29/30-4-2017: Iserlohner Heimatversorger-Lauf am Seilersee, Iserlohn (GER)

Mijn tiende 24 uurs wedstrijd en, om meteen maar met de deur in huis te vallen: ook mijn laatste 24 uur. Maar daarover later meer.
Vrijdag zijn we al aangekomen in Iserlohn en heb ik het parcours bekeken. Het eerste wat ik daar tegenkwam waren eenden en ganzen. In mijn verslagen over de 24 uur van Steenbergen heb ik ze al regelmatig beschreven en op Texel had ik er ook een ontmoeting mee. Ik kan er nu weer een verhaaltje over gaan schrijven maar dat zal ik niet doen. Jullie moeten dus het verhaal van de gans met zijn eendenvriendje en de ganzenstront aan mijn schoenen missen en de ganzenkindjes zal ik ook niet noemen (het waren er zes).

Dan het parcours: een prachtige ronde om een meertje maar het leent zich niet echt om er een goede afstand te lopen want het heeft per ronde (van 1788 meter) een hoogteverschil van 22 meter. Dat betekent dus dat je per ronde 22 meter stijgt en ook weer daalt. Het klinkt niet veel maar het komt erop neer dat je eigenlijk de hele tijd aan het stijgen en dalen bent en dat ga je echt wel voelen! Het zijn natuurlijk niet de Alpen maar die kleine klimmetjes en het vele vals plat hakken er toch wel in. Alleen het stukje in het stadion is vlak, dan een stukje omhoog, steil naar beneden, licht naar beneden, vals plat omhoog, steil omhoog, twee stappen naar beneden en -potdikkie- vals plat verder omhoog, drie stappen naar beneden (ik neem kleine stapjes dus dat is maar een kort stukje), weer vals plat omhoog, dan -joepie!- een heel stuk vals plat naar beneden, steil naar beneden, licht naar beneden, iets minder licht weer omhoog en dan weer een stukje vlak. Zoiets dus, ik kan een hellinkje vergeten zijn te noemen maar dit geeft een aardige indruk van hoe het er was. Laten we het maar een gevarieerd parcours noemen.
Voor mij was het dan ook niet de bedoeling om hier een goede prestatie neer te zetten, ik wilde alleen een ontspannen dag lopen en niet zoals in Helsinki 24 uur lang vreselijk lopen afzien vanwege een lijf dat niet mee wil werken. Dat lijf dat mij geholpen heeft met mijn beslissing waarover ik later meer zal schrijven, maar dat had ik al geschreven.

Bij het afhalen van mijn startnummer koop ik voor 5 euro een armbandje voor Jos, niet dat hij nu ineens sieraden wil gaan dragen maar dat armbandje geeft hem het recht om mee te eten en te drinken van de verzorging voor de lopers, de pastamaaltijd en het ontbijt. Prettig geregeld!

Ik start zo rustig mogelijk, de echte steile stukjes neem ik wandelend om energie en de benen te sparen. Toen ik hier gistermiddag wandelde leek het nog wel mee te vallen maar nu ik hier ronde na ronde moet lopen gaat het toch wel tegenvallen. Hoewel mijn benen zich heel goed blijven gedragen, daar had ik ze de afgelopen maanden ook op voorbereid en blijkbaar heeft dat wel geholpen.

Er is niet alleen een 24 uurs loop maar ook een 12- en 6 uursloop, twee kinderlopen en soms zie ik ook nog wat estafette lopers op het parcours. Omdat het best mooi weer is wandelen er ook nog vele niet-deelnemers en sommige deelnemers laten hun hond ondertussen ook nog even uit. En niet te vergeten mijn ganzen- en eendenvriendjes die ook de volle 24 uur aanwezig zijn. Dit alles geeft een gezellige drukte waarvan je overigens totaal geen last hebt. Het parcours is verboden voor auto's en fietsers en honden moeten aan de lijn, het pad is breed genoeg voor iedereen en het voordeel is dat je dus continu afleiding hebt. De verzorging is prima in orde, alleen daar is het soms wel even goed uitkijken vanwege de drukte. Antje (zij zal deze wedstrijd gaan winnen) roept dan hard 'Achtung!' en dan maakt iedereen ruim baan dus dat neem ik van haar over. Ik loop al vele jaren in Duitsland maar deze truc kende ik nog niet. Onthouden!

