13-4-2013: Castricum ultraloop (60 km)

Een wolkenloze blauwe lucht, heerlijke temperatuur, een strak geasfalteerd en biljartlakenvlak parcours, geheel vrijgehouden door mannen in felgele reflecterende hesjes en politiemotoren. De ideale blauwe lijn geverfd op het wegdek want secondes zijn kostbaar.

Rijen dik publiek, gescheiden van het parcours door talloze dranghekken, applaudisserend, foto's makend en wapperend met spandoeken.

Aan de start duizenden lopers en loopsters, gespannen gezichten, maanden lang getraind voor deze ene belangrijke wedstrijd. Vandaag moet het gaan gebeuren. Schema's zijn gevolgd, blessures en ziektes ternauwernood voorkomen. De pers verdringt zich om nog een glimp op te vangen van de grote favorieten. De dagen voor deze wedstrijd werd er al druk gespeculeerd over wie er zou winnen en in welke tijd. Helikopters vliegen boven de startvakken, als er maar geen neerstort!

De lopers, die het startgeld al in the pocket hebben, staan met de vingers aan de horloges, klaar voor een snelle start zodat ze uit het gedrang blijven en meteen in de goede groep terechtkomen. Hazen staan te trappelen, zij zullen de groten der aarde zoveel en zo goed mogelijk bijstaan in deze zware uren van hun leven. Het te lopen schema hebben ze in hun hoofd geprent. Graag hadden ze zelf deze wedstrijd uit willen lopen maar dat mag niet staat in het contract dat ze moesten tekenen.

BOEM!!! Een kanonsschot! En daar gaan ze. Het publiek gaat uit z'n dak, wat een geweldige sfeer! Chipmatten piepen onophoudelijk. De jasjes en dasjes van de organisatie zenden nog een schietgebedje naar boven: 'Geeft U ons alstublieft een wereldrecord want dat is goed voor ons imago.' Familieleden thuis volgen gespannen de race via SMSjes. Dat kost natuurlijk geld dus de slimme loper twittert zelf zijn tussentijden de wereld in. Coaches fietsen van de ene strategische plek naar de andere om instructies te geven en erop toe te zien dat hun lopers op tijd hun uitgekiende voeding tot zich nemen.

Na een paar uur en nog geen handjevol minuten stormt de winnaar de Koelstraat weer op, slijmslierten om de mond, blik strak op de klok. Het publiek schreeuwt hem voort. KOM OP!!!! Wat is spannend, wordt het een WR? Ai, net niet, de man komt helaas 12 seconden te laat door het lint en finisht recht in de armen van een jasje-dasje die een vies gezicht trekt en zo discreet mogelijk een kleine afstand probeert te creëren met dat bezwete lichaam. Hij knikt beleefd. Helaas weer geen WR maar toch best goed gedaan. Het weer zat natuurlijk ook niet mee en misschien kunnen we volgend jaar toch die scherpe bocht uit het parcours halen. De pers stroomt toe op de onverwachte winnaar met naast hem een blije manager. Hij was de enige die deze man als winnaar had bedacht. Oké hij liep geen WR maar strijkt toch een mooie bonus op.

Een krap kwartiertje na dit heuglijke feit stijgt er weer een luid gejuich op uit het publiek. Daar komt de eerste vrouw! Haar pas oogt nog krachtig maar aan de blik in haar holle ogen is af te lezen dat ze heeft moeten afzien vandaag. Ze perst er nog een eindsprint uit om die man voor haar te verslaan en maakt daarmee het publiek helemaal gek. Wat een kracht zit er in dat frêle lichaam! Wat een strijdlust! Zo mooi! Konden ze het zelf maar, misschien volgend jaar eens proberen? Tussen een paar mannen in stormt de vrouw over de finishmat en wordt opgevangen door een vrijwilliger die haar een roos en medaille geeft en zachtjes richting uitgang duwt. Ze gaat op in de menigte. De pers is al verdwenen en de jasjes en dasjes zitten na te borrelen in de VIP ruimte, netwerken heet dat in jasje-dasjetaal.

