'Je bent zo bescheiden', hoor ik vaak. Nee hoor, ik vind alleen niet dat ik een reden heb om op te scheppen. Ik heb het geluk dat ik een prachtige hobby heb. Voor mij een heel belangrijke hobby. Eentje die me al vaak door moeilijke tijden heeft geholpen en die me heeft geleerd om door te gaan. Ook als ik het even niet zie zitten. En dat is me (te) vaak overkomen.
Als ik loop kan ik niet piekeren. Door het lopen kan ik de dingen beter op een rijtje zetten, een plekje geven. Ik ben blij dat ik kan en mag lopen. Alle reden dus om bescheiden en dankbaar te zijn. Voor mij ook een reden om naar Leonidas te lopen, om een denkbeeldig pakketje af te leveren. Een pakketje waar ik graag van af wil.
Vroeger had ik een groot minderwaardigheidscomplex. Dat is al voor een heel stuk verdwenen, mede dankzij het lopen. En het laatste restje van dat complex wil ik graag aan de voeten van Leonidas neerleggen.
Natuurlijk heb ik niet in een opwelling bedacht dat ik de Spartathlon zou proberen te gaan lopen maar zijn er vele jaren aan vooraf gegaan. Daarom een samenvatting van de afgelopen jaren, geschreven door mijzelf, over mijzelf. Ter motivatie en inspiratie. Voor mijzelf.
Een slimme meid is op haar Spartathlon voorbereid.
September 2006
Paul Kamphuis loopt de Spartathlon, zijn vriend Jan Fokke Oosterhof begeleidt hem en schrijft daarna een geweldig verslag. Ik volgde het verloop van de wedstrijd, net als elk jaar. Alleen was het dit jaar iets anders. Het liet me niet meer los. Ik wil ook naar Sparta! Als ik dat toch ook ooit eens zou kunnen en mogen doen. Ooit ga ik naar Sparta. Te voet. Werk aan de winkel dus.
2007
'Inschrijven kan iedereen', zeg ik vaak tegen mensen die aankondigen dat ze wel even ergens een prestatie neer gaan zetten. Maar voor de Spartathlon geldt dat niet. Om mee te mogen doen moet je aan bepaalde toelatingseisen voldoen. Een 100 km binnen 10:30 uur of 200 km in één wedstrijd lopen. Ik mag dan inmiddels 8 jaar meehobbelen in het ultrawereldje, die toelatingseisen heb ik nog niet eens gehaald. Ik kan dus wel zeggen dat ik naar Sparta wil gaan lopen maar ik zal er dan wel keihard voor moeten werken.
Naar mijn mening moet je aan 7 voorwaarden voldoen om enige kans te maken de Spartathlon binnen de tijdslimiet van 36 uur te volbrengen:
1. de toelatingseisen ruim hebben gehaald
2. minstens 250 km/week aankunnen (en dus veel ultralopen in de benen hebben)
3. goed kunnen lopen in de warmte
4. 's nachts kunnen lopen (en wakker blijven)
5. heuvels kunnen belopen
6. geen 'uitstapmentaliteit' hebben
7. een thuisfront hebben dat volledig achter je staat
Mei 2007
Voor het eerst doe ik een meerdaagseloop met uitsluitend ultra afstanden, de Isarrun, 326 km in 5 dagen. Lekker gelopen, wel veel last van blaren en dat is lastig want ik kan ze niet afplakken omdat ik allergisch ben voor tape. Probleempje dus.
September 2007
Het eerste stapje richting Sparta is gezet. Ik loop in Winschoten de toelatingseis voor de Spartathlon, 100 km in 9:49:51. Een klein stapje maar het begin is er. Dat ik tweede bij het NK wordt is mooi meegenomen maar in plaats van er blij door te worden voel ik me hierna juist gedeprimeerd. Maar uiteindelijk sterkt het me en weet ik dat ik op de goede weg ben en mijn eigen gang moet blijven gaan.
