10-4-2016: Marathon Rotterdam

You'll never walk alone, zingt meneer Towers uit volle borst. Toen ik voor het eerst meedeed aan deze marathon, in 1996, zong hij dit nummer ook al. En hij heeft al die jaren gelijk gehad, vandaag lopen we weer niet alleen. Samen met mijn drie mede-pacers, Daniël, Roel en Wessel staan we in het startvak om deelnemers naar de eindtijd van 4 uur 15 te loodsen. We horen eerst meneer Towers zingen, dan startschot 1, vervolgens startschot 2 gevolgd door startschot 3 en dan eindelijk kunnen wij voetje voor voetje naar voren schuiven en na het vierde startschot aan onze tocht beginnen. Er zijn dan al 32 minuten verstreken sinds het eerste startschot en de koplopers hebben er dus al ruim 10 km op zitten. Vreemd idee dat, als wij straks pas 16 km hebben gelopen, de eersten al finishen.

De eerste kilometers zijn lastig om als pacer een goed tempo aan te houden, het is druk en we moeten constant opletten om niemand op de hakken te trappen. Mij trappen ze niet op de hakken want ik heb mijn vlag. Alle pacers lopen met een rugzakje met daarin een vlag. Die steekt schuin omhoog en naar achteren of naar de zijkant als het een beetje waait of naar voren als hij helemaal dwars wil doen. Het is nogal een onhandig ding en je krijgt er schuurplekken van in je nek maar hij heeft één voordeel: als ik een rondje om mijn as draai tik ik iedereen omver dus niemand kan al te dicht in mijn buurt komen.

We hebben een behoorlijk grote groep achter ons aan lopen en een handje vol zal dat netjes tot het einde blijven doen. Een enkeling versnelt zelfs nog op het eind. Helaas zie ik de Belgische vrouw niet meer, zij was zo zenuwachtig dat ze bij de start stond te huilen van de spanning. In de uitslagen heb ik haar wel teruggevonden dus ze heeft gelukkig haar eerste marathon keurig kunnen uitlopen. Daar ben ik blij om.

Het weer is echt perfect. Misschien voor sommigen zelfs iets te warm omdat er nog niet echt in warmte getraind kon worden maar ik ben er blij mee. Ik heb expres zelfs een shirt met lange mouwen aan gehouden met daaroverheen een shirt met korte mouwen en natuurlijk die heerlijk warme en schurende rugzak op mijn rug, een prima training voor deze zomer want ik hoop dat ik dan weer een flink aantal warme ultra's zal kunnen lopen.

Na ongeveer 25 km hoor ik een bekende stem 'Goed zo!' zeggen. Niks topper, kanjer, bikkel, held, je kunt het, kom op, je bent er bijna of je gaat het halen. Nee, gewoon 'goed zo', en dus weet ik dat dat niemand anders kan zijn dan Jos. In mijn ooghoeken zie ik hem en kan nog net een groet terug roepen.

Het valt me mee hoeveel mensen er gaan wandelen, natuurlijk zijn die er wel maar lang niet zo veel als ik had verwacht. Alleen jammer dat ze dan midden op de weg stilhouden, daardoor is er in onze groep een valpartij. Gelukkig zonder gevolgen. Waar ik wel om moet lachen (maar het eigenlijk bloedirritant vind), is dat er blijkbaar heel belangrijke mensen aan deze marathon meedoen. Zo belangrijk dat ze zelfs die paar uurtjes dat ze aan het lopen zijn, nog niet zonder hun telefoon kunnen maar hun fanclub onderweg moeten bellen om te vertellen waar ze zich bevinden, hoe het met ze gaat en hoe laat ze waar en waar zullen zijn. Ik denk tenminste dat het daarover gaat maar ik doe mijn best om het niet te horen, misschien ging het wel over heel iets anders belangrijks. En die mensen die hun partner aan de kant van de weg zien staan en dan pardoes naar ze toe sprinten zonder op te letten of ze daarbij misschien iemand snijden. Alles voor dat ene kusje en een schouderklopje. Maar tegenwoordig hoort dat er allemaal blijkbaar bij.

Zoals ik al zei, in de vorige eeuw heb ik hier ook al gelopen. In 1996 maakte ik hier mijn debuut, in 1997, 1998 en 1999 liep ik hier ook en daarna niet meer. Ik vond het niet leuk, veel te druk en liep nooit lekker. Nu is het 20 jaar later en liep ik mijn 318e (ultra)marathon en die was sneller dan die andere vier keer dat ik hier meedeed, een echt parcours-PR voor mij. En deze keer vond ik het zelfs ook nog leuk, misschien wordt het nog wel eens wat tussen Rotterdam en mij.

De bedoeling was dus dat ik 4.15 zou lopen en het werd 4.14.36. Ai, iets te snel dus misschien moet ik het volgend jaar dan nog maar eens proberen.