maandag 12 maart 2018

10-3-2018: 100 km Rheine (GER)


'Waar wachten we nou op?', vraagt Henk aan me als we in het donker ergens in the middle of nowhere bij een landingsbaan staan.
'Ik denk tot de zonsopgang zodat we kunnen zien welke kant we op moeten',  reageer ik.

Het is 6 uur in de morgen en ik sta met Henk aan de start van de Duitse Kampioenschappen 100 km. Niet dat wij aan die kampioenschappen meedoen maar wel aan de open wedstrijd.
Om kwart voor 2 sprong ik al fris en fruitig uit mijn bed (als ik niet 3x door Jos was gewekt had ik er nu nog in gelegen..) en zijn we naar Rheine gereden. Gelukkig wilde Jos zich weer opofferen om als chauffeur te fungeren. Om kwart voor 5 stonden we aan de poort van de kazerne en moesten we onze paspoorten laten zien. Als ze dat met alle 181 deelnemers aan de 100 km en ook nog eens met de 420 deelnemers aan de 6 uur willen gaan doen zullen ze zich wel vermaken vandaag.

We krijgen te horen dat we rechtdoor moeten rijden en daar zal ik dan mijn startnummer krijgen. Het is pikkedonker maar in één gebouw brandt licht dus daar zal het dan wel zijn. Ik zie een paar mensen naar binnen lopen en ga er achter aan. In een kaal lokaal staat een meneer die me snel voorziet van mijn startnummer en een tasje met daarin een veel te grote muts. Die zou ik prima kunnen gebruiken als slaapmuts want ik kan hem tot over mijn oren en ogen trekken, heerlijk donker en stil.
Op mijn vraag waar de start is wijst de man ergens naar rechts in de lucht, daar moeten we naartoe voor de start. En -hij wijst naar linksboven- daar kunnen we parkeren want waar we nu staan is het parcours en daar mogen we tot half 8 vanavond niet meer rijden. Oké, duidelijk en we stappen de donkerte weer in. Nergens een lampje, nergens een bordje met aanwijzingen, nergens iemand die ook maar iets weet. Waar is die deutsche Gründlichkeit?
Uiteindelijk weten we een parkeerplaats buiten het parcours te vinden en wandelen achter een paar andere mensen aan die met tassen en kratjes sjouwen. En -hoera- we krijgen weer een verlicht gebouw in zicht! Binnen staan tafels en daar zet iedereen zijn spullen neer dus dat doe ik ook maar. Ik voel me een beginner die alles van anderen af moet kijken hoe ik iets moet doen. Maar het is gelukt om op tijd aan de start te verschijnen, nu alleen nog even uitvinden waar die start is.

Die start vinden we weer door achter de anderen aan te hobbelen, buiten in het donker bij de landingsbaan blijven we wachten op wat er komen gaat. En dat is.....niets! Geen startschot om 6 uur maar uiteindelijk iemand die half lachend meedeelt dat ze vergeten zijn om een startpistool mee te nemen. Na nog wat gemurmel zet de meute zich in beweging, van Jos hoorde ik na afloop dat iemand 'Los!' had geroepen. Deutsche Gründlichkeit, jawohl! 

