Een mooi loopweekend

Mijn laatste pittige trainingsweek van dit jaar zit erop. Het lijkt raar om dat eind oktober te schrijven maar als alles gaat zoals ik zou willen loop ik nog maar één lange ultra en dan begint voor mij mijn winterslaapje al. Een beetje vroeger dan andere jaren maar dat komt nou eenmaal zo uit. Deze week besloot ik met 3 marathons (met in- en uitlopen natuurlijk).

De bedoeling was om de eerste twee zo rond de 4 uur te lopen en de laatste mocht dan wat sneller.

Eerst vrijdag (25-10)de Eeldermademarathon in Groningen.

De bedoeling was dus om er 4 uur over te gaan doen. Eerst lopen we ruim 2 km in en daarna 6 rondes van 6,66 km. Het parcours is nogal open, d.w.z. zeer windgevoelig. Maar gelukkig zijn het dus rondjes of beter gezegd: een rechthoek. Dus de helft is wind tegen en zijwind en de andere helft is wind mee en zijwind. Dat valt dan dus weer mee.

Ik start heel rustig, babbel wat met Jürgen en later Adrie en daarna loop ik lekker alles alleen. Wind tegen voelt best koud maar na een uurtje heb ik het bloedheet dus dat valt dan ook weer mee. Ik zie voor me niemand meer lopen (achterom kijken doe ik niet dus misschien loopt er wel iemand vlak achter me maar die zie ik niet), alleen Ronald fietst over het parcours om foto's te nemen. Ik neem mijn petje voor hem af. Zet dat petje ook snel weer op want het miezert en ik wil mijn bril graag droog houden. Het is wel een open parcours en normaal gesproken houd ik daar niet zo van maar dit is toch wel een bijzonder landschap, lekker ruig en best mooi. Het enige waar ik moeite mee heb zijn de wildroosters, die zijn erg kleine-voet-onvriendelijk. Waar Adrie er zo over heen stapt met zijn grote voeten moet ik het heel voorzichtig doen want ik heb 1 spijl minder ter ondersteuning en moet uitkijken dat ik niet achter een spijl blijf hangen met mijn voeten. Best lastig. Gelukkig zijn het maar 2 roosters per ronde en hoef ik dus maar 12x over die roosters. Valt ook best weer mee.

In de één na laatste ronde heb ik ineens weer 3 lopers in het zicht. De ene heb ik snel te pakken maar de andere 2 blijven een mooi richtpunt. Maar ook die 2 haal ik in (sorry mannen) zodat ik daarna weer niemand voor me zie lopen. Dus zet ik de sokken er maar in en finish na 3.58.31, mooi volgens plan.

Toen ging ik zaterdag (26-10) naar de Pheidippidesmarathon in Utrecht. Dit is eigenlijk een estafetteloop maar sinds vorig jaar mogen er ook sololopers meedoen. Vorig jaar waren dat er 2 maar dit jaar is dat aantal al meer dan verdubbeld en staan er 5 aan de start, 2 vrouwen en 3 mannen. En nu ik er heb gelopen kan ik zeggen dat deze loop echt veel meer sololopers verdient. Wat een schitterend parcours! Door het bos en langs de Kromme Rijn, voor de helft onverhard. De blaadjes die als confetti uit de bomen dwarrelen, het zonnetje wat heerlijk schijnt en de fijne ontspannen sfeer geven deze dag extra glans. Wat het nog leuker maakt is dat Jos een oud clubgenote ontmoet, Rita Verduin, toen lid van dezelfde av als Jos en nu in de organisatie van deze mooie loop. Het is toch maar een klein wereldje.

We moeten 7 rondes lopen en ook nog onze hersens erbij houden. Lang-lang-kort-lang-kort-lang-lang, heb ik in mijn hoofd geprent. Het lange rondje is 6,8 km en de korte 4,1. In de lange ronde mogen we een trap op van 25 treden dus in totaal 125 treden in deze marathon, daar word je sterk van.

De eerste ronde loop ik samen met Ruud en Francis. Ruud hoeft maar 1 etappe dus die is snel klaar, Francis doet de marathon. De tweede ronde versnel ik iets maar ik zeg tegen Francis dat ik hem later op zal halen.

