vrijdag 22 oktober 2010

Het kan in Almere

Eindelijk eens een redelijk normale week. Met redelijk normale trainingen, ook al zijn ze nog korter en langzamer dan ik gewend ben. Het enige niet-normale deze week voor mij was mijn bezoekje aan meneer Peeters, de Almeerse wethouder Jeugd, Onderwijs en Sport. Hij wilde mij feliciteren omdat ik de Spartathlon heb uitgelopen.

zondag 10 oktober 2010

Leuke hobby


Complimenten, felicitaties, mails, reacties op mijn weblog, telefoontjes, kaarten, prachtige bloemen en een fles wijn. De afgelopen weken stroomden ze binnen. En dat allemaal omdat ik mijn 182e (ultra)marathon volbracht. Mijn hartelijke dank hiervoor! Dat hadden jullie echt niet hoeven doen maar ik stel het wel erg op prijs.
Natuurlijk was het niet zomaar een ultra die ik uitliep. Deze was uniek want hij heeft ervoor gezorgd dat ik voor het eerst, sinds ik 24 jaar geleden begon met lopen, de hele week erna niet heb gelopen. Nul, nada, μηδέν, nolla, zero, sifir, náid, nič kilometer. Helemaal niets, geen centimeter. Want deze unieke ultra zorgde er ook voor dat ik half ziek en oververmoeid terug kwam uit Griekenland. Weinig tot niet geslapen en door de inspanning had ik totaal geen weerstand meer. En dat geeft helemaal niks. Hier had ik al rekening mee gehouden, ging er al van uit dat ik me niet al te florissant zou voelen. Het is het allemaal waard. 

vrijdag 1 oktober 2010

Spartathlon 2010

  
Elke lange weg heeft een einde.
De Spartathlon 2010, ik heb er lang naar toe geleefd. Ik wilde hem uitlopen om een pakketje met het laatste restje van mijn minderwaardigheidscomplex aan de voeten van Leonidas neer te leggen. Geen gemakkelijke opgave maar dat was ook niet de bedoeling. Ik wilde voor mezelf bewijzen dat ik in staat ben om iets bijna onhaalbaars te doen. Niet voor niets komt er elk jaar maar ongeveer 1/3 van de starters aan de finish. De afstand, de tussentijdse limieten die ruim lijken maar dat allerminst zijn, de warmte, het voorbijrazende verkeer en het zware parcours maken deze race tot een hele zware. Hulp is alleen maar toegestaan op een aantal daartoe aangewezen posten, muziek en Nordic Walking stokken zijn verboden. Ook een mobiele telefoon is blijkbaar niet toegestaan want onderweg zag ik een deelneemster bijna uit de race worden gehaald omdat ze aan het bellen was. Gelukkig strijkt de official over zijn hart en laat haar doorlopen.

woensdag 29 september 2010

Oeps

Zaterdag bij Leonidas was ik alleen maar blij dat het voorbij was. Totaal leeg, wankelend op mijn benen en misselijk leunde ik tegen het beeld. Niet beseffend wat ik gedaan had. Dat besef kwam ook de dagen erna nog niet. Ik heb jaren lang naar dit moment toegeleefd maar nu het gelukt is ben ik te moe om blij te zijn.

dinsdag 28 september 2010

Spartathlongedicht

 
 
Spartathlon 
  
Ruim 246 km, wat een afstand!
Met 36 uur als maximum tijd
Zonder enig respijt
Kun je erbij met je verstand?
  
Ben je soms niet goed wijs?
Het is het lijden dat je liefst mijdt
Bij het beeld word je daarvan bevrijd
Toch gaan, tegen elke prijs
  
Na de kus op Leonidas’ voeten
Het ultieme doel bereikt
Verdwijnt dat heilige moeten
  
Het einde van een avontuur
De getergde geest gerijpt
Voor hoe lange duur?
 
Jos Lange

dinsdag 21 september 2010

Groeten uit Athene


Even een kleine groet uit Athene.
Zaterdag aangekomen. Omdat mijn paspoort alweer een half jaar oud was, mijn pinpas nog veel ouder en ik mijn telefoon niet meer mooi genoeg vond, heb ik dat meegegeven aan een huftertje die niet zijn gore Griekse grijppoten uit mijn tas kon blijven. Beroofd dus in de metro.

zondag 12 september 2010

Een slimme meid is op haar Spartathlon voorbereid.


'Je bent zo bescheiden', hoor ik vaak. Nee hoor, ik vind alleen niet dat ik een reden heb om op te scheppen. Ik heb het geluk dat ik een prachtige hobby heb. Voor mij een heel belangrijke hobby. Eentje die me al vaak door moeilijke tijden heeft geholpen en die me heeft geleerd om door te gaan. Ook als ik het even niet zie zitten.  En dat is me (te) vaak overkomen.