21-10-2017: Indian Summer Ultra Trail (102 km), Rolde

Plons! Mijn rechterbeen staat plots tot aan de knie in het water, mijn linkerbeen slechts tot bovenaan de enkel. Jannet gaat weer eens trailen! Ik ben nog geen 30 km onderweg en vraag me af of het nog 70 km zo door zal gaan. Dat hoop ik toch niet want dit heeft in mijn ogen niets te maken met lopen. En lopen is mijn hobby, geen survival. Nou roepen alle echte trailers natuurlijk dat dit erbij hoort. Ja, dat snap ik ook wel, ik ben geen beginner, zelfs niet op trailgebied. Ik liep wel vaker een trail maar dat was in de tijd dat het woordje trail nog niet zo populair was als tegenwoordig dus toen heette dat nog een loop of ultra.
Wat is dat nou met die benen? Na ongeveer 30 km liepen we over een natte grasvlakte, volgens de organisatie heet dat een nat en modderig koeienpad. Nat en modderig was het zeker, blijkbaar zo erg dat de koeien op pad of gezonken waren want die zag ik daar niet. En daar zakte mijn rechterbeen dus weg in een diepe plas. Gelukkig krijg ik hem weer boven water met de schoen nog aan mijn voet. Dus we kunnen weer door.

Om 6 uur zijn de lopers voor de 127 en 102 km gestart. Ik loop de 102 km, dat vind ik meer dan genoeg. Het afgelopen jaar heb ik al vele ultra's gelopen en omdat ik steeds heel hard roep dat ik aan het afbouwen ben leek het me beter om nu eens niet voor de langste afstand te kiezen. 

In het begin loop ik nog in een groepje met o.a. Jacolien en Hannah, heel erg leuk maar voor mij ook lastig. In een groepje laat ik me al snel meesleuren in het tempo van anderen en let ook niet op de linten. Dat doen die anderen ook niet dus na 17 km is het raak en lopen we verkeerd. Terug dus en daar zien we toch heel duidelijk de rode linten hangen. Ik laat me hierna afzakken zodat ik mijn eigen tempo loop. Zo kan ik ook beter zien waar ik mijn voeten neerzet en een voor mij beste route door de (soms enkeldiepe) modder zoeken. En zo kan ik dus ook ongezien met mijn rechterbeen in een diepe plas zakken. 

Ik liet het groepje dus gaan omdat ik dacht dat ik dan de lintjes beter kon zien maar echt helpen doet het niet. Lintjes zijn er meer dan genoeg en toch dringt het soms niet tot me door. Zo loop ik gewoon rechtdoor terwijl er twee lintjes in de boom hangen. Twee lintjes betekent een richtingverandering. Twee lintjes aan de rechterkant betekent dat je naar rechts moet en als ze aan de linkerkant hangen moet je dus naar links. Heel simpel, trailen voor dummies. Maar blijkbaar heb ik een soort seinstoring in mijn hoofd want ik zie de lintjes wel hangen en loop toch rechtdoor. Een beetje dom! Terug dus en dan de goede kant op. Voorbij Jacolien en Hannah, die net voordat ik ze inhaal, afslaan om naar het toilet in een restaurant te gaan.

Ken je het spelletje Mikado nog? Dat spelen ze in Drenthe ook heel graag. Maar dan niet met die kinderachtige kleine stokjes. Nee, hier doen ze dat met boomtakken midden in het bos. Precies daar waar wij langs moeten lopen. Er overheen en tussendoor dan maar. Het gaat prima, niet snel maar deze hindernis gaat me makkelijker af dan de bomen die dwars over het pad lagen en waar we onderdoor of overheen moesten.

