Tour de France Footrace 2015, week 5

Als je de kaart maar genoeg uitzoomt is het maar een klein stukje.....

Dag 30: 27-7-'15: Royan  >  La  Tremblade,  41,216 km
Wat een vreemde dag. Om 6.45 uur met de hele groep vertrokken voor een gezamenlijke wandeling naar de boot, 4 km. Daar 45 minuten gewacht tot die boot eindelijk vertrok, 25 minuten later stonden we aan de overkant in Royan waar we verwelkomd werden met koffie en een minicroissantje. Toen weer wachten en eindelijk om 9.30 uur mochten we vertrekken voor onze 41 km. En bij mij liep het toen echt niet meer. Door al het gewacht en rondhangen waren mijn benen volgelopen en kwam ik nog moeilijker dan anders op gang. Dus mezelf die 41 km doorgeworsteld. Het was trouwens 41,9 km want zoals vrijwel elke dag rekenen we hier met Franse kilometers.

Bij binnenkomst hoor ik van Philippe dat Wilma tegen een slagboom is gelopen, 2 tanden uit haar mond heeft en naar de tandarts gebracht is. Daar is ze gelukkig goed geholpen, ze heeft weer een stralende lach en kan morgen gewoon starten.

Dag 31: 28-7-'15: La Tremblade  >  Rochefort-sur-Mer,  48,539  km
Eindelijk weer eens een redelijk normale dag. Ik ben wel blij dat het vandaag een korte etappe is want mijn darmen zitten me nog steeds dwars. 's Avonds kan ik door de vermoeidheid nauwelijks eten en het komt er allemaal ook veel te snel weer uit. Ik schat dat ik zo'n 3 kg ben afgevallen, dat is geen ramp maar er moet niet te veel meer af.

Maar wonder boven wonder heb ik vandaag eens geen opstartproblemen dus dat scheelt. We hebben een rustige en mooie route vandaag. De zon breekt door de wolken en zet de kerk in een prachtige gloed. En we zien tientallen zilverreigers in het moeras. Mijn lopen blijft goed gaan tot het laatste stuk, dan kom ik samen te lopen met Chantal en zij zit erdoor. Dat betekent dus wandelen. Geeft niet want we komen toch weer mooi aan de finish. Maar die is deze keer niet op de camping. We moeten eerst met een pont over gezet worden en dan nog vervoerd met de auto. Eigenlijk is het geen pont maar een grote brug waar een bak aanhangt waar 80 mensen in naar de overkant gezet kunnen worden. Het ding zal best een naam hebben maar dat weet ik nu even niet. Pas een uur later kom ik aan op de camping. Dat is best wel balen maar als dan je tassen al klaar staan in de tent, die tent op een prachtige plek aan het water staat, Anneke eten voor je heeft gekocht omdat ze vindt dat je bijgevoerd moet worden, je van Chantal een punt pizza krijgt en de douche ook nog eens heerlijk warm is dan hoor je mij niet klagen. Ik heb geen blessures zoals vele anderen wel hebben. Ik mag dan een mager scharminkel worden omdat ik weinig eet en wat te veel de bosjes in moet en ik heb een lastige knie, maar als dat alles is en er verder niks geks gebeurt loop ik echt wel naar Parijs, wat ik je brom!

Dag 32: 29-7-'15: Rochefort > Marans,  61,122 km
Gistermiddag ging het regenen, niet alleen buiten maar ook in onze tenten. Drup, drup, drup....waardeloos. De was droogt natuurlijk ook niet dus alles voelt vochtig. Gelukkig was het vandaag bij het opstaan wel droog en bleef het dat ook.

Het parcours was weer mooi: gedeeltelijk langs de zee, gedeeltelijk langs weer een kanaal en door het prachtige dorp La Rochelle. En omdat het zo'n prachtig dorp is is het er ook behoorlijk druk. Om er doorheen te lopen kost meer moeite dan om door Bordeaux te lopen. Maar het is weer gelukt zonder te verdwalen. Bij de laatste verzogingspost haal ik Jenni in en we lopen weer samen naar de finish.

We tellen nu af op de Jenni-manier: vanaf nu hoeven we nog maar 1 woensdag te lopen.

Dag 33: 30-7-'15: Marans > Château-d'Olonne,  83,334 km
Vannacht heeft het gevroren...nee hoor, geintje. Maar het was wel behoorlijk koud. Ook bij de start is het nog niet echt warm maar we hebben 83 km de tijd om ons warm te lopen. Het parcours van vandaag is niet echt geweldig, zeker 60 km gaat langs drukke wegen en de rest is wel leuk. Helaas wel 5 km trailpad maar daar is dan weer geen langsrazend verkeer.

Het positieve van vandaag is dat ik niet de bosjes in heb gehoeven. Dat scheelt een hoop.
Nog 1 donderdag te gaan.

Dag 34: 31-7-'15: Château-d'Olonne > Notre-Dame-de-Monts,  66,087 km 
Weer een koude start vandaag en warmlopen lukt me ook niet. Ik loop de hele dag met kippenvel op mijn armen en het klamme zweet op mijn rug. Eten en drinken gaat ook moeilijk. Tel daar de vermoeidheid van de lange etappe van gisteren bij op en het gaat voor geen meter. Na 23 km zie ik Jenni, Chantal, Alain en Cornelia een weg inslaan die volgens mijn GPS verkeerd is. Toch staat het pijltje wel die kant op. Ik twijfel want die weg is een hele drukke en de weg die de GPS wijst is een rustige die naar de kust gaat en daar zou een verzorgingspost moeten zijn. Terwijl ik met mezelf sta te overleggen komt het groepje weer terug dus ik wacht op ze. Met z'n allen nemen we vervolgens mijn GPSroute en zo komen we toch weer goed uit. Jenni zegt dat ze best moe is en dat het lopen zwaar gaat. Nou, bij mij ook. En dus spreken we af dat we de rest van de dag bij elkaar zullen blijven om elkaar te steunen. En daar ben ik maar wat blij mee. Samen gaat het goed, om de beurt nemen we de kop en helpen elkaar zo naar de finish. Gelukkig is de route van vandaag ook mooi, veel langs de kust en door dorpen. Maar de dag duurt voor mijn gevoel erg lang en ik ben blij wanneer we eindelijk de camping oplopen. Daar rol ik na de douche rillerig in mijn slaapzak en kom er pas voor het eten weer uit. Maar ik krijg geen hap door mijn keel. Alleen de aanblik van het eten doet me al kokhalzen. 's Nachts slaap ik gelukkig wel goed...tussen de toiletbezoeken door.

Dag 35: 1-8-'15:  Notre-Dame-de-Monts > Port-Saint-Père,  52,746 km
Wat een ellende. Niet alleen ik ben ziek, er zijn meerdere mensen die overgeven en diarree hebben. Ik voel me zo slap als een vaatdoek, ben volkomen leeg. Alles wat ik vandaag onder het lopen probeer te eten valt verkeerd, een stukje meloen komt er meteen weer uit. En dus houd ik het voornamelijk bij drinken. Hierdoor gaat de maag wel beter voelen en na het lopen voel ik me beter als ervoor. Slap en leeg maar beter. Dus eet ik 's middags enthousiast een salade, pannenkoek en een half broodje...waarna mijn darmen het er nog enthousiaster weer uitwerken. Dit gaat zo echt niet langer en dus neem ik loperamide. Ik ben geen fan van medicijnen maar als ik Parijs wil halen zal ik wel moeten, ik moet echt kunnen eten want ik ben sterk aan het vermageren. 's Nachts slaap ik wel goed ondanks de muziek die om half 3 gespeeld wordt en de wekker van Siegrid die voor de zoveelste maal een uur te vroeg afgaat.

Over het parcours van vandaag kan ik kort zijn: veel te druk en gevaarlijk. Siegrid is door de politie van de weg gehaald en mocht niet verder lopen. Gelukkig hebben ze de andere lopers niet gezien. Een dag om snel te vergeten.

