22-12-2017: De Lange Nacht van Deventer (12 uur)

Een 12 uursloop loop ik niet vaak, ik liep er nog maar drie. Dit was mijn vierde en werd gelopen tijdens het NK 24 uur in Deventer, hier werd ook een 12 uursloop georganiseerd. De start was om 23.00 uur dus de meeste tijd wordt tijdens de nacht in het donker gelopen. Het parcours is de wielerbaan en die is 1295 meter lang. Alleen de start en doorkomst is verlicht met felle lampen, de rest van het parcours is sfeervol verlicht met waxinelichtjes aan beide zijden van de baan. Net zoals altijd in Steenbergen gedaan werd. Maar ik kom hier niet voor de sfeer, een mooi parcours of de gezelligheid, mijn enige doel is een PR. Dat staat nu op 110,687 km. Ik weet gewoon dat ik veel verder zou moeten kunnen lopen, bij sommige van mijn 24 uurslopen en bij de 120 km van Texel liep ik als tussentijd na 12 uur al verder. Maar dat geldt natuurlijk niet. Dus nu maar weer eens een poging gewaagd, gemotiveerd door Albert Heikens die hetzelfde doel had als ik.

Bij de start is het mistig. Dit is de derde keer dat ik in Deventer een ultra loop en alle keren was het mistig. Niet leuk want daardoor krijg ik dus altijd last van mijn longen. Het eerste uur gaat het nog, ik loop samen met Albert en Nitish, maar al snel scheiden onze wegen zich. Na 2 uur lopen voel ik al dat het niet helemaal gaat zoals het zou moeten. Door mijn lastige ademhaling maar ook doordat ik last van mijn darmen krijg, die twee staan altijd met elkaar in verbinding: doen de longen het niet goed, dan doen de darmen het te goed. Gelukkig staat er een Dixie naast de baan.

Na een paar uur gaat het regenen waardoor de mist verdwijnt. En meteen regenen ook vele waxinelichtjes uit. Er is geen beginnen aan om die allemaal weer aan te krijgen en te houden. Wat ben ik blij met mijn hoofdlampje die ik op het laatste moment nog in mijn tas had gegooid. Ik had alleen even moeten controleren of de batterijen nog wel goed waren maar gelukkig redden ze het net totdat het licht wordt.

Helaas is er een probleem met de tijdregistratie. De computer heeft kuren en we kunnen niet zien hoe ver we zijn. Onze rondes worden wel geregistreerd dus er komt wel een einduitslag maar ik heb nu dus geen idee hoe ver ik ben. Ik tel normaal altijd mijn  rondjes maar net vandaag niet.
Het voelt voor mij alsof ik heel hard loop maar ik weet dat dat niet zo is, daarvoor heb ik het te benauwd. Dit is zo ontzettend frustrerend, de ene dag loop ik fluitend met een zware rugzak 11 km/uur en nu haal ik met moeite iets meer dan 9 km/uur. Alleen door dat stomme weer en die stomme rotlongen.

Als ik naar mijn rondetijden kijk denk ik dat ik slechts iets sneller dan 9 km uur loop. Maar hoe veel is iets sneller? Mijn GPS geeft natuurlijk wel een afstand maar die klopt niet als ik het naar rondes omreken. Geeft de GPS nou te veel of te weinig aan, als ik dat maar weet kan ik het zelf verder wel uitrekenen. Had ik zelf nou maar die rondes geteld! Ik zie wel hoe lang ik nu over een ronde doe maar ik weet natuurlijk niet meer hoe lang ik er in het begin over deed. Ik wil me er zo min mogelijk druk over te maken maar probeer er toch nog een keer achter te komen door te vragen hoeveel km of rondes ik heb. 'Heel veel', is het antwoord. Dat is fijn maar ik kan er niks mee. Nou weet ik nog niet of ik het rustig aan kan gaan doen omdat ik mijn PR toch niet kan halen of dat ik toch door moet gaan met mezelf forceren omdat een PR nog mogelijk is. Als het een hopeloze zaak is maakt het me geen bal uit of ik nou 100 of 104 of 109 km loop. Maar als ik het nu rustig aan zou gaan doen en dan achteraf erachter kom dat het nog haalbaar had kunnen zijn, dan baal ik helemaal. Doorzwoegen dan maar. Aan uitstappen denk ik geen moment, in tegenstelling tot bijna de helft van de andere deelnemers van beide afstanden. Al na een paar uur lopen is het heel erg rustig op het parcours, jammer voor de uitvallers zelf maar ook voor de organisatie die wel 24 uur in touw is voor relatief weinig lopers.