Gelukkig is de deutsche Gründlichkeit hierna zeker wel aanwezig. We lopen rondes van 5 km met twee verzorgingsposten die beiden in een hangar zijn opgesteld. Ideaal bij slecht weer. Gelukkig valt het weer vandaag heel erg mee maar begin maart had het ook heel slecht kunnen zijn. In de eerste twee uur vallen er wel wat regenbuien maar daarna blijft het droog en wordt het zelfs warm. Helaas zaten de weermannen er met hun voorspelling voor de wind wel naast. Het zou vrijwel windstil moeten zijn maar in werkelijkheid begon het steeds harder te waaien. In de tweede en vijfde km van de ronde hadden we die wind pal op de snoet, die wind was hard genoeg om naar een breed iemand voor je te verlangen maar helaas had ik die niet. Daar staat natuurlijk tegenover dat je die wind ook in de rug had.
Om 12 uur, wij zijn dan al 6 uur (minus de verspilde tijd bij de start) onderweg, start de 6 uursloop. De 6 uur lopers zijn op een andere plek gestart en daar staat nu een speaker om de boel wat op te leuken. Dat is ook wel nodig want er is werkelijk niets maar dan ook helemaal niets te beleven onderweg. Het is één grote kale vlakte, geen bal te zien of te beleven. Normaal gesproken heb ik daar geen enkel moeite mee maar vandaag best wel. Een paar grote bomen had ik wel op prijs gesteld. Maak van die landingsbaan een landingsLaan door er een rij grote bomen langs te zetten. Een beetje piloot kan dat wel handlen, toch?

Elke km op de ronde wordt aangegeven, en nog veel meer. Ik zie veel te veel bordjes staan maar na een paar uur puzzelen ben ik erachter dat elke halve km vanaf de start van de 6 uur is aangegeven en elke km vanaf de start van de 100 km. De bordjes waar ik naar zou moeten kijken hebben een grijze bovenkant waarop staat dat het om de 100 km gaat. Handig! Niet dat ik er verder iets mee doe maar ik wil wel weten waar alles voor dient. Ik heb mijn eigen GPS en daar kan ik ook wel op zien hoe ver ik ben en bij elke doorkomst staat op een groot scherm je rondetijd dus ik heb geen bordjes nodig. Mijn eigen GPS doet het voortreffelijk, ik zie zelfs een km van 2.30 op mijn scherm voorbij komen. Goed bezig Jannet! De km's gaan zo lekker snel voorbij, maar helaas komt dat omdat op één bepaald punt mijn GPS gestoord wordt.

Waar ik zelf gestoord van wordt is mijn darmen, ik moet om de ronde naar de Dixie. Echt niet leuk en het kost me veel te veel tijd naar mijn zin. Na ongeveer de vijfde keer leg ik me er maar bij neer en probeer mijn Dixiebezoekjes te zien als rustmomentjes. Frustratie omzetten in acceptatie, zoiets.
Wat ik ook moet accepteren is dat ik al na 45 km lopen een blaar voel opkomen. Shit! Oh nee, de shit was bedoeld voor de Dixie. Ik probeer om mijn schoen wat strakker te veteren om te voorkomen dat ik schuif in mijn schoen maar dat helpt slechts voor korte tijd. Na 65 km ga ik er dan toch voor zitten en prik de blaar door, ik heb er te veel last van om er nog eens 35 km mee door te lopen. Dit kost me weer 5 minuten voor mijn eindtijd. Zo jammer, want ik voel me goed en het lopen gaat heerlijk. Mijn benen en longen doen precies waar ze voor bedoeld zijn, ik heb echt nergens last van behalve mijn darmen maar dat heb ik inmiddels voor lief genomen. Gelukkig helpt het doorprikken van de blaar, ik voel hem alleen nog in de scherpe bochten. Scherpe bochten die er volgens de organisatie niet zouden zijn. Maar volgens mij is een keerpunt toch echt wel een hele scherpe bocht. En als je uit de hangar komt en je moet meteen het hoekje om is dat ook een behoorlijk scherpe bocht, echt wel! Gelukkig hoeven we maar 20 keer het keerpunt te nemen en 40 keer een hoekie om. Accepteren!

Ik had vooraf wel een beetje angst voor een grote drukte op het parcours maar dat was totaal niet nodig geweest. Er lopen wel veel mensen maar ze zijn zo over de ronde verdeeld dat het nergens echt druk is. En de 6 uur lopers zijn ontzettend gedisciplineerd. Geweldig hoe goed ze opletten als je ze in wilt halen, zodra ze door hebben dat er iemand van de 100 km aankomt gaan ze opzij. Eén keer had iemand het niet door dat ik aan kwam puffen maar die werd gewaarschuwd door een man die achter mij liep. Nu kun je je natuurlijk afvragen hoe het kan dat ik als 100 km loopster iemand van de 6 uur in kan halen maar ongeveer de helft was aan het wandelen. Niks mis mee maar om te wandelen zou ik zelf toch een wat afwisselender route hebben verkozen.

Tussen mijn Dixiebezoekjes en het blarenprikken door kom ik nergens in moeilijkheden. Natuurlijk wordt ik op het einde wel vermoeid en na 80 km zie ik het ook heel even niet meer zitten maar dan is het ook bijna voorbij en kan ik de km's gaan aftellen. De laatste drie rondes hoef ik niet eens naar de Dixie, gelukkig maar want het wc papier heb ik zelf opgemaakt door het laatste restje onder mijn schoenzool te leggen om de druk op de blaar te verminderen. Excuses voor de deelnemers die na mij naar de Dixie moesten.
In de laatste ronde heb ik een mooi richtpunt: een vrouw in een rood hemdje die me een ronde daarvoor ingehaald had. Als ik die nou terug kan pakken klim ik toch weer een plaatsje in het klassement. Twee km voor mijn finish haal ik haar inderdaad weer in en dan zie ik aan haar startnummer dat ik er niets mee opschiet want het is een deelneemster aan de 6 uur. Maar dat geeft niet want ze heeft me wel gemotiveerd om nog iets te versnellen in die laatste ronde. Na 10 uur, 8 minuten en 23 secondes ben ik (er) klaar (mee). Niet de tijd die ik vooraf had gehoopt en die ik had kunnen lopen maar ik ben er heel tevreden mee. Het is het Sarah-PR dat nog ontbrak op mijn lijstje en ik ben zelfs 3e vrouw in mijn leeftijdscategorie van de open race geworden. Niet dat ik daar een prijs voor krijg maar ik ben er toch heel blij mee en ook een klein beetje trots op.

7 opmerkingen:

  1. Het blijft bijzonder hoe je het elke keer weer voor elkaar krijgt. Vraagje: hoe doe je dat met je voeding in combinatie met je abonnement op de Dixie?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedoel je of mijn Dixiebezoek een gevolg is van mijn voeding of dat ik nog wel voeding binnenkreeg met die problemen? Op de eerste vraag kan ik antwoorden dat ik wel vaker lastige darmen heb en dan maakt het niet uit of ik loop of niet en ook niet wat ik eet of drink, dus ik denk niet dat het door mijn voeding is gekomen. De tweede vraag beantwoorden is heel simpel: ik heb geen enkel probleem gehad om voeding tot me te nemen. Ik heb alleen mijn eigen sportdrank genomen en geen eten en dat was genoeg.
      Ik hoop dat ik je vraag beantwoord heb anders hoor ik het wel.

      Verwijderen
  2. De website met uitslagen was ook lastig te vinden maar de start is nog belangrijker natuurlijk.

    Proficiat met je Sarah PR etc. zeker gezien je problemen daar in Rheine.

    Ben ook benieuwd of je wel blijft eten en drinken met darmproblemen onderweg.

    Groetjes,

    Dorothé

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Allereerst mijn dank voor je reactie die je plaatste bij de uitslagen. Leuk! Ik heb ook bij Arjan hierboven een antwoord neergezet over mijn drinken. Dat leverde me geen enkel probleem op, ik kon heel goed mijn drinken innemen. Eten heb ik niet gedaan, er zit genoeg in de sportdrank en met eten heb je meer kans op maagklachten omdat alle bloed nodig is voor de benen.

      Verwijderen
    2. Dank je... goed om te weten. Ik twijfel juist altijd of de suikers in sportdrank de darmproblemen niet verergeren.

      Verwijderen
  3. Opwindend wedstrijdje...
    Toch weer een Sarah PR, en ik vind het echt wel een topprestatie! ��

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.