Dag 36: 2-8-'15:  Port-Saint-Père > Oudon,  60,321 km
Vanmorgen moesten we de eerste 11 km flink doorlopen want we moesten de veerboot halen. Als je die niet zou halen zou je 20 minuten moeten wachten op de volgende. Helemaal geen ramp maar dan ben je wel 20 minuten later op de camping en dus heb je dan 20 minuten minder om lekker languit te kunnen liggen. Met die gedachte in ons achterhoofd vertrokken Jenni, Chantal en ik wat pittiger dan anders. En liepen vervolgens verkeerd. Oei, tempo omhoog! De heuveltjes werden nog net niet opgesprint maar veel scheelde het niet. Ook het stuk trail was geen reden om het rustig aan te doen. Doorlopen! Met z'n drieën gingen we als een speer. Alain, die voor ons liep, riep dat de boot in zicht was maar bijna zou vertrekken. En dus gingen we nog harder en harder. In volle sprint sprongen we op de boot die 10 seconden later vertrok. Gered! Tot grote hilariteit van Lionel, Eddy en Alain hadden de 3 vrouwen gewonnen van de boot.

Hierna bleven die 3 snelle dames de verdere dag bij elkaar maar hielden wel een rustiger tempo aan. Het parcours van vandaag was zoveel anders dan gisteren, vrijwel geheel over fietspaden en langs de Loire. Wat een verademing. En het allerbeste nieuws is dat ik nergens last van had. Wat is lopen dan heerlijk! 

Tour de France Footrace 2015, week 4

Oef, dit gaat een hele zware week worden met alleen maar lange etappes.

Dag 23, 20-7-'15:  Trèbes > Nailloux,  86,498 km
Stomme rot trail.
Stomme rot boomwortels.
Stomme rot stenen.
Stomme rot val. En weer op dezelfde knie. Stomme rot knie.
Stomme rot hitte.
Stom rot kanaal.
Stomme rot zon.
Stomme rot schaduw.
Stomme rot fietsers met hun veel te brede stomme rot fietstassen.
Stomme rot afstanden.
Stom rot verkeer.
Stom rot asfalt.
Stomme rot Tour.
Ik wil naar huis! 
Maar niet nu want morgen ga ik eerst weer lopen. Ik moet nl. naar Parijs. En dan hopen dat ik weer net zoveel zonnebloemen zie als vandaag.

Dag 24, 21-7-'15: Nailloux  > Montech, 85,285 km

Een bedrukte stemming bij de start want Hiroko is uitgestapt. De lange etappes zijn voor haar niet meer haalbaar met haar blessure. En dus gaan we zonder haar van start voor onze 86 km. Weer zo'n veel te lange etappe. En dat bij 38 graden en weinig schaduw. De zonnebloemen vinden het niet erg, die staan allen met hun koppies naar de zon gedraaid. Zonnebloemen zover als je kunt kijken. Prachtig! We lopen weer vrijwel de hele dag langs het kanaal en ook nog dwars door Toulouse. Als ik gefinisht ben komt Hiroko meteen naar me toe, ik moet mijn stinkende kleren bij haar inleveren en dan zal zij ze voor me wassen. Wat lief! Morgen loop ik in heerlijk fris ruikende kleding.

Dag 25, 22-7-'15: Montech  > Saint-Hilaire-de-Lusignan,  75,037 km

Het werd hoog tijd dat de zonnebloemen weer eens water kregen want ze lieten hun koppies al hangen. Vandaar dat de weergoden vandaag eens een flinke hoosbui over hun koppies en de onze uitstorten. De eerste bui die we sinds 3,5 week kregen en bij die ene bui blijft het gelukkig ook. We lopen weer vrijwel de hele dag langs het kanaal en dat heb ik nu wel eens gezien. We komen veel pelgrims tegen vandaag want we volgen een deel van de GR65 naar Santiago de Compostella. De meesten zijn al behoorlijk op leeftijd maar er wandelen ook 3 jonge vrouwen van een jaar of 20 en die moedigen ons luid aan. De laatste 10 km lopen Jenni en ik samen. We hebben het best weer zwaar en het laatste stuk is langs een drukke weg dus samen lopen is dan wel heel prettig. Ook deze dag brengen we weer tot een goed einde maar het lijf piept en kraakt nu flink. Morgen nog een lange etappe en daarna zijn ze gelukkig weer korter.

Onthouden: komende dagen geen linzen en/of bonen meer eten want het toiletpapier gaat zo wel heel erg snel op.

Dag 26, 23-7-'15: Saint-Hilaire-de-Lusignan  > La Réole,  79,338 km

We beginnen vandaag met een ochtendwandeling. De eerste kilometers gaan te steil omhoog om hard te lopen. Iedereen heeft toch altijd al moeite met opstarten en als je dan meteen moet klimmen valt dat niet mee. Maar we worden beloond met prachtige uitzichten. Na de heuvel gaan we weer verder langs het kanaal. Gelukkig grotendeels in de schaduw want de temperatuur is als vanouds weer boven de 30 graden. En gelukkig met veel plaatsen waar ik beschut kan zitten want ik moet wel erg vaak uit de broek. Telkens als ik iets eet of drink rommelt het zich direct een weg door mijn darmen naar buiten. Ik ben niet de enige die hier last van heeft dus waarschijnlijk zal er gisteren met het eten niet helemaal goed zijn geweest? Verder gaat het lopen prima en heb ik nergens last van, zelfs mijn knie houdt zich goed. Ik ben wel blij dat de meeste lange etappes er nu op zitten. Er komen nog wel een aantal maar niet zoveel meer achter elkaar. Deze afgelopen 5 dagen waren eigenlijk te zwaar.

Dag 27, 24-7-'15:  La Réole  > Sadirac,  53,435 km
Vandaag hoeven we 'maar' 53 km te lopen. Apart hoe je je grenzen verlegt. Na zoveel lange etappes klinkt 53 km als weinig. Maar toch waren het lange kilometers voor me. Ik heb door de diarree van gisteren nauwelijks iets binnen kunnen houden en ook vandaag lukt dat nog niet helemaal goed. De etappe volbreng ik op water, cola en wat droge biscuitjes. En een hele croissant! Marie, die elke dag 1 of 2 verzorgingsposten verzorgt met haar man, heeft voor ons verse croissants gekocht. Wat een traktatie als je al meer dan 3 weken slap sponzig stokbrood eet. 
De zonnebloemvelden hebben plaats gemaakt voor wijngaarden en het grootste gedeelte van de route gaat vandaag over een oude spoorrails. Dat is nu een prachtig geasfalteerd fietspad zonder ook maar 1 oneffenheidje. De stations staan er nog en zijn nu bewoond. Na 53 km waarin ik slechts 3x een sanitaire pauze hoefde te nemen finishen Jenni en samen. Weer een etappe in de knip!

Dag 28, 25-7-'15: Sadirac > Lacanau, 74,371 km
Vandaag gaan we weer door een grote stad, Bordeaux. Eerst de laatste 20 km van het fietspad, dan de stad door en dan nog een dikke marathon langs een vrij drukke weg maar wel met vele chateaus om te bewonderen. Voordat ik Bordeaux in ga staat er een hardloper die me in het Nederlands vraagt of ik het leuk vindt als hij een stukje met mee loopt? Ja, natuurlijk! Ik vraag zijn naam. Martijn van Emmerik is het antwoord en dat komt me bekend voor maar een belletje gaat er in mijn vermoeide hoofd nog niet rinkelen. Hij vertelt dat hij ook uit Almere komt en dat we ooit samen naar een wedstrijd zijn gereden. Oeps, wat stom van me dat ik dat vergeten was. Martijn loopt een heel stuk door Bordeaux met me mee en dat is wel heel erg fijn want nu hoef ik zelf minder op te letten waar de pijltjes hangen. Thanks Martijn!

Ondanks 3 sanitaire stops (Lionel wint vandaag van me met 4 keer) loop ik vandaag wel lekker. Dat zal mede komen doordat de temperatuur flink gedaald is tot een graadje of 25, onze koudste dag tot nu toe.

