Zaterdag bij Leonidas was ik alleen maar blij dat het voorbij was. Totaal leeg, wankelend op mijn benen en misselijk leunde ik tegen het beeld. Niet beseffend wat ik gedaan had. Dat besef kwam ook de dagen erna nog niet. Ik heb jaren lang naar dit moment toegeleefd maar nu het gelukt is ben ik te moe om blij te zijn.
Pas maandagavond bij de ceremonie kreeg ik mijn medaille en toen begon het te komen. Maar als je dan pas om 2 uur in je bed ligt en er om half 7 weer uit moet om de terugreis te aanvaarden ben je ook niet echt blij. Niet als je de 3 nachten ervoor ook al niet of nauwelijks hebt geslapen omdat je aan het lopen was of omdat je niet weet hoe je het best kunt gaan liggen om maar geen pijn te voelen.
Nu ben ik gelukkig weer thuis, heb eindelijk een fatsoenlijke nachtrust gehad en kan een beetje bijlezen op internet. Oeps, dat is schrikken! Ik had geen idee dat ik jullie allen zo in spanning heb gehouden, dat het in Nederland zo leefde. Toen ik aan het lopen was heb ik zelf geen moment getwijfeld of ik het zou halen. Ik ging naar Sparta en geen mens die me tegen zou houden. Ik voelde me goed ondanks warmte, kou, regen, kramp, diarree en misselijkheid. Mijn voorsprong op de limieten is de hele race voldoende geweest om me geen zorgen te hoeven maken. Oogkleppen op, niet nadenken over ongemakjes en doorlopen. Geen 246 km maar 75 etappes, van de ene verzorgingspost naar de volgende. Positief blijven. Alleen maar kijken hoever de volgende post is en wanneer ik er moet zijn. In de warmte, de vreselijke regenbuien in de nacht en de nog grotere warmte van zaterdag. Doorlopen, niet rusten, niet denken, naar Leonidas.
Op dit moment voel ik me redelijk. Heb wat kleine ongemakjes als een rood oog, misselijkheid, jeuk onder mijn voeten, een kneuzing in mijn voet, een pijnlijke bilspier, nekpijn, vermoeidheid, keelpijn en allerlei andere pijntjes. Het hoort erbij. Ik hoef nu even niet meer, mag lekker uitrusten en genieten.
'De pijn verdwijnt, de prestatie blijft', zegt Jos altijd. Maar wanneer het zal verdwijnen zegt hij er niet bij. Daarom heb ik een nieuwe slogan bedacht: Pijntjes komen en pijntjes gaan, maar ik heb toch maar mooi de Spartathlon gedaan.
Een uitgebreid verslag ga ik nog schrijven. Even geduld aub. De foto's van Jos zijn wel al te bewonderen: klik.
Ook het filmpje van tv Flevoland kun je zien: klik.
En het volledige interview kun je ook beluisteren: klik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.