Voor de sololopers is er een speciaal tafeltje bij de doorkomst neergezet met de verzorging. Ik noem het het verwentafeltje want alles is aanwezig: water, sportdrank, thee, koekjes, chips, fruit en zelfs gels. Daar neem ik dus bij elke doorkomst even goed de tijd voor. Ik heb het weer rustig aan gedaan want ook deze marathon wilde ik rond de 4 uur lopen en dat is weer gelukt. Mijn tijd was 4.01.40 en daarmee ben ik precies net zo snel als gisteren want deze marathon is 600 meter langer dan die van gisteren en dat levert me dus mooi weer extra trainingsmeters op. Na het lopen wil ik dus Francis op gaan halen en ik loop het parcours terug maar ik zie hem niet. Nadat ik een tijdje heen en weer heb gelopen heb ik het toch wel koud dus loop ik terug naar de finish. En daar komt Francis een minuut later ook aan. Had ik dus iets meer geduld moeten hebben. Sorry Francis, ik zal het echt een keertje goedmaken, in elk geval binnen 7 maanden.

Met mijn tijd ben ik 2e geworden en omdat er een overall prijsuitreiking is mag ik voor het eerst in mijn leven met 2 mannen op het podium. De prijzen worden door Pheidippides himself uitgereikt en ik mag ook nog even met hem op de foto. Het was me een eer! Maar ik vind mijn lauwerkrans toch mooier, lekker puh.

Jos heeft vandaag foto's gemaakt van de sololopers en die zie je hier.

Als toetje van dit weekend op zondag (27-10) de Marathon Brabant in Etten Leur. Deze mag van mezelf wat sneller maar bij de start vraag ik me af of dat wel zal gaan lukken want het waait behoorlijk. Windkracht 8 is er voorspeld. Maar verder is het perfect loopweer: een prima temperatuur, 2 forse regenbuien maar verder droog. En de wind valt eigenlijk ook wel mee. Het waait wel hard maar ik heb er niet veel last van. Het meest hebben we zijwind en de stukken dat we wind op kop hebben zijn niet zo heel lang. Ik begin dus gelijk maar met een wat flinker tempo dan voorgaande dagen. Dat loopt ook wat prettiger nu ik me niet meer in hoef te houden en de benen lekker los kan gooien. Die benen voelen trouwens prima. Voor me zie ik Hans lopen met knaloranje kousen. Die werken als een magneet op me en ik begin het gaatje tussen ons dicht te lopen. Daar heb ik 6 km voor nodig en dan ben ik bij hem. We maken een kort praatje en ik loop in het groepje mee waarin hij al liep. Maar ik houd er niet van om in een groep te lopen. Al die trappelende voeten om me heen vind ik lastig en dus laat ik me afzakken bij de verzorgingspost. Maar een paar km later ben ik weer bij het groepje, loop een stuk mee en laat me bij de verzorging weer afzakken omdat ik goed wil eten en drinken. Vooral eten wordt vandaag belangrijk voor me want ik heb continu een hongergevoel. Gelukkig zijn er bij elke post bananen. Niet van die kleine stukjes maar fatsoenlijke stukken. En die brengen mij de marathon door. Ik heb deze marathon toch zeker wel een paar trossen naar binnen gewerkt, een aap zou er jaloers op zijn. Na 20 km valt het groepje uiteen en ik zie de oranje kousen van Hans in de verte verdwijnen. Bij de doorkomst halverwege zie ik een tijd van 1.53 op de klokken staan. Niet slecht als je al zoveel km's hebt gelopen in de afgelopen week maar ik vraag me af of ik het wel vol zou kunnen houden. Gelukkig begint hierna het grote inhaalfeest. De één na de ander haal ik in en dat loopt wel lekker. Maar net als ik een man wil inhalen bij de verzorgingspost gaat zijn vrouw, die met hem meefietst, dwars voor me staan. Ze wil heel lief een stukje sinaasappel voor haar mannetje pakken en let niet goed op. Ik kan haar net ontwijken terwijl ik mijn laatste slok sportdrank opdrink en een banaan grijp. Multitasken!  Door de schrik loop ik hierna een mooie snelle kilometer en krijg Hans met zijn magnetische oranje kousen weer in zicht. Maar het duurt weer 6 km voor ik bij hem ben. Deze keer doe ik niet sociaal maar loop meteen door. Nog 6 km te gaan en ik wil nu wel naar de finish. Ondanks mijn hongergevoel heb ik nog energie genoeg en de tweede halve marathon loop ik in 1.54 wat me een eindtijd van 3.47.01 oplevert. En daarmee word ik tweede bij de V45.