2008
De toelatingseis is binnen maar echt veel heb ik daar natuurlijk niet aan. Ik weet nog niet eens wanneer ik de Spartathlon wil gaan proberen. Onzeker als ik ben durf ik geen datum te prikken. Een klein gemeen stemmetje in me zegt me dat ik het niet kan, dat het me nooit zal lukken. Ga weg!! Ik kan het wel, let maar op.
Mei 2008
Weer een 100 kilometer, deze keer in Denemarken. Ik voel me in topvorm maar krijg last van diarree en weet met moeite 10:20:23 te lopen. En dat valt nog niet eens tegen.
Juli 2008
In juli 2008 loop ik de Swiss Jura Marathon (SJM), een 7 daagse etappeloop van Geneve naar Basel. In totaal 350 km en 11.000 hoogtemeters. Met in mijn achterhoofd: bij de Spartathlon moet je ook over een berg dus moet ik dit ook kunnen. Op een avond zaten we te praten over de Spartathlon. Ik zei niet veel en was dan ook zeer verbaasd dat Henk Geilen later een reactie op mijn weblog plaatste: Tot ziens in Sparta!
Een tijdje later volgde er een mail van hem: ik ga in 2010 en zou het leuk vinden als je meegaat. Daar hoef ik niet lang over na te denken. JAAAAA! De knoop is doorgehakt, nu heb ik een datum waar ik naar toe kan werken. In 2010 moet het dus gaan gebeuren. En dat is al over 2 jaar. Als dat maar lukt.
September 2008
Weer naar Winschoten. Ik word dit keer 3e op het NK met een tijd van 9:45:18, een nieuw PR. Zeer tevreden.
Oktober 2008
De toelatingseis heb ik nu inmiddels al een aantal keren gelopen maar ik besef dat dit absoluut geen garantie is voor het uitlopen van de Spartathlon. Daar is wel wat meer voor nodig. Als ik dan toch echt naar Sparta wil lopen zal ik ook een 24 uursloop aan moeten kunnen. En dus ging ik naar Brugg in Zwitserland, 3 weken na de 100 km van Winschoten. De bedoeling was niet alleen om een goede afstand te lopen maar ook om te ervaren hoe het is om zo lang op de been te blijven. Zou ik wel wakker kunnen blijven? Kan ik wel doorlopen? Wat moet ik eten en drinken? Alles ging goed, behalve het eten en drinken. De laatste uren kon ik niks meer naar binnen krijgen. Ik liep 172,01 km en was total loss. Ik had het gevoel dat ik beter had gekund wanneer ik beter uitgerust aan de start had gestaan. Dat weten we dan ook weer. Ik nam me meteen voor om niet naar Winschoten te gaan in mijn Spartathlonjaar. Ik kan me niet voorstellen dat je binnen twee weken na een 100 km al voldoende hersteld bent voor de Spartathlon. En om nou naar Winschoten te gaan voor een langzame duurloop, nee, dat lijkt me niks.
Maar de twijfels sloegen weer toe, 172 km is lang niet genoeg in 24 uur. Nog 74 km zou er bij moeten in Griekenland. Een mail aan Henk volgde: ‘Bekijk het maar, dit gaat me niet lukken. Weet je wel dat je hier ontzettend moe van wordt? Ik ga niet mee!’ Het antwoord was kort maar krachtig: ‘Natuurlijk ga je mee.’ Een paar dagen later voel ik me alweer een stuk beter. Ik heb nog twee jaar de tijd om keihard te trainen. Niemand heeft ooit gezegd dat de Spartathlon gemakkelijk was. Mooie jongen die mij tegenhoudt!
