Ondertussen

Ondertussen lijkt het stil rond haar persoontje. Lijkt het stil maar ze staat niet stil. Ondertussen maalt ze stilletjes haar kilometers weg.

Ondertussen droomt ze over de mooie dingen die ze nog mag gaan doen. Ondertussen heeft ze nachtmerries over de dingen die haar nog te wachten staan. Ondertussen droomt ze van lavendel en zonnebloemen. Van stokbrood, kaas en wijn. Alsjeblieft geen slakken. Verse croissantjes! Van de Notre Dame en de Eiffeltoren. Van mannen met alpinopetten.

Ondertussen loopt ze. En loopt ze. Dromend over uitlopen. Dat is het enige wat ze wil. Uitlopen is het doel van dit jaar. Het enige doel van dit jaar. Alleen die ene loop is belangrijk, de rest is bijzaak. Uitlopen doet ze eigenlijk altijd wel. Maar zal het deze keer ook wel lukken? Het is niet niks om 2800 km in 43 dagen te lopen. Het klinkt niet zo veel maar het is 400-500 km/week. En dat 6 weken achter elkaar. Dat zijn aantallen die veel lopers in een maand nog niet lopen. Juist die lopers die heel enthousiast zeggen dat ze het wel gaat halen. Natuurlijk! Jij wel! Als er iemand is die het kan ben jij het wel! Voor jou is dat toch heel normaal? Ondertussen denkt ze er zelf een beetje genuanceerder over.

Ondertussen traint ze. Veel. Maar niet te veel. Zeker niet te weinig. Genoeg. Lopen in Almere is leuk. Lopen in het Gooi is leuker. Lopen van Almere naar het Gooi is ook leuk. Lopen van het Gooi terug naar huis ook. Lopen op de Blaricummer heide terwijl de hagel je lijf geselt is niet leuk. Lopen dwars tussen het winkelend publiek door in Bussum is wel leuk. Lopen over de lange rechte wegen in de polder is niks. Tegen de wind inbeuken is waardeloos. Lopen in het bos is super. Zelfs als het regent. Bijna dan. Lopen in het zonnetje is het mooiste wat er is. Op de hei, in de polder, op de dijk, in het bos, als het maar in de zon is. Ondertussen zag ze al de eerste lammetjes in de wei staan. Ze stonden in de stromende regen. Zij deed dat ook. Stilstaan en genieten van de dingen om haar heen. 

Ondertussen voelt ze zich soms een zwart schaap. Op de social media leest ze dat anderen zo hard trainen. Zo veel. Ze zou willen dat ze half zo goed was als zij. Ondertussen weet ze wel dat zij ook best een stukkie kan lopen. En dat ze dat niet hoeft te delen. Ze loopt voor zichzelf. Het hoort bij haar leven, net als slapen, eten en drinken. Ondertussen gaat ze rustig haar gangetje. Kilometers glijden soepeltjes onder haar voeten door. Ze geniet ervan. Meestal dan. Lekker in haar eentje. Binnenkort een paar keer weer met anderen. Ook fijn. Ze maakt zich niet druk over snelheden. Uitlopen moet ze doen. Uitlopen zal ze doen. En ondertussen maalt ze de kilometers weg en telt de nachten af. Tot de Tour de France Footrace 2015. Nog 119 nachtmerries.