12 en 13-10-2013: Genieten in Berg en Dal en watertrappelen in Soest.

Genieten in Berg en Dal en watertrappelen in Soest. Zo kan ik het best mijn weekend omschrijven. Van het ene uiterste in het andere. Het was de bedoeling dat ik twee dagen lekker zou gaan trainen in de bossen. Eerst op zaterdag bij de 60 km in Berg en Dal en vervolgens op zondag bij de Pijnenburg Bosmarathon in Soest. In het kort: dag 1 is gelukt en dag 2 niet.

12-10-2013: 60 km van Berg en Dal.

Vandaag is het prachtig herfstweer. We starten met een mannetje (m/v) of 60 en net als andere jaren gaat het al fout na een km of 2. Iedereen loopt met elkaar te kletsen en iedereen verwacht van de anderen dat die wel op de pijlen letten. En dat is traditiegetrouw dus niet zo waardoor we al na die 2 km niet meer weten waar we naartoe moeten. De ene gaat de trap op, de andere rechtsaf en de volgende terug. Ik was natuurlijk ook aan de klets met Rinus en Linda maar zij gaan terug (?) zodat ik ze uit het oog verlies. Zelf ga ik de trap op (FOUT!) en dus weer af en zie dan pijltje nummer 11 dus dat lijkt me wel goed en die ga ik volgen. Renske en Ernst Jan komen ook ergens van de trap af en samen vervolgen we onze weg. Ik heb de route wel in mijn Garmin staan maar ik houd er niet van om steeds op mijn klokje te moeten kijken dus ik volg liever de pijlen. Het is hier nl. veel te mooi om niet rond te kijken en te genieten. We halen al vrij snel weer mensen in en ook Henri komen we tegen. Daar blijf ik heel even bij praten en Renske en Ernst Jan lopen door. Ton haalt ons in en ik sluit me bij hem aan. Het is een beetje stuivertje wisselen en samen lopen met Renske, Ernst Jan en Ton tot 45 km, dan laat ik me afzakken want ik heb best een beetje zware benen. Geen goede beslissing want ineens zie ik niemand meer en ben ik helemaal alleen op de wereld, zo lijkt het. Af en toe haal ik een wandelaar in (het is ook een wandeltocht) maar hardlopers zie ik niet meer. Ik krijg een vaag vermoeden dat er iets niet helemaal klopt want ik liet me wel een beetje afzakken maar loop toch nog best redelijk door dus dan moeten die anderen niet zo heel ver voor me zitten. Zijn zij verkeerd gegaan, of ik of lopen ze zo hard dat ze uit het zicht zijn? Na een tijdje kijk ik maar eens op de Garmin en die geeft aan dat het nog maar 8 km is tot de finish. Maar dan zou ik dus nog geen 59 km hebben gelopen. Vreemd. Dus vraag ik een paar wandelaars of ze ook een vrouw hebben zien langskomen die minstens 3 koppen kleiner is dan ik (sorry Renske). Dat hebben ze niet. Een man in een oranje shirt (Ton) hebben ze ook niet gezien. Van een andere wandelaarster hoor ik dat ze heeft gezien dat ik een stukje verkeerd ben gegaan en dus iets korter zou hebben gelopen. Mijn vermoeden klopt dus. Dus loop ik verder naar de finish, vraag aan Annemarie of Renske al binnen is (nee) en zeg dat ik dan dus nog niet ben gefinisht maar de 60 km ga volmaken. Dat is dan meteen een goede mentale training voor me. En dan zie ik dus Renske en Ernst Jan aankomen, loop nog wat door en ga weer naar binnen als ik 60 km op mijn klokje heb staan. Helaas heeft Willem mij al na mijn eerste finish geklokt en sta ik in de uitslag met een tijd van 6.41.42. Mijn eigen geklokte tijd over 60 km (met bijna 850 hm) is 6.50.32. En al die tijd heb ik genoten van de Duivelsberg, het Hengstdal, het Nederrijk, de Mokerheide, het St. Jansdal en nog veel meer moois. Ook Annemarie’s soep met ballen (wel 4!), de drankjes, hapjes en het gezelschap onderweg was genieten.

Tot slot, op speciaal verzoek van Ernst Jan: Renske en Ernst Jan zijn KANJERS! (Zo goed?)

13-10-2013: Pijnenburg Bosmarathon, Soest.

Deze titel klopt dus niet. Eigenlijk moet het zijn: de halve watertrappelmarathon van Soest. Huh, Jannet die een halve marathon loopt? Yep! Het was een memorabele dag. Voor het eerst sinds meer dan 15 jaar liep ik een halve marathon in wedstrijdverband. Dat was niet de bedoeling maar ik mocht niet verder hoewel ik het graag gewild had. Maar de organisatie heeft de wedstrijd stilgelegd wegens de extreem slechte omstandigheden. Deze marathon leek nl. meer op een waterballet dan een loopwedstrijd. Regen had het hele parcours veranderd in een rivier. Gelukkig heb ik vroeger nog een blauwe maandag aan wedstrijdzwemmen gedaan dus had ik er niet zoveel problemen mee. Het eerste rondje ging volgens plan heel rustig. Door modder en enkeldiep water, lastig maar wel te doen. Na die ronde mocht ik gewoon doorlopen van de organisatie maar later hoorde ik dat ze vlak na mijn doorkomst de andere deelnemers al hadden laten stoppen. Ik wist toen nog van niets en stortte me vol overgave op de tweede ronde. Letterlijk en figuurlijk want een halve km later deed ik een voetballer na: met een pracht van een buikschuiver trok ik een glijspoor van toch zeker wel een meter. Niet slecht voor een beginner. Het leverde me naast een schaafwond op mijn knie, een dikke pijnlijke hand en een zwart pak ook nog enige parcourskennis op: het parcours was dus blijkbaar niet alleen nat maar ook glad. Handig om te weten. De verdere ronde deed ik het dus iets voorzichtiger aan. Toen ik de baan weer opkwam waren ze daar al aan het opruimen en hoorde ik het slechte nieuws dat de wedstrijd stilgelegd was en dat ik moest stoppen.

Tja, wat moet ik er van zeggen? Voor mij had het niet gehoeven. Ik had liever zelf de beslissing genomen of ik zou stoppen of doorgaan. Als het aan mij had gelegen was ik doorgelopen. Ik had geen toptijd gelopen maar had ook geen enkel probleem wat niet opgelost had kunnen worden met een warme douche, een wasmachine en een klodder Zwitsalzalf. Jammer dus maar ik kan er wel begrip voor opbrengen.

Op het moment dat ik dit typ heb ik een beetje last van mijn knie en een pijnlijke hand waar een prachtige stoere bult op zit. En dat is dan de opbrengst van maar een halve marathon, misschien moet ik maar blij zijn dat het geen hele werd.