Na deze 24 uur krijg ik van Jos het boek van Paul Kamphuis en Jan Fokke Ooster-hof: 'Hardlopen, met succes je grenzen verleggen'. Ik schrijf er een recensie over op mijn weblog genaamd: 'Jos en de Spartathlon'. Vervolgens gaat iedereen ervan uit dat ik in 2009 wel even van Athene naar Sparta zal gaan lopen. Ik reageer er niet op, ik weet wel beter. Ik heb geen zin om bekend te maken dat ik in 2010 wil gaan. Dat zou alleen maar extra druk geven vooral ook omdat nog nooit een Nederlandse vrouw de Spartathlon heeft volbracht. Mij maakt het niet uit of ik de 1e, 2e of 16e Nederlandse vrouw zou zijn die het haalt, àls ik het maar haal. Ik doe dit uitsluitend voor mezelf. Om voor mezelf iets te bewijzen, niet voor een ander. Als ik ooit toch eens de tenen van Leonidas zou mogen kietelen…
2009
Het jaar 2009 wil ik gaan gebruiken om meer kilometers te gaan lopen. Kilometers sprokkelen. Het maakt niet uit hoe, in één lange duurloop of in twee kortere, hardlopend en/of wandelend. Gewoon kilometers vreten.
Februari 2009
Op de 8e wordt er een voorleesmiddag van schrijvende lopers georganiseerd door Eric de Vries en Erik Polman. Ik ben één van de voorlezers, maar ook Paul Kamphuis. Voor in de zaal zijn grote foto’s neergezet van Paul, onderweg naar Sparta. Mijn ogen dwalen er steeds naar af.
Tijdens de pauze krijg ik de kans om met Paul te praten over de Spartathlon. Over voeding, drinken en het parcours. Niet alleen de Sangaspas is klimmen en dalen, ook de rest van het parcours is continu stijgen en dalen, waarschuwt Paul. Ik neem me meteen voor om nog meer heuveltraining te gaan doen.
Wanneer Paul na de pauze het verhaal van zijn finish in Sparta voorleest is hij tot tranen toe geroerd. Nog steeds raakt het hem. Wat geweldig om dat te zien en vooral te voelen. Kippenvel!
Maart 2009
Deze maand begin ik met het nog meer opvoeren van de kilometers. En vanaf nu moeten de Almeerse viaducten het flink ontgelden. Inmiddels heb ik er het asfalt vanaf gelopen, binnenkort gaat de gemeente een nieuwe laag aanbrengen.
April 2009
Kilometers sprokkelen. Het gaat goed. Het gaat geweldig! De Spartathlon is niet meer uit mijn hoofd te krijgen. Tot eind april. Dan raak ik totaal van slag. Door een onbenullig marathonnetje. Binnen een uur verander ik van een vrolijke loopster in een wrak. Mentaal geknakt, zo kan het dus ook gaan. Hier ga ik langer last van hebben dan ik lief heb. Maar wel blijven lachen hè? De buitenwereld wil ook wat.
Mei 2009
Nederland heeft drie 100 km wedstrijden en die wil ik dit jaar allemaal lopen. Niet om de toelatingseis voor de Spartathlon te halen, die heb ik allang op zak, maar om zo constant mogelijk te leren lopen. Ik wil een aantal keren ruim binnen die toelatingseis lopen want als dat niet lukt heb ik in Griekenland niets te zoeken. Dan haal ik de eerste 80 km niet eens want die moet je toch behoorlijk doorlopen. Deze maand is de eerste van die drie 100 km's in Amsterdam. Geen snel parcours, wel mooi en een gezellige ontspannen sfeer. Precies wat ik nodig heb. Eindtijd 10:12:31. Niet slecht maar ik kan beter.
Juni 2009
Tijdens de Spartathlon loop je ook ’s nachts en dus wil ik dat ook eens proberen. De 100 km van Ulm kwam dan ook als geroepen. Die is 3 weken na Amsterdam maar ik wil toch kilometers sprokkelen? Nou dan! Na een indrukwekkende start liep ik als een zonnetje, met mijn lampje op mijn hoofd, gedachteloos in het donker. Onbekend, heuvelachtig en gedeeltelijk onverhard terrein. En ik liep heerlijk. Dat kan ik dus ook. Mooi zo. Mijn eindtijd is mijn slechtste ooit op een 100 km, 11:38:44, geheel volgens plan. Langzaam lopen is ook een belangrijke training.
