1-10-2016: Self Transendence 6 uur, Amsterdamse Bos

Sinds ik de respectabele leeftijd van 50 jaar heb bereikt heb ik een nieuwe PR-lijst gemaakt: mijn zgn. Sarah-PR’s. Je moet wat verzinnen als je ouder wordt en geen PR’s meer loopt, nietwaar? Maar nu heb ik het probleem dat mijn Sarah-PR op de 6 uur best wel scherp staat: in 2014 liep ik in Heerde 65,8 km op de baan. Ik ben eigenlijk best wel een goede baanloopster, nu ik er zo over nadenk, want vorige week liep ik een Sarah-PR op de marathon op een baan. Daar moet ik toch eens wat mee gaan doen…

Maar wat doe je als je zelfs geen Sarah-PR meer kunt lopen? Dan verzin je weer een nieuwe lijst. Sinds gisteren heb ik er weer eentje: een stijve-benen-PR lijst. Toen ik me meldde bij de start van de 6 uur in het Amsterdamse Bos had ik absoluut niet de bedoeling om mijn Sarah-PR aan te scherpen maar het was wel de bedoeling dat ik minstens 60 km zou lopen. En dat zou nog moeilijk genoeg worden want mijn linkerbeen is nog steeds stijf als ik een beetje tempo probeer te maken. Het parcours is ook niet echt snel te noemen want er zit een heuveltje in en het is voornamelijk onverhard. Wel goed beloopbaar maar af en toe moet je toch wel opletten voor de stenen die schots en scheef boven het pad uitsteken. Omdat ik mijn benen nauwelijks optil is dat voor mij vragen om een valpartij maar gelukkig ben ik de volledige 6 uur overeind gebleven.

De eerste uren gaat het lopen nog wel redelijk maar na een uur of 2,5 begin ik het al zwaarder te krijgen. Mijn been doet lastig en steeds als ik het heuveltje op wil lopen kan ik hem nauwelijks optillen. Doordat ik probeer om dat been te ontzien begint mijn andere been natuurlijk ook vervelend te doen. Toch blijft het tempo nog wel redelijk maar echt lekker lopen doe ik niet. Bij de doorkomst wordt iedere loper steeds enthousiast aangemoedigd door de rondetellers en daar stel ik voor om er een 3 uursloop van te maken. Maar aan het gelach te horen nemen ze dat voorstel niet serieus. Jammer, er zit dus niets anders op dan de volgende 3 uur ook vol te maken, stijve benen of niet. Op het scorebord zie ik ook dat ik eerste vrouw ben dus dan stap je natuurlijk niet uit. Aan uitstappen heb ik overigens geen moment gedacht maar wel aan de komende weken. Ik heb me nog nergens voor ingeschreven en ga dat voorlopig ook niet doen, eerst moet dat been beter worden. Het is geen blessure maar er moet wel wat aan gedaan worden voor het wel een blessure wordt. Gelukkig heb ik er met langzaam lopen geen last van dus ga ik dat maar doen, dat is ook wat ik het leukste vind. Ik had best nog 6 uur door willen lopen in het mooie A’damse Bos maar dan in een rustiger tempo. Nu pers ik er de laatste 10 minuten nog een soort van eindsprint uit want ik zie op mijn Garmin dat ik de 62 km kan halen. En wanneer ik met die eindsprint bezig ben bereken ik dat als ik nog iets harder doorloop, ik vlakbij het bruggetje kan eindigen en dan niet ver meer naar het startgebied hoef terug te wandelen. Lopen en wandelen mogen dan mijn hobby zijn maar extra meters maken vind ik dan weer wat overdreven.  

Mijn afstand werd toch nog 62,357 km en daar werd ik eerste vrouw mee. Die afstand valt me niet eens tegen. Mijn doel van 60 km heb ik er in ieder geval mee behaald. En een eerste PR op mijn nieuwe stijve-benen-PR lijst. Dat laatste mag je met een korreltje zout nemen want die lijst ga ik natuurlijk niet echt maken, hopelijk was dit mijn laatste wedstrijd met een stijf been.