Na 85 km heb ik er helemaal geen zin meer in. Mijn benen voelen nog steeds prima maar ik heb het nu allemaal wel gezien. En juist dat laatste stuk vind ik een rotstuk. Eerst bos, daarna zandheuveltjes en daarna nog een aardappelveld. Ik ben een echt bosmens maar bossen betekenen ook boomwortels en die heb ik nu genoeg gezien. Het begint inmiddels te schemeren dus dat maakt het ook lastiger om te kunnen zien waar je je voeten neerzet. En hier heb ik het gevoel dat er ook minder lintjes hangen. Gelukkig hebben ze een reflecterend stukje dus ik doe mijn lampje op en dan zie ik ze van verre.
Ik wist dat er ergens op het parcours ook nog een trapje over een hek was dus verrast ben ik niet wanneer ik die zie. Ik worstel me er overheen, de treden zijn veel te hoog of mijn benen zijn te kort en echt handig gaat het niet. Maar het is gelukt.....en dan zie ik dat er nog 3 van die trapjes volgen. Sh%^@^!!!! Maar als ik één trapje overkom kom ik die andere drie ook wel over. Ook weer gehad, mij krijgen ze niet klein!

Dan de zandheuveltjes: ik kan ze redelijk dribbelen, behalve de eerste en de laatste. Die laatste loop ik in eerste instantie voorbij maar bedenk me dan dat dat niet logisch is. Want waarom zou je als organisator de hoogste zandheuvel overslaan? Dus ga ik terug en zie dat ik inderdaad naar boven moet. Dat lukt, en daar is ook alles mee gezegd. 

Weer een stukje bos en dan mogen we door een aardappelveld, dat valt wel mee maar de geulen waar we doorlopen zijn smal en modderig en ik moet echt goed kijken dat ik mijn voeten goed neerzet om te voorkomen dat ik struikel. Het voordeel is dat er geen boomwortels zijn.
De greppel tussen twee velden in vond ik dan wel weer lastig. Deze greppel is behoorlijk diep en ik durf niet meer te springen omdat ik bang ben dat ik dan niet goed terecht kom, na 95 km gaat dat me nou eenmaal niet meer zo soepel af. Maar modder heeft één groot voordeel en dat is dat het glad is. Dus laat ik me op mijn kont soepeltjes naar beneden glijden en trek me aan een piepklein struikje weer omhoog. Niet echt charmant maar niemand die het ziet. Dan een tweede veld door en dan asfalt! Joepie! Ik zie een verkeersregelaar staan en ren er naartoe. Maar dan zie ik geen lintje meer dus ik vraag de goede man waar ik naartoe moet? Hij vertelt me doodleuk dat ik verkeerd ben gelopen omdat ik na het veld rechtdoor had gemoeten, door de berm regelrecht naar zijn collega die verderop bij een auto zit. Dat levert me dus weer wat extra meters op maar wel over het asfalt dus dat vind ik niet erg. Zie je wel dat ik geen echte trailloopster ben? Een echte had nu geklaagd dat er 200 meter asfalt in het parcours zat.
Hierna weer een stuk bos en daar ligt natuurlijk weer de zoveelste boom over het pad gewaaid. Waarom waaien ze niet de andere kant op? Ik wurm me er al mopperend langs. Gatverjakkie, van mij mag het nu afgelopen zijn. Steeds als ik denk dat ik een stukje lekker kan doorlopen wordt ik weer de rimboe ingestuurd, ligt er een grote plas water of modder op het pad of versperren takken of bomen de weg. Wat is er mis met een mooi geasfalteerd pad door het bos? Dat lijkt me prachtig en dan zie ik ook meer van de omgeving want nu ben ik voornamelijk naar beneden aan het kijken om te voorkomen dat ik struikel of wegglijd.

Na nog 2 km rechtdoor, omschreven als mentaal zwaar. Ik vind het juist een heerlijk stuk! En dan is daar de finish: na 13 uur, 6 minuten en 19 secondes met 104,6 km op mijn Garmin. Nog steeds met goede benen maar die hebben dan ook niet echt hard gelopen. Een wegwedstrijd waar je continu doorloopt vind ik veel vermoeiender. Morgen kunnen die benen dan ook mooi door met de Elke Dag Hardlopen Challenge waar ik deze maand aan meedoe. Ze zeggen niet voor niks rust roest, en roesten doe je zeker als je voeten zeiknat van de modder en het water zijn. 

Met mijn tijd blijk ik wel de eerste vrouw te zijn geworden en mag ik samen met een hele echte trailster, Jacolien, op het podium (nummer 3 was nog niet binnen toen wij onze prijzen kregen). En dat vind ik superleuk, we kennen elkaar al jaren maar nog nooit stonden we samen op een podium. Dat moeten we vaker doen!