Juli 2009
Heuveltraining en kilometers vreten! Met zes Nederlanders gaan we naar de Moravian Ultra Marathon (MUM) in Tsjechië, waar we 7 dagen van 43 km met de nodige hoogtemeters lopen. Maar wat voel ik me slecht. Meerdere keren wil ik uitstappen maar wordt op sleeptouw genomen door Jack Hendrickx. Hij praat me door verschillende dagen heen. Het huilen staat me nader dan het lachen maar ik loop hem uit. Op mijn tandvlees.
De Marathon 10-daagse die ik hierna in Drenthe loop gaat weer heerlijk. Een flinke hoeveelheid kilometers kan ik dus wel aan.
September 2009
De tweede van de drie 100 km wedstrijden van NL. Vlak voor Winschoten hoor ik dat Jack in het ziekenhuis ligt. Ik ben daardoor behoorlijk van slag maar weet in Winschoten toch een PR te lopen, 9:44:38. Omdat er te weinig vrouwen meedoen is er dit jaar geen officieel NK. Ik word wel de eerste Nederlandse. Leuk, maar bijzaak. Ik besef weer eens wat een bofkont ik ben dat ik dit kan.
Ik had graag nog een 24 uur willen lopen maar door omstandigheden ging dat niet door en dus heb ik me maar ingeschreven voor een 48 uur. Volgend jaar juli in Keulen.
Oktober 2009
Kilometers sprokkelen in een marathon 4-daagse. Bij de DFWrunners, dus mooie en ontspannen kilometers. Ging lekker.
November 2009
De laatste van de drie Nederlandse 100 km’s. In Deventer op de baan, 250 rondes. Dat vind ik leuk. Echt waar! Het werd een Boebkaatje: 8 secondes knabbel ik van mijn PR af, 9:44:30. Vrijwel de gehele wedstrijd heb ik pijnlijke bovenbenen maar ik finish vandaag lachend. Weer een stapje dichterbij Sparta. Daar zal het niet bij alleen bij een paar zere benen blijven dus dit was weer een prima training.
December 2009
Project 108 wordt geboren: Steenbergen (24 uur), Keulen (48 uur) en de Spartathlon (max. 36 uur), totaal 108 uur. Tijdens een lange duurloop verzonnen en ik schrijf er een vaag stukje over op mijn weblog. Niemand snapt er wat van behalve enkele mensen met voorinformatie. Maar iedereen weet het nu zeker: Jannet gaat de Spartathlon doen! Ik hoor het van verschillende mensen. Jij gaat zeker de Spartathlon lopen? Dat weet ik niet. Ik lieg daarmee niet, ik verdraai alleen een beetje de waarheid. Ik wil het proberen maar ik weet toch niet of ik het ook echt ga doen? Op dit moment is niks zeker. Laat me met rust!
2010
Wat een ellendig begin. Ik zit niet lekker in mijn vel en een strenge winter die het soms onmogelijk maakt om fatsoenlijk te kunnen trainen. Een heel slechte combinatie.
Ach, ze heeft een dipje….Jannet is sterk….die redt zich wel….en natuurlijk lachend op de foto. Ze zouden eens moeten weten. Wat zou ik moeten beginnen zonder mijn J-team, Jos en Jack? Die twee hebben hun handen vol aan me.
Maart 2010
Pas in deze maand begin ik me weer een normaal mens te voelen. Het lopen gaat weer beter en Jack nodigt me uit om mee te gaan wandelen. Goed voor mijn training. Ik wandelde altijd al maar nu wordt ik geacht om flinke afstanden af te leggen. Tussen Athene en Sparta zal het vast ook voorkomen dat ik stukken moet wandelen. Het wandelen gaat me goed af, ik heb er plezier in en ik krijg er soepele spieren van.
