Ik ben toch niet gek?

Als je dan in twee maanden tijd 100 km over de Limburgse heuveltjes strompelt, 12 uur in de nacht in de zeikende regen ploetert, 24 uur tegen de wind in beukt (oké, het was 12 uur tegenwind en 12 uur meewind) en 234 km in tropische omstandigheden loopt en tussendoor ook nog het één en ander aan ontberingen (beetje overdrijven mag wel hè?) hebt mogen doorstaan, dan mag je best toegeven dat je een beetje moe bent. 

Dan is het toch niet zo gek dat je 's avonds op de bank in slaap valt, dat het je moeite kost om 's morgens uit je bed te komen en dat dan ook nog te doen met het juiste been?

Dan is het toch ook niet zo gek dat je van vermoeidheid melk op je brood giet en de hagelslag bijna in je mok strooit? Gelukkig had ik geen boter op mijn hoofd. Dan is het toch ook niet zo gek dat je even geen zin hebt om de loopspullen weer aan te doen? En dan is het toch ook niet zo gek dat, als je dan eens een keer loopt, het eigenlijk niet loopt? Dan is het toch ook niet zo gek dat je je wandelmaatje vraagt of hij het niet erg vindt om voor één keertje een stukje korter te wandelen en dat je zelfs bij het wandelen het gevoel hebt dat je niet vooruit te branden bent? Dan is het toch ook niet zo gek dat je je afvraagt of het nou echt de moeite waard is dat je jezelf steeds maar weer zo vermoeit en dat je je afvraagt of die anderen dan nooit moe zijn? Dan is het toch ook niet zo gek dat je je verbaast over al die vrolijke verhalen dat het zo lekker ging en dat iedereen altijd en eeuwig maar lijkt door te kunnen lopen?

Dat is dan toch allemaal niet zo gek? Of ben ik nou gek? Of maakt de Baltic Run dan meer kapot dan me lief is? Of heb ik dan geen conditie? Ik dacht toch echt van wel. Maar ik was moe en had er even geen zin in om lang te lopen. Of vaak. Of hard. Of in de regen. Of weer in de wind. Gewoon, geen zin. Natuurlijk had ik als een halve gare kunnen blijven doorlopen als het had gemoeten. Maar wat zou ik ermee opschieten? Zou ik me dan beter gaan voelen of zou ik een blessure krijgen? Vond ik het dan nog wel leuk? Die laatste vraag kan ik met een volmondig NEE beantwoorden. En dus deed ik weinig. En als ik wat deed deed ik het heel rustig. Oude vrouwentempo en zelfs dat was soms al te snel.

De vermoeidheid verdwijnt, de prestatie blijft. Afgelopen woensdag was het er ineens weer, dat gevoel dat ik door kon lopen. Steeds maar verder en verder. Ik deed het niet maar het gevoel was er wel. De vermoeidheid was uit de benen, het soepele pasje weer terug. Niet meer stampen en sloffen. Niet meer tegen je eigen enkels schoppen. Niet meer struikelen over je eigen voeten. Ik hoorde ze niet eens meer en dat is een goed teken. Het bewijs kreeg ik van de fietser die me vertelde dat ik zo soepel liep. Goh? Dat zegt nou nooit iemand tegen me. Hij vroeg ook waar die rugzak en dat vrouwtje toch eigenlijk altijd naartoe liepen want hij zag ons zo vaak lopen? Nou meneer, dat vrouwtje gaat vandaag over precies een jaar beginnen met de eerste etappe van de Tour de France Footrace. Dat hoopt ze tenminste. En dat is iets waar ze maar wat graag de schoenen weer vaker voor aan gaat trekken en met haar rugzak en haar soepele ultrasuffle weer langer onderweg zal zijn. Ze telt als een klein kind de nachtjes af.