4 t.m. 13-8-2018: Orta10in10, Gozzano (ITA)

Orta10in10: 10 marathons in 10 dagen. Dat deed ik al eens eerder, in 2009 bij de DFWrunners. Toen op bosparcoursen en in 43.34.22. Wat me bij de Orta10in10 te wachten zou staan wist ik niet. De informatie op site van de organisatie was zeer summier. Zo wist ik bijvoorbeeld niet hoe het parcours zou zijn, hoeveel deelnemers er zouden zijn, hoe de verzorging was en wist ik niet dat er een pendelbusje reed. Daar kwam ik op de eerste dag pas achter. 

Echt goed gestroomlijnd was de organisatie niet. Aanmelden voor deze dagen gaat per mail aan Mister Presidente, zoals de organisator genoemd wordt. Je moet ook een doktersverklaring overleggen, die verklaring zou op de site moeten staan maar stond er niet op. Gelukkig beantwoorde Mister Presidente de mails altijd binnen een dag en kreeg ik keurig het formulier toegestuurd. Betalen moet contant als je je startnummer afhaalt voor de start van de eerste marathon. Je krijgt dan 10 startnummers, voor elke dag één. Als je dan bedenkt dat er 200 mensen zijn hier contant betalen kun je je misschien voorstellen hoeveel geld er op de inschrijftafel heeft gelegen.

Elke dag wordt er een excursie en een etentje georganiseerd, ook deze moeten contant afgerekend worden. Na de maaltijd loopt Mister Presidente dan met een grote glimlach langs de tafels om het geld te innen. Dat wordt dan achteloos in zijn broekzak gestopt waarna hij nog een kopje koffie bestelt en de lopers laat wachten tot hij het tijd vindt om de lopers terug te brengen naar het hotel. Mister Presidente heeft nl. die 10 marathons wel goed georganiseerd maar laat het daar dan ook bij. De excursies bestonden vooral uit wachten op het busje, wachten op de boot, wachten op het eten en wachten tot je terug naar het hotel kon. Na één etentje en één excursie hield ik het voor gezien. Ze waren het geld niet waard en we lagen pas rond middernacht in bed, niet echt bevorderlijk voor een goede 10daagse wanneer de wekker om kwart voor 6 alweer gaat. Bovendien liep de excursie waar wij mee gingen uit in een nachtmerrie maar daarover later meer.

Op de eerste dag hoorde ik dat we elke dag hetzelfde parcours zouden lopen en dat dit een heen en weer stuk van 10,5 km was wat we dan twee keer moesten lopen. Dat we elke dag hetzelfde parcours liepen was vanwege een evt. wereldrecord dat op een gecertificeerd parcours gelopen moet worden. En om 10 gecertificeerde parcoursen te maken, is niet te doen. Elke dag hetzelfde parcours lijkt heel vervelend maar ik heb het geen moment als vervelend ervaren. Het was een prachtige route langs het meer, voor een kwart onverhard, glooiend en met een aantal kuitenbijtertjes (totaal 349 hm). Elke 5 km was een verzorgingspost en tussendoor nog 7 kraantjes (per 10,5 km dus 28 per marathon) met bronwater langs de weg waar je zelf kunt tappen.  

Er zijn ruim 200 voorinschrijvingen voor alle afstanden en elke dag kwamen daar nog meer deelnemers bij die zich na inschreven, vooral in de weekenden was het druk. Ongeveer 80 mensen waren ingeschreven voor alle 10 marathons, daarvan hebben er 71 daadwerkelijk alle dagen meegelopen. De eerste 8 dagen is het warm. De start is om 8 uur en dan gaat het nog wel hoewel de luchtvochtigheid wel erg hoog is. Tussen 9 en 11 uur is het nog redelijk te doen maar daarna is het veel te warm. De temperatuur liep vrijwel elke dag op tot 30-35 graden. De laatste 10 km waren voor mij dan een 'van tap tot tap loop', bij elk kraantje stopte ik om mijn hoofd te koelen. Alleen de laatste 2 dagen waren koel maar die waren dan ook weer erg nat. Op dag 9 begon het te plenzen toen ik 33 km had gelopen en binnen een minuut stonden de straten blank. De laatste dag waren er steeds buien. En als het hier regent doet het dat ook goed. De putdeksels komen omhoog en de straten staan blank zodat je door een paar cm water moet waden.

Op dag 1 werd de start uitgesteld omdat nog lang niet iedereen zijn startnummer had gekregen. Dat betekende dus dat we langer in de hitte zouden lopen, niet echt fijn. Ik ben heel rustig begonnen omdat ik niet wist wat me te wachten zou staan. Dat viel behoorlijk tegen want na de start moet je meteen een trapje op en daarna volgen een paar scherpe bochten en een vrij smal pad. Door de drukte stond ik daar dus al vast. 