April 2010
In het begin van de maand voel ik me weer niet optimaal en twijfel over deelname in Steenbergen maar schrijf me uiteindelijk toch in. Steenbergen hoort bij Project 108 en ik ga het gewoon doen. Geen gezeur!
Gelukkig gaat het al gauw weer beter en kan ik gewoon door blijven trainen. De wandelingen met Jack blijf ik met veel plezier doen. Alle inschrijvingen voor Project 108 zijn aan het eind van deze maand geregeld. Ik hoef alleen nog maar te lopen.
Mei 2010
Deze maand begint Project 108 dus met de aftrap in Steenbergen. De warming-up. En wat voor één. Het eten en drinken gaat goed. Het lopen ook. Tot mijn grote verbazing en blijdschap verbeter ik mijn PR op de 24 uur met maar liefst 20 km tot 192,984 km en word daarmee Nederlands Kampioene. Laat de rest van project 108 ook a.u.b. zo gaan.
Aan het eind van de maand loop ik Rondje Waddenzee, 327 km in 7 dagen. Een mooie training.
Juni 2010
Ik ben de enige in Almere die op het heetst van de dag en pal in de zon haar training afwerkt. Zweettraining, ik hoop er later dit jaar profijt van te hebben.
Juli 2010
Weer loop ik de MUM, dit keer gaat het stukken beter dan vorig jaar.
Daarna volgt het tweede deel van Project 108, de 48 uur van Keulen. Wat heb ik enorm afgezien in de tweede nacht maar ergens in de ochtend stond er op het scorebord: Jannet Lange 246 km. Precies de afstand van de Spartathlon. Het gaf me een opkikker. De afstand kan ik aan, het moet alleen sneller. Maar deze wedstrijd geeft me zelfvertrouwen. Ik win trouwens ook nog met 272,462 km en voldoe dus ook aan de andere toelatingseis voor de Spartathlon, nl. 200 km in één wedstrijd lopen. Een prettig idee.
Project 108 is tot nu toe heel succesvol met twee overwinningen. Maar dat zal me bij het laatste deel van dit Project niet lukken. Als ik de Spartathlon uit kan lopen zal ik al dik tevreden zijn.
Augustus 2010
Sprokkelmaand, wandelen en lopen. Eerst uitrusten van Keulen, daarna een wandel4daagse in Limburg en de rest van de maand weer meer hardlopend maar wel in combinatie met het wandelen. Gezellige en ontspannen wandelingen met Jack. En die heb ik hard nodig want ik ben moe. Niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk. Van mij mag het afgelopen zijn, ik wil nu naar Sparta.
September 2010
En nu is het bijna zover. Ga ik de Spartathlon lopen? Kan ik de Spartathlon uitlopen? De afgelopen jaren heb ik 7x aan de toelatingseisen voldaan: 6x een 100 km binnen 10:30 en 1x meer dan 200 km in één wedstrijd. Dat heeft me een stukje zelfvertrouwen gegeven maar een garantie voor het uitlopen van de Spartathlon is het zeker niet en dat is wat ik het allerliefste wil. Ik heb gedaan wat ik kon maar zal het genoeg zijn? Was het maar zo gemakkelijk als het lijkt. Ik ga natuurlijk mijn uiterste best doen. Uitstappen is niet de bedoeling, van niemand die aan de start staat vrijdag de 24e. En toch zal maar ongeveer éénderde van de starters de finish halen. Ik zou er graag bij willen horen maar er kan zoveel gebeuren. Mocht ik bij Leonidas aankomen heb ik bewezen dat ik wel iets kan. Gewoon, voor mezelf....
De Spartathlon zal live te volgen zijn via deze link.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.