De nacht is weer prachtig. IJskoud maar dat neem ik dan maar op de koop toe. De organisatie heeft op verschillende plekken op het parcours gekleurde verlichting aangebracht zodat het soms lijkt alsof we door een sprookjesbos lopen. Ook het viaduct is van onderen verlicht, het is een genot om hier nu rond te dolen. Het lopen gaat nu wat minder lekker, ik loop wel maar er mist iets. Wat dat nou is weet ik niet, ik kan de schuld niet geheel aan mijn longen geven. Ze protesteren niet echt maar toch voelt het anders dan zou moeten. Het voelt alsof ze te moe zijn om goed te werken. Dat slaat nergens op maar anders kan ik het niet omschrijven. En bovendien ontbreekt me de motivatie om door te zetten. Daar waar ik vroeger kon en wilde vechten om de dipjes te overwinnen en een goede prestatie neer te zetten, geeft mijn lijf nu aan dat het daar geen zin meer in heeft.

De nacht is stil en rustig en onder het lopen gaan mijn gedachten weer naar dat wat er al langer in mijn hoofd sluimert. Moet ik nog wel doorgaan met het lopen van dit soort wedstrijden? Vind ik dit nog wel leuk? Het duurt nl. wel erg lang. Ik doe dit voor mezelf, ik hoef niets te bewijzen en ik hoef geen 24 uur te lopen om plezier in het lopen te hebben. Misschien moet ik juist korter lopen en heb dan meer plezier? Mijn lijf en hoofd zullen dat zeker op prijs stellen. Vechten tegen een lichaam dat aangeeft dat het niet meer van deze lange lopen kan genieten en gaat protesteren is niet mijn hobby. Misschien moeten er eens wat aanpassingen plaatsvinden.
Dan, tijdens het voor de tweede keer doorprikken van een vervelende blaar, weet ik het zeker: het is goed geweest! Deze 24 uur maak ik af zonder te forceren en dan is het klaar. Geen 24 uur meer.

Wanneer Jos 's morgens weer op het parcours komt vertel ik het hem meteen. Hij is het er mee eens, zegt niet eens dat hij het niet gelooft en dat ik vast nog wel van gedachten zal veranderen, zegt alleen dat ik deze 24 uur moet afmaken en ervan genieten omdat het mijn laatste is. Ik kan alleen maar knikken, voel de tranen omhoog komen. Idioot mens, het is niet dat je gaat stoppen met lopen, je loopt alleen geen extreem lange ultra's meer. Er zijn meer dan genoeg kortere ultra's die je in de toekomst kunt gaan lopen. Hoe veel mensen zijn er niet die dolgraag zouden willen doen wat ik heb gedaan en die kunnen het niet. Op een vreemde manier voel ik me blij, opgelucht maar tegelijkertijd ook verdrietig.

De laatste 5 uur zijn niet gemakkelijk en toch ook eigenlijk weer wel. Ik zie het maar als afscheidsrondjes. Niks forceren, hoewel het op het laatst toch wel heel zwaar gaat. Jos geeft me het 150 km-vlaggetje en later ook het 100 mijl-vlaggetje met de woorden: geniet er maar van want dit zijn de laatste vlaggetjes die je ooit gaat krijgen. De laatste 4 rondes wandelt hij zelfs met me mee (dat doet ie anders nooit!), ik heb geen zin en puf meer om hard te lopen maar wil ook niet nu al stoppen. Dat stoppen doe ik 5 minuten voor het eindsignaal, heel toevallig (kwestie van goede timing) bij mijn stoel. Wat heeft het voor zin om nog een paar honderd meter door te lopen? Die moet ik dat ook weer terug lopen naar mijn stoel en daar heb ik geen zin in. Ik vind het goed zo, heb 173,706 km gelopen. Dat is helemaal niet slecht op zo'n parcours en ik word er zelfs derde vrouw en eerste in mijn leeftijdscategorie mee. In die 173 km heb ik dan 2134 hoogtemeters overwonnen, dat is toch een behoorlijke berg.

Dit was de tiende editie van deze wedstrijd en -zoals gezegd- ook mijn tiende 24 uur. Heel aardig dus van de organisatie dat ze op de standaard, die ik kreeg vanwege mijn derde plaats bij de vrouwen, een grote 10 hebben gezet.

Met deze 24 uur neem ik afscheid met een goed gevoel. Nu stop ik omdat ik het zelf wil en niet omdat ik het niet meer kan. Het doet pijn, natuurlijk! Geloof me, ik heb al meerdere traantjes weggepinkt. Ik had nog een paar mooie plannen voor hele lange wedstrijden maar ik weet dat als ik nog vaker ultra's wil lopen (en dat wil ik) ik nu beter kan stoppen met die extreem lange afstanden/tijden. Er zijn vele andere leuke kortere ultra's die ik zeker nog ga doen. Waar de grens ligt weet ik nog niet maar het is een mooie uitdaging voor me om weer eens een nieuwe grens te gaan opzoeken. Er ligt een mooie toekomst voor me in het verschiet waarin ik vast wel een paar sprint-ultra's kan lopen. En vooral etappelopen, dit jaar staan er zeker al twee in de planning en daar heb ik ontzettend veel zin in.