Dag 29: 26-7-'15:  Lacanau  > Le Verdon-sur-Mer, 62,187 km
Een beetje saai parcours vandaag. Nog een paar chateaus maar lang zo mooi niet als gisteren. En verder boerderijen en een paar dorpjes en dat was het dan wel. Helaas vrijwel de hele 62 km langs een redelijk drukke weg waardoor we alles aan de linkerkant moeten lopen. Die eenzijdige belasting vindt mijn knie niet leuk. De laatste 8 km lopen Jenni en ik weer samen. Zo kunnen we elkaar een beetje helpen met de laatste zware loodjes. Steeds als we dat doen kiezen we een punt tot waar we gaan lopen en waar we dan een stukje mogen wandelen. Tot het verkeersbord, tot die auto, tot de helling. Oh, die stelt niets voor dus we lopen hem gewoon op, wij kunnen dat. Tot dat huis, tot die boom. Weet je wat, we gaan verder tot de derde boom. En zo kom je dan toch weer aan de finish.

Tour de France Footrace 2015, week 3

Dag 16, 13-7-'15:  Gréoux-les-Bains > Aubagne, 86,17 km

Over deze dag kan ik kort zijn: hij was veel te lang. Na al 4 dagen achter elkaar dik 70 km met de nodige hoogtemeters gelopen te hebben zit ik niet te wachten op nog een etappe van 87 km. Helemaal niet als het ook weer 36 graden is. En als de helft van de etappe langs drukke wegen gaat waar het verkeer vlak langs je heen raast. De andere helft was prachtig en in goed gezelschap van Jenni en Wilma. Maar als dan mijn voetheffer lastig gaat doen schiet het natuurlijk niet op. Gelukkig wel weer aan de finish gekomen. De komende 5 dagen zijn gelukkig relatief korte etappes dus hopelijk kunnen dan de pijntjes wat wegtrekken. Iedereen loopt trouwens wel enigszins moeilijk dus echt bijzonder is deze klaagzang van mij nou ook weer niet.

We slapen deze nacht in een enorm grote sporthal waar meer mieren rondkrioelen dan op alle voorgaande campings samen waar we geslapen hebben.

Dag 17, 14-7-'15:  Aubagne  > Marseille,  37,954 km (hierna met de trein naar Arles)

Vandaag gelukkig een korte etappe, daar zijn we allen wel aan toe. Na de start hobbel ik in de achterhoede mee. Mijn voet voelt redelijk maar ik doe liever voorzichtig. Voor me zie ik Jenni en daarvoor Wilma en Hiroko. Maar hoe ik ook mijn best doe, ik kan niet bij ze komen. In de verte zijn de zee en Marseille al te zien dus ik heb afleiding genoeg. Pas na 20 km bij de verzorgingspost kom ik bij Jenni te lopen. Ze biedt aan om bij me te blijven en daar ben ik maar wat blij mee. Door het samen lopen kom ik door mijn dip heen. Wonderlijk hoe je de ene dag als (bijna) dood vogeltje finisht en de volgende dag toch weer zo kunt rondfladderen. We halen Wilma en Hiroko in en blijven met z'n vieren samen lopen, wel zo prettig in een grote stad want echt veel pijlen zien we niet. Omdat er parades zijn is het parcours anders dan op onze kaarten en in de GPS staat. Onder leiding van een superfitte Jenni komen we netjes bij het station van Marseille aan waar de finish zou moeten zijn maar er is niemand. Na 20 minuten zoeken vinden we eindelijk Thierry die we dus gewoon voorbij waren gelopen. Hierna is het  wachten op de trein die ons naar Arles zal brengen. Dan nog een dik half uur naar de camping wandelen en daarna kunnen we eindelijk plat.

Dag 18, 15-7-'15:   Arles > Saint-Laurent-d'Aigouze,  47,514 km
We lopen nu in een totaal andere omgeving. Geen heuvels en bos meer maar wijngaarden, abrikozenbomen en langs het kanaal. Wat nog steeds niet veranderd is is de temperatuur, die is nog steeds minimaal 35 graden. Langs het kanaal nog wel hoger. Schaduw is er niet te vinden. De laatste 15 km is het ploeteren, zo heet. Vandaag heb ik  voor de verandering eindelijk eens  nergens last van. Zolang ik mijn patellabandje om de knie doe voel ik die ook niet. Lopen met pijn kost zo veel extra energie, zowel mentaal als fysiek, dus vandaag heb ik energiezuinig gelopen.