Sabine loopt een rondje met me mee en vraagt hoeveel vrouwen er zijn gestart, volgens haar zijn het er maar drie. Ik heb geen idee want ik heb er niet op gelet maar veel zijn het er inderdaad niet. Laten we dan die mannen maar proberen te verslaan, stel ik voor. Dat vind ze een goed idee.

Wanneer het 's morgens licht wordt kan ik ook het parcours eindelijk eens bewonderen. Ik loop er nu al ruim 9 uur mijn rondjes maar had er nog niet veel van gezien. Best een mooi rondje! Het begint nu ook te waaien en dat maakt het er wel wat beter op voor mijn ademhaling maar op sommige stukken is het nu ook best koud. Het is ook nooit goed....  Het lopen gaat dan wel wat beter bij me maar dat is van tijdelijke duur. Het laatste uur is weer ouderwets ploeteren.

Als we er bijna 12 uur op hebben zitten lopen Jos en Marco het laatste stukje met me mee. Volgens hun is het nog 20 secondes maar op mijn horloge is het nog 40 secondes. Toch stop ik als zij aangeven dat de tijd voorbij is, in de verte horen we ook gejuich dus dan zullen die twee mannen het wel goed hebben hoewel ik had begrepen dat er een claxon zou toeteren. En jawel hoor, 20 secondes nadat ik stil ben gaan staan klinkt er een claxon.....
Ik mag van de twee mannen nog een stukje extra vooruit wandelen maar na 10 meter vind ik het meer dan genoeg. Ik ben er helemaal klaar mee.

Achteraf gezien had ik het beter rustig aan kunnen doen want mijn afstand blijkt 110,374 km te zijn, net geen PR. Wel een Sarah-PR maar daar had ik niet zo voor hoeven zwoegen want die had ik nog niet, als ik 100 km had gelopen zou het ook een Sarah-PR zijn geweest.
Als je alles toch eens van tevoren wist....Natuurlijk, 110,374 km is helemaal niet slecht maar het is niet waar ik op had gehoopt en wat ik denk dat ik kan.

Ik ben als 3e in het algemeen klassement met 13 finishers geëindigd dus het is me nog wel gelukt om een behoorlijk aantal mannen te verslaan. Er stonden 23 mensen op de startlijst dus mijn dank gaat uit aan de uitvallers die me hierbij een handje geholpen hebben.

Van de drie vrouwen werd ik 1e en dat levert me een mooie bokaal met een hardlopend vrouwtje op. Die win ik niet vaak, meestal staat er een vent op. Dit vrouwtje heeft een grijze paardenstaart, net nu ik de mijne eraf heb laten knippen.

De teleurstelling is inmiddels wel een beetje gezakt maar het baalgevoel is er nog steeds. Aan de andere kant: het is maar een loopje en er zijn veel ergere dingen in de wereld dan een gemist PR. Dat besef ik heel goed.

Het was een pittig jaar voor me met 39 starts in 19 evenementen: 30 ultra's en 9 marathons. Het begon slecht, het middenstuk was goed en het einde weer slecht. Daarbij kijk ik uitsluitend naar mijn gevoel en niet naar de uitslagen. Het middenstuk (mei t.m. november) neem ik in mijn herinnering mee naar volgend jaar, de rest wil ik liever vergeten.

Ondanks de niet goed werkende tijdregistratie heb ik niets dan lof voor de organisatie. Je moet het maar durven om op korte termijn zo'n evenement uit de grond te stampen voor weinig deelnemers. Dank aan Ed van Beek en aan alle anderen die dit voor elkaar hebben gekregen.