Leuke hobby

Complimenten, felicitaties, mails, reacties op mijn weblog, telefoontjes, kaarten, prachtige bloemen en een fles wijn. De afgelopen weken stroomden ze binnen. En dat allemaal omdat ik mijn 182e (ultra)marathon volbracht. Mijn hartelijke dank hiervoor! Dat hadden jullie echt niet hoeven doen maar ik stel het wel erg op prijs.

Natuurlijk was het niet zomaar een ultra die ik uitliep. Deze was uniek want hij heeft ervoor gezorgd dat ik voor het eerst, sinds ik 24 jaar geleden begon met lopen, de hele week erna niet heb gelopen. Nul, nada, μηδέν, nolla, zero, sifir, náid, nič kilometer. Helemaal niets, geen centimeter. Want deze unieke ultra zorgde er ook voor dat ik half ziek en oververmoeid terug kwam uit Griekenland. Weinig tot niet geslapen en door de inspanning had ik totaal geen weerstand meer. En dat geeft helemaal niks. Hier had ik al rekening mee gehouden, ging er al van uit dat ik me niet al te florissant zou voelen. Het is het allemaal waard. 

Toen ik de week na de Spartathlon weer thuis was wilde ik dus maar twee dingen en dat was rusten en herstellen. Dat viel nog niet mee. Eten en drinken smaakten me niet. Bovendien kreeg ik het nauwelijks naar binnen want ik kon ik bijna niet slikken door de keelpijn. Slapen ging ook niet goed en als ik sliep droomde ik over de Spartathlon. Het leven na de Spartathlon was dus bijna net zo zwaar als de Spartathlon zelf. Leuke hobby.

Inmiddels is dit alles weer een stuk beter. Ik eet en drink weer en ik slaap zonder te dromen. Wat blijft zijn de goede herinneringen.

Afgelopen dinsdag voelde ik me voor het eerst goed genoeg om te gaan lopen. Ook dat viel niet mee. Ik liep 4 km en kwam met moeite vooruit. Mijn benen leken vol lood te zitten. Woensdag en vrijdag liep ik weer een klein stukje. Echt lekker gaat het niet maar ik loop. En dat dove gevoel in mijn rechter voet trekt ook nog wel weg, net als na Keulen. Leuke hobby! 

Gisteren was ik op familiebezoek in de buurt van Nijmegen. En in de buurt van Nijmegen is ook toevallig in de buurt van Berg en Dal en dus kon ik het niet laten om even langs te gaan. Eerst een uurtje gewandeld met Jos en toen op het terras in het zonnetje gekeken naar al die blije mensen die binnenkwamen nadat ze een fijne dag hebben mogen lopen bij Willem Mütze. Kijken is ook leuk.

Zelf zal ik de komende maanden geen wedstrijden lopen. Dit jaar heb ik meer dan genoeg gedaan. Ik ga lekker genieten van mijn welverdiende rust. Beetje joggen, beetje wandelen, veel luieren. Een vervroegd winterslaapje.

En daarna? Ik had vooraf bedacht dat ik niet meer dan drie pogingen zou gaan wagen om de Spartathlon uit te gaan lopen. Als het na drie pogingen nog niet gelukt zou zijn zou ik het dus niet kunnen en zou het weinig zin hebben om er nog tijd, geld en energie in te steken. Nu is het in één keer gelukt en daar ben ik ontzettend blij om. Ik had het niet willen missen maar een tweede keer zal er niet komen. Die zou waarschijnlijk alleen maar tegenvallen. En om nou te zeggen dat het een geweldig mooi parcours is? Nee, niet echt. Echt niet. Het Spartathlon hoofdstuk is voor mij afgesloten. Mijn medaille, de plaquette en lauwerkrans hebben een ereplaats in huis gekregen en ik ga op zoek naar andere leuke loopjes. Waarschijnlijk zal 2011 een rustig jaar gaan worden, misschien 2 wat langere ultra's (>100 km) maar verder geen gekke dingen....zeg ik nu. In elk geval geen Project 108 want dat was wel heel erg zwaar.

Ik heb al een paar leuke loopjes op het oog, waaronder natuurlijk Limburgs Zwaarste (100 km) van Willem. En verder? Ach, ik zie het wel, ga er nog even over nadenken. Stoppen met ultralopen ga ik zeker nog niet doen want het blijft een verschrikkelijk leuke hobby. Een beetje vermoeiende ook, af en toe.