2-7-2016: Triple-marathon, Eelde-Wardenburg

Eelde-Wardenburg, 126 km Leidenschaft. Dat staat op de joekel van een medaille die ik kreeg na het volbrengen van de Triple-marathon. Voor mij was het meer lijden wat ik deed tijdens deze 3 marathons. Na 3 weken lang mijn longen uit mijn lijf gehoest te hebben voelde ik me redelijk fit, niet meer dan dat. Hoesten deed ik nauwelijks meer maar ik had wel een spiertje in mijn zij verrekt dat ik bij inspanning voelde. Dat was bij de start, bij de finish voelde ik al mijn spieren in mijn lijf en viel dat ene spiertje nauwelijks meer op.

De eerste marathon start al om 5 uur in de morgen, redelijk rustig gestart maar al snel last van benauwdheid. Grote donkere wolken die na 20 km lopen een verfrissende bui gaven en daarna ging het bij mij beter. Wilma ingehaald en samen gefinisht in 4.18.16, op een gedeelde 2e plaats bij de vrouwen.
Hierna hebben we rust tot 10.45 uur en in die tijd trek ik droge kleren aan en probeer wat te eten maar dat laatste lukt niet. Er is meer dan genoeg om te eten maar ik krijg het maar moeizaam naar binnen.
Met de bus worden we naar de tweede startplaats gereden en daar lijkt het alsof er een groep bejaarden gaat lopen. Iedereen is stijf maar na een paar minuten is er niets meer van te zien. Bij mij voelt het weer net als bij de start van de eerste marathon: weer benauwd. De zware onweersbui die na (alweer) 20 km lopen op mijn bol valt helpt helaas niet en na 30 km is bij mij de koek op. Ik heb honger als een paard, probeer zo veel mogelijk te eten en te drinken bij de verzorgingspost maar kom niet meer op gang. Helemaal leeg. Na 4.25.49 gefinisht als 3e vrouw, me omgekleed en weer zoveel mogelijk proberen te eten wat me nu wel beter lukt.
Weer worden we met de bus naar de volgende startplaats gebracht en deze keer zijn het geen bejaarden die vertrekken voor de derde marathon maar het lijken meer een stelletje houten Klazen die hier op gang proberen te komen. Mijn benen voelen ook alsof ze van hout gemaakt zijn maar met houten poten kun je ook lopen. Het gaat niet snel maar het gaat. En zo worstel ik me door de marathon heen. Natuurlijk begint het na 20 km lopen weer te regenen maar deze keer is het maar een klein buitje. Mijn houten-poten-marathon duurt 4.39.17 en hiermee word ik weer 2e vrouw en eindig in het totaalklassement als 3e.

De organisatie was meer dan perfect. Wat een werk hebben ze verzet. Mogelijkheid om te overnachten voor de start en na de finish, bagagevervoer, het vervoer naar de starts, de fietsers die op vrijdag van Wardenburg naar Eelde waren gefietst en op deze dag dus weer terug fietsten en ons daarbij bij alle 3 marathons begeleidden en ons indien nodig wat te drinken of wc-papier gaven. Er reed een Rode Kruisbuisje mee en er was meer dan genoeg te eten en drinken voor, tijdens en na het lopen, etc., etc. Het enige minpuntje van de dag was de prijsuitreiking. Na 2 uur gewacht te hebben kregen we te horen dat die er niet zou komen omdat ze de uitslagen niet zo snel voor elkaar konden krijgen. Er was iets met de computer. Dat kan altijd gebeuren natuurlijk en we hebben de tijd goed besteed door de strafschoppen te bekijken van het voetballen. Gelukkig voor de Duitsers hebben ze die gewonnen want bij de Triple-marathon gingen de hoofdprijzen naar Nederlanders. Erik Kuijer won bij de mannen, Wilma Dierx bij de vrouwen en ik eindigde op de derde plaats.