Dag 19, 16-7-'15:  Saint-Laurent-d'Aigouze > Villeneuve-lès-Maguelone,  44,17 km
Vandaag lopen we weer verder langs het kanaal. Soms door een dorpje maar meestal over fietspaden tussen het water door. Links de zee maar die zien we nauwelijks door de duinen. De luchtvochtigheid is hoog, na 10 minuten heb ik geen droge draad meer aan mijn lijf. Gelukkig is de route wel prachtig. Helaas voor mij ook met 15 km trailpad. Daar durf ik niet zo goed meer overheen, omdat ik moe ben til ik mijn voeten nog minder op als anders en op dag 4 ben ik al op zo'n pad gevallen. Deze trailpaden loop ik dus zo voorzichtig mogelijk. 

We slapen op een grasveld waar alleen toiletten zijn maar er is een douche gemaakt met een tuinslang en die is heerlijk, beter dan sommige douches op campings waar we geslapen hebben. En de toiletten hebben toiletpapier, ook dat is niet altijd het geval. Perfect dus.

Dag 20, 17-7-'15:   Villeneuve-lès-Maguelone > Vias,  56,698 km

Een slechte dag. Ze horen erbij maar ik houd er niet van. Weer een hoge luchtvochtigheid en daar heb ik vandaag echt last van. De hele dag loop ik te happen naar lucht maar het lukt niet om die heerlijke zuurstof binnen te krijgen. Ook heb ik het 'geluk' dat ik vandaag 2 keer voor een brug mag wachten, kost me in totaal 20 minuten. Mijn eindtijden vind ik niet belangrijk maar omdat ik al zo'n slechte dag heb had ik liever die tijd anders willen gebruiken. Ook vandaag weer trailstukken. De laatste 5 km is zo'n stuk en dat durf ik niet meer te joggen. Door het happen naar lucht loop ik verkrampt en heb nauwelijks controle over mijn benen. Wanneer ik bij de veel te kindvriendelijke camping aankom mag ik daar ook nog een flink stuk overheen lopen. Had voor mij niet gehoeven maar ik ben blij dat ik ook dag 20 tot een goed einde heb gebracht.

Dag 21, 18-7-'15:  Vias > Capestang,  39,549 km
Oké, vandaag eens geen berichtje over hoe geweldig het allemaal is. Gisteren schreef ik al over een te kindvriendelijke camping. Het enige wat ik wil is een plek om te slapen, een wc en een douche. Geen animatieteam dat met een horde lieve kindjes op pad gaat en   ze allemaal tegelijk naar de wc laat gaan, precies op het moment dat ik ook moet.  En een discotheek is heel erg leuk maar wel ietsepietsie aso om dat tot diep in de nacht keihard te doen. Een pretpark naast de deur is natuurlijk geweldig maar was dat vuurwerk nou echt nodig? We zijn notabene midden in een natuurgebied. Dan is daar ook nog de persoon die we in ons Hollandhouse geadopteerd hebben. Ik vind het wel een klein beetje vreemd dat je verkondigt dat de 40 km van vandaag te kort voor je is maar dat je vervolgens wel je wekker om 5 uur laat afgaan terwijl de lopers pas om half 6 kunnen ontbijten en om half 7 vertrekken. Naast deze uit de slaap houdende ergernissen is er ook positief nieuws en dat is dat ik 100 keer lekkerder liep dan gisteren. Jammer dat het weer vrijwel allemaal trail was. Als ik een trail wil lopen schrijf ik me daar wel voor in, hier wil ik een strak geasfalteerd parcours. Gisteren is Yves gevallen en  vandaag gingen Lionel en Chantal onderuit, gelukkig zonder vervelende gevolgen. Met meer dan 1300 km in de benen zijn we allemaal moe en zit een ongeluk in een klein hoekje.