Zo was het dus niet toen ik de Ultraloop in Castricum liep. Het zou gekund hebben want zulke wedstrijden liep ik ook ooit. Maar bovenstaand relaas is geheel uit mijn eigen duim gezogen en elke gelijkenis met welke wedstrijd dan ook berust op puur toeval.

Hoe het wel was:

Het is grijs en het miezert wat als 50 à 60 lopers voor de kantine klaarstaan om 60 km over het strand en door het bos en duinen te gaan lopen. De lopers babbelen nog wat en vertellen over hun plannen voor de rest van dit jaar. Haar man gaat een stuk wandelen en vraagt hoe laat ze denkt terug te zijn. 'Ze' is een klein vrouwtje dat traint voor een ultra over een paar maanden. 'Over een uurtje of 6,5 à 7', zeg ze, want deze loop is de afsluiting van een pittige trainingsweek en ze wil vandaag rustig aan doen. 'Oké, dan zie ik je wel weer verschijnen'. Het is een gezellige boel en ze kijken dan ook een beetje verstoord als Willem zegt dat ze kunnen vertrekken en vooral moeten genieten. De lopers zetten zich langzaam in beweging, ze zijn eigenlijk nog lang niet uitgepraat. Willem zwaait iedereen uit en stapt dan in de camper bij Annemarie om naar de verzorgingspost te rijden. Hij gaat van iedere loper een foto maken en Annemarie verzorgt de hapjes en drankjes.

Sommige deelnemers hebben een fototoestel meegenomen om onderweg nog wat kiekjes te maken, als aandenken aan deze loop. Boven hun hoofden vliegen zeemeeuwen, als ze maar niet poepen! In de duinen schrikken de hazen als ze de lopers zien opdoemen en rennen weg. Nog even omkijkend of er geen gevaar dreigt. Schotse Hooglanders kijken loom kauwend toe hoe de lopers langs komen. Wat er in gaat komt er ook weer uit en ze stapt bijna in een drol. Ware kunstwerkjes zijn het, ziet ze als ze er eentje goed bestudeert. Ze lopen over het strand, langs de vloedlijn, door de bossen en duinen. Zwaar mul zand, trappen en heuveltjes op en af. Ook het Klimduin wordt nog even meegepakt. De route is goed met kleine pijltjes aangegeven maar verkeerd lopen is ook leuk want dan geniet je wat langer. Het is rustig op het parcours, alleen wat wandelaars die vragen wat ze aan het doen zijn. Ze hebben allen wat drinken bij zich en bij de verzorgingsposten laten ze zich verrassen welke lekkere dingen er nu weer zijn. Verder is het genieten van de rust om hun heen. Na een paar uur komt de zon door en meteen loopt ze een stuk lekkerder. Ze loopt nou eenmaal beter in de warmte.

Na een handjevol uren komt de eerste man de kantine binnen en meldt zich af bij Willem. Een grote knuist omvat zijn hand. 'Heb je genoten?' Willem schrijft de eindtijd op een kladje en geeft dat door aan Annemarie die het in de computer verwerkt. De foto's die hij onderweg heeft gemaakt staan ook al in de computer en die zet Willem op het certificaat dat elke loper krijgt.

Lange tijd hierna komt het kleine vrouwtje met een soepele ultrashuffle binnen geschuifeld, een big smile op haar gezicht. Ook zij krijgt een hartelijk onthaal door Willem en Annemarie en krijgt ook een persoonlijk certificaat. Ze weet niet hoeveelste ze is geworden, en dat boeit haar ook niet echt. Ze zal het later wel lezen in de uitslagen. Ze heeft een heerlijke training afgewerkt. Haar tijd was 6.37.37 en dat is keurig binnen de 6,5 à 7 uur zoals ze wilde.