4-10-2014: Self-Transcendence 6 Uursloop, A'damse Bos

Het voordeel van een slechte 24 uur, waar je je niet hebt kunnen uitputten, is dat je er ook niet moe van wordt. Dacht ik. 

Ik was eigenlijk niet van plan geweest om deze 6 uur te gaan lopen maar nu kan het makkelijk. Dacht ik. 

Na zo'n 24 uur lijkt een 6 uur maar heel weinig, het is slechts een kwart 24 uur. Voor je het weet moet je alweer stoppen. Dacht ik ook nog heel optimistisch toen ik aan de start stond van de 6 uur van het Sri Chinmoy Marathon Team (SCMT).

Wat is er leuker dan één hond? Zes honden. Ontelbare honden. Meer honden dan mensen liepen er afgelopen zaterdag in het Amsterdamse Bos. Natuurlijk was het dierendag en het was prachtig weer dus die beestjes werden massaal te water gelaten in de sloten en mochten met z'n allen ravotten in het gras. En geen enkele had oog voor de lopers. Ik moest een paar keer een uitwijkmanoeuvre maken en ben een keer nat gesputterd door een zwemhond, maar ze hadden geen oog voor me. En de lopers hadden ook geen oog voor me, zoals Jan Scheffer ook opmerkte.

'Daar zou je eens een verhaaltje over moeten schrijven', zei hij. Bedankt voor de tip, Jan. Het viel inderdaad wel erg op. Er was niemand waar ik mee kon lopen, ik was helemaal alleen op deze wereld. Tussen de honden. Als ik iemand inhaalde liep ik te snel. Als ik werd ingehaald liepen zij te snel. Toen ik de tweede vrouw inhaalde stapte ze uit. Gelukkig ging ze later wel door. Meneer H. (hij wil graag anoniem blijven) was blij omdat hij een nieuw PR behaalde: hij had 1 uur en een kwartier voor me gelopen voor ik hem inhaalde en dat was hem nog nooit gelukt. We lopen niet vaak in dezelfde wedstrijd. Toen hij me na 2,5 uur weer voorbij sjeesde probeerde ik hem bij te houden maar steeds versnelde hij. Toen ik eindelijk naast hem liep liet hij zich afzakken. En weer liep ik alleen. Jan Scheffer concludeerde dat echt niemand met me wilde lopen. Hijzelf deed het ook al niet. Ik was alleen tussen de honden. Alleen met mijn loden benen.

'Afhakken', was de raad van Nitish toen ik hem vroeg of hij iets tegen die loden benen wist. Maar dat deed ik toch maar niet want ik wilde een Sarah-PR lopen. En dat moest toch wel met een 6 beginnen als het even kon. Na 4 uur kreeg ik het weer benauwd. Gelukkig niet zo erg als 2 weken geleden maar echt lekker loopt dat niet. 

Aan de mensen van het SCMT lag het allemaal niet. Die moedigden me elke ronde aan en toen ik zei dat ik voor de 60 km ging en het daarna wel genoeg vond vertelden ze me elke ronde hoeveel km ik al had. En eenzaam liep ik door. Best zielig.

Maar toen was daar Wilma! Spartathlon Wilma, en zij wilde wel met me lopen. Eindelijk! Kleine stukjes liep ze mee en ze stond me bij in mijn laatste 5 minuten.

'Die boom op de hoek haal je wel'. Ik vond het wel best, wist dat die 60 km in de knip zaten en had geen zin om me nog meer in te spannen. Hoezo wordt je van een slechte 24 uur niet moe? Hoezo kon ik deze 6 uur makkelijk eventjes lopen? Hoezo was het voorbij voor ik er erg in had?

Onderweg besloot ik al dat ik mijn geplande komende wedstrijden niet meer zou gaan lopen. Het is tijd voor een herfstslaapje. Daar heb ik behoefte aan. Dit jaar heb ik al veel gelopen, ik vind het wel even genoeg. Dacht ik onderweg...

Na die 6 uur, die best wel heel lang duurden en helemaal niet zo makkelijk gingen had ik 60,964 km gelopen. Weer een Sarah-PR en achteraf gezien nog niet eens zo heel slecht. Ik werd er 2e vrouw mee en 1e V50.