Utrechtpad: Odijk-Veenendaal



Eindelijk tijd om weer eens een stukje van het Utrechtpad te gaan lopen. Mijn tweede etappe, van Bunnik naar Veenendaal, een stuk van ongeveer 56 km had ik berekend. Het werden er uiteindelijk 54 en dat vond ik helemaal niet erg.

Het is dat ik dit stuk op 2 april liep anders zou ik gedacht hebben dat het allemaal één grote 1 aprilgrap was.

Mijn bedoeling was dus om met de auto naar Bunnik te rijden, vandaar lopend naar Veenendaal en dan met de trein terug naar de auto. Maar ’s morgens las ik op internet dat er een flinke file stond bij Utrecht. En die werd alleen maar groter en groter. Geen goed plan dus om naar Bunnik te rijden. Dan maar naar Veenendaal, vandaar met de trein naar Bunnik en dan teruglopen naar de auto. Ook handig want dan ben ik meteen bij mijn droge kleding. Die reis ging voorspoedig maar op het station hoorde ik dat er geen trein in Bunnik zou stoppen. Poep! (vrij vertaald uit het Engels). Maar Jannet is niet voor één gat te vangen dus zou ik in Driebergen uitstappen en dan naar Odijk lopen en daar de route oppikken. In de trein wil ik alvast mijn Garmin aanzetten en de koers opzoeken. Maar die is er niet meer. Ik had maandag wel een nieuwe andere koers ingevoerd maar waarom knikkert hij dan een oude eruit? En waarom dan net mijn Utrechtpad? Of kan hij niet meer dan de 4 koersen die er nu instaan onthouden? Ik heb in mijn boerenverstand wel 1001 koersen opgeslagen maar een high-tech apparaat als dit kan er maar VIER onthouden???? Zoals ik al zei is Jannet niet voor één gat te vangen. Meer dan 25 jaar liep ik zonder high-tech dus dat zal me dan vandaag ook wel lukken, gewoon met dat gezonde boerenverstand en de markeringen van het Utrechtpad. KKDWD (Kind Kan De Was Doen).

Het begint lekker, windje in de rug van Driebergen naar Odijk en van daar de markeringen volgen. En van daar dus ook wind tegen, echt alles wind tegen. Soms schuin maar toch tegen, 54 km lang. Poeperdepoeperdepoep!

Als ik langs een boerderij loop komen er twee hondjes gevaarlijk keffend op me af. Gelukkig komt ook de boer er net aan die me uit de wrede kaakjes van deze monstertjes redt. Dat is vast dezelfde boer die het weiland, waar ik door moet, net omgeploegd heeft tot een enkelbrekend knollenveld. Om op dat weiland te komen moet ik eerst door een hek dat met geen mogelijkheid open te krijgen is. Erover kan ook niet want als ik mijn voet erop zet buigt het gevaarlijk door. Met veel moeite wurm ik één been door het hek en zit dan klem. Mijn rugtas en ik zijn te breed. Rugzak dus over het hek gekieperd en mezelf door een klein kiertje gewrongen. Gelukt!

Langs het Amsterdam-Rijnkanaal staat de wind volop op de snufferd en kom ik er bijna niet tegenin. Ik houd niet van lange rechte wegen en ik houd ook niet van tegenwind. Ik houd dus helemaal niet van lange rechte wegen met tegenwind! Poeperde….

Bij Wijk bij Duurstede loop ik langs een mooi kasteel, dat nog mooier zou zijn als die steigers die er nu omheen staan weg zouden zijn. Dwars door het dorp waar ik heel even de weg kwijtraak maar daardoor wel mooi wind mee heb. Hierdoor kwam ik er dus ook achter dat ik verkeerd liep, wind mee kan vandaag niet kloppen.

Precies een maand geleden, bij de Galgenbergmarathon, moest ik een tussensprintje plaatsen om de Eenzame Eik op de foto te zetten zonder tig mensen erom heen. Vandaag heb ik geen tussensprintje meer over maar dat is ook niet nodig. De Eenzame Eik staat geduldig op me te wachten, lekker alleen in het zonnetje. De bankjes zien er uitnodigend uit maar ik loop toch maar door. Met mijn tong op mijn schoenen bereik ik na 54 km de auto. Wat een rotwind. Maar toch lekker gelopen.

De foto’s die ik onderweg nam zie je hier en de route hieronder: