij mijn kilometers maar lekker op asfalt draven. Mijn tweede doel is me niet helemaal gelukt, het ging beter dan in Deventer maar daar is alles dan ook mee gezegd. Aan die longen van mij wordt nu dus gewerkt. Het derde doel, finishen, is wel gelukt en mijn eindtijd was 4.06.49. Nog niet eens zo heel slecht, gezien de omstandigheden.