Dag 22, 19-7-'15:  Capestang > Trèbes,  72,516 km
Vandaag is de route makkelijk: loop het dorp uit naar het kanaal en volg dat gedurende 72 km. Sla dan links af en daar is de finish op de camping. Verkeerd lopen kan echt niet. Vallen kan wel want de hele route is trail. Niemand is daar blij mee. Ik doe het dus weer voorzichtig aan, op de goede stukken loop ik flink door en op de slechte stukken wandel ik. Chantal doet min of meer hetzelfde dus lopen we vrijwel de hele dag bij elkaar in de buurt. Praten kunnen we niet met elkaar want zij spreekt alleen Frans. Maar met handen en voeten kom je ook een heel eind. Helaas valt ze vandaag weer maar gelukkig weer zonder schade op te lopen. Ik struikel ook een aantal keren maar blijf op de been. De laatste 12 km is het pad behoorlijk goed dus daar loop ik flink door, haal zelfs 10 km per uur. Dat klinkt als weinig maar met de vermoeidheid in mijn lijf is het een best tempo. Ik kan het dus nog wel.

We zijn over de helft dus eigenlijk weer op de terugweg. 

Dik Jagersma schreef een goed stuk over de Tour: klik.

Tour de France Footrace 2015, week 2

Week 2 met lange zware etappes waarvan 3 bergetappes. Op weg naar Marseille.

Dag 9, 6-7-'15: Cublize > Dardilly, 53,807 km 
Weer slecht geslapen en te weinig gegeten dus de hele dag voel ik me leeg. Kom niet op gang. Gelukkig is het maar een korte etappe en ik kom de laatste 5km in een groepje van 6 te lopen, dat scheelt. De route van vandaag verdient zeker niet de schoonheidsprijs. Vrijwel alles langs drukke wegen. Ik was blij dat ik er was.
   

Dag 10, 7-7-'15: Dardilly> Beaurepaire, 79,11 km
Dag 10 alweer van onze survivaltocht. En weer een slagveld. Twee uitvallers bij degene die nog in de race waren en nog meer uitvallers bij degene die al uitgevallen waren maar wel weer wilden lopen, de zgn. freelancers.
De eerste 19 km lopen we gezamenlijk door Lyon, een mooie stad. Daarna om 9 uur een herstart voor de  volgende 60 km. De temperatuur gaat weer richting 40 graden en 's middags gaat het ineens keihard waaien terwijl de lucht grijs wordt. Ik kom bijna niet tegen de wind in. Ik zeg het niet snel maar het is echt  bizar hier.
Vandaag zie ik ook de eerste zonnebloemvelden. En 6 straljagers vliegen over, mooi! 
Met water van  bewoners langs de route en een flesje Tonic van Anneke,  naast de gewone verzorgingsposten red ik het ook vandaag weer tot de finish.

Helaas nog steeds last van mijn knie, vooral heuvel af. Ook een raar gevoel in beide enkels, hopelijk geen shinsplints.

Dag 11, 8-7-'15: Beaurepaire> Pont-en-Royans, 56,855 km
De dag begint voor mij in tranen, Peter gaat naar huis en dat vind ik dus echt niet leuk. Natuurlijk begrijp ik zijn beslissing maar ik had zo gehoopt dat we met alle Nederlanders naar Parijs zouden gaan. En Peter mag ik graag, ik zal hem echt gaan missen.

Vandaag doe ik een patellabandje om mijn knie, misschien helpt dat. Waarom bedenk ik zoiets nou niet eerder? Heuvel af voel ik de knie veel minder. Mijn enkels gaan ook goed maar ik ga ook heel voorzichtig naar beneden om geen klappen te maken.

De omgeving word nu echt veel mooier en de temperatuur is ook flink gedaald dus dat loopt allemaal beter. Op de camping weer superslecht internet, voor de zoveelste keer. Wat een land: de meesten spreken geen taal over de grens, de wc's zijn nog regelmatig van die gaten in de grond waar je niet boven moet gaan hangen als je kostbaarheden in je zakken hebt zitten, de automobilisten rijden als idioten en internet is ook niet goed geregeld. Maar wel een mooi land.

Dag 12, 9-7-'15: Pont-en-Royans > Luc-en-Diois, 77,857 km
Vandaag de eerste bergetappe, we hoeven maar 1 berg, de Col de Rousset, over en hebben dan bijna 1900 hoogtemeters te pakken. Eitje zou je denken. Maar niet als alles je pijn doet zoals bij mij. Dat heeft dan wel weer als voordeel dat ik het rustig aan moest doen en daardoor extra lang kon genieten van de omgeving. Die was echt prachtig. Vandaag mijn eerste lavendelvelden gezien en ook weer zonnebloemen. En schitterende vergezichten

Na eerst 38 km te hebben geklommen en daarna 40 km dalen kwam ik net binnen de 11 uur bij Philippe, onze tijdwaarnemer. Ik ben altijd weer blij dat ik hem zie en niet alleen omdat er dan weer een etappe op zit, het is een superaardige man. En hij spreekt ook nog eens Engels. En dat voor een Fransman, niet slecht.

Dag 13, 10-7-'15: Luc-en-Diois > Buis-les-Baronnies, 72,483 km

Drie bergen kregen we vandaag voor onze kiezen. De eerste was goed te doen maar de andere twee vond ik killing. En weer bloedjeheet natuurlijk. Dus maar weer rustig aan gedaan. Helemaal geen straf want de route is weer prachtig. Ik loop vrijwel de hele dag in de buurt van Lionel, Eddy en Chantal. Lionel spreekt gelukkig Engels,  Chantal alleen Frans en Eddy kan wel Nederlands maar doet het niet. Dankzij Lionel krijgen we van een boer heerlijk koel water. Kraanwater heeft deze boer niet maar hij giet met liefde onze bidons vol met zijn eigen voorraad bergwater. Helaas kan ik het groepje in de laatste afdaling niet volgen omdat mijn kuit protesteert maar ik kom toch weer mooi bij de finish. Etappe 13 in de knip!

Dag 14, 11-7-'15: Buis-les-Baronnies > Sault, 72,017 km (met de Mont Ventoux)
Vandaag de koningsetappe. Of beter, de koninginnenetappe want de Nederlandse vrouwen Wilma, Jenni en ik willen samen naar de top van de Mont Ventoux lopen. Zo'n belevenis maak je niet vaak in je leven mee en het is dan veel leuker om het te kunnen delen. Eerst moeten we 23 km inlopen, redelijk vlak, maar daarna begint de klim van 21 km. We lopen nog niet samen maar wel in elkaars buurt. Ook de eerste helft van de beklimming tot aan 33 km lopen we apart maar daarna hergroeperen we en gaan met z'n drieën verder. De wielrenners moedigen ons aan en wij hun. Het is niet eerlijk want naar beneden kunnen zij hun benen stilhouden maar wij moeten straks naar beneden blijven lopen. Twee km onder de top komt plots de toren in zicht en we juichen. Bijna boven! Wat is dit geweldig. Hand in hand komen we boven waar een verzorgingspost staat. En dan weer naar beneden, killing voor je benen. Ik laat Wilma en Jenni gaan want die gaan te snel voor me. Op 3 km voor de finish krijg ik een mentaal tikje want we moeten weer klimmen. Ik ben blij dat ik er weer ben. Een geweldige dag maar wel een beetje vermoeiend.

Dag 15, 12-7-'15: Sault > Gréoux-les-Bains, 74,925 km
De dag dat ik me een half uur versliep. De dag dat ik van Wilma een glow in the dark armbandje omkreeg omdat ik haar lichtpuntje ben. En van Anneke en Jenni een speldje met een fries pompebled. De dag dat ik voor de start in het Frans, Duits, Engels en Nederlands gefeliciteerd werd.  De dag dat Eddy happy birthday voor me zong. En nog een keer. En nog een keer. En nog tig keer. De dag dat ik in mijn toepasselijke paarse shirt tussen de heerlijk geurende lavendelvelden door liep. De dag dat er een wild zwijn langs het parcours stond. De dag dat  het eigenlijk best wel lekker ging. Behalve dan de laatste 15 km. De dag dat we de  eerste 1000 km van de Tour hebben afgelegd. De dag dat ik toegezongen werd toen ik finishte. En weer toen we gingen eten. De dag dat Marjet, een vriendin van Wilma, zo lief was om een wasje voor ons te draaien zodat we er de volgende dag fris bij zouden lopen. De dag die zo geslaagd was door al die kleine dingen. Maar ook de dag dat ik liever thuis was geweest. De dag dat ik jarig was.