De eerste km is een grindbak en daarna volgt nog een halve km zandpad met losse stenen. Daarna gelukkig een stuk asfalt, langs een vissershuis waar het ontzettend stinkt omdat het visafval naast het pad staat waar wij lopen. Dan weer 1,3 km zandpad met losse stenen en daarna een heel steil pad omhoog voordat we bij de eerste verzorging op 5 km aankomen. Hierna is het een paar km alleen maar licht glooiend voordat we, na een keerpunt in Pella, weer gaan klimmen. In Pella wordt je startnummer genoteerd want daar kun je makkelijk 400 meter afsnijden. De man die de nummers opschrijft had deze 10 dagen zijn brilletje vergeten want hij hield me een paar keer tegen omdat hij mijn nummer niet kon lezen. Ik heb dus heel snel geleerd hoe ik mijn nummer uit moet spreken zodat ik het tegen hem kon roepen. Nummer 70 is settanta. Na Pella is het weer klimmen geblazen naar de verzorgingspost op 10 km. Na die post mogen we nog een steile klim, daarna heel steil naar beneden en vervolgens gelijk weer steil omhoog en dan ben je op de terugweg. Bij de doorkomst op 21 km moet je dan de halve marathonlopers aan de kant duwen anders kun je niet bij het drinken en eten, ze blijven er nl. massaal voor de tafel staan te babbelen. Ook bij de derde en vierde doorkomst bij de post van 5 km (dan heb je dus 26 resp. 37 km gelopen) kun je er nauwelijks bij doordat de langzamere lopers er gezellig staan te babbelen. Ik heb die post dan ook meerdere malen overgeslagen en ben gaan drinken bij een kraantje 200 meter verderop, dat scheelt tijd en ergernis. In de weekenden is het extra druk met dagjes mensen en deelnemers dus ik heb dan ook een paar keer stil moeten staan omdat de paden te smal waren. Het parcours is dus echt niet snel, daar kwam ik op deze dag wel al achter.

Vandaag deed ik er 4.10.44 over. Ik zie mensen met een medaille lopen maar heb geen idee hoe ze daar aan komen want er is niemand die ze uitdeelt. Na wat navragen blijkt dat je er zelf eentje moet gaan halen bij de tafel aan de finish. Handig om te weten! Die medaille is elke dag een deel van de uiteindelijke medaille, als je 10 dagen loopt heb je aan het eind van die 10 dagen een hele grote en zware joekel (24x32 cm).

Op dag 2 was ik beter voorbereid en stond vooraan bij de start en ging er als een speer vandoor. Nu stond ik niet vast maar was na 200 meter wel buiten adem. Na 2 km droop ik al van het zweet en dat bleef de hele marathon zo. Tjonge, wat was het warm! Mijn benen vonden het ook niet echt fijn om weer die klimmen te moeten maken, de laatste 10 km deden ze echt pijn. Ik was blij met de 7 kraantjes onderweg en die laatste 10 km waren dus een 'van tap tot taploop'. Na 4.10.20 kwam ik behoorlijk gesloopt aan de finish.

Dag 3 werd voor mij een herstelduurloop. Ik wilde het heel rustig aan doen vanwege die lastige benen van gisteren maar eigenlijk ging het best lekker. Het was ook rustiger op het parcours dus ik hoefde iets minder te vechten voor wat drinken en kon ook zonder wachten bij de kraantjes. Mijn tijd van vandaag: 4.13.12

Na deze marathon gingen we mee met een boottocht naar het eilandje wat in het Ortameer ligt, Isola San Giulio. Daar hebben we gegeten en toen Mister Presidente zijn geld binnen had en aan zijn volgende kopje koffie zat wilden de lopers eigenlijk wel terug naar het hotel. Er was echter maar één klein bootje beschikbaar die dan twee keer heen en weer zou moeten varen. Jos en ik zaten in het eerste bootje, samen met nog een man/vrouw of 15. De schipper had een beetje haast want het begon te onweren, de ene flits was nog niet weg of de volgende lichtte de hemel al op. Met een rotvaart gingen we richting het vaste land maar helaas niet snel  genoeg want halverwege begon het nog harder te onweren en te stortregenen. Het bootje was hier totaal niet op berekend, het had niet eens ruitenwissers, geen lampen en was verre van waterdicht waardoor het water aan alle kanten naar binnen kwam. Bij de kade gekomen werden we keihard tegen de kant gegooid door de hoge golven die er stonden en kreeg de schipper het niet voor elkaar om aan te meren. Na nog een paar keer proberen waarbij we bijna kapseisden gaf hij het op en keerde terug naar open water. Iedereen kreeg nu wel door dat er iets helemaal niet in orde was en een paar Italiaanse vrouwen begonnen al te jammeren. Ondertussen schudde en klotste het bootje op het meer, kapseisde nog een paar keer bijna en was iedereen al volledig doorweekt. Wij zochten naar reddingsvesten maar de schipper deelde mee dat hij die niet kon pakken zolang de boot in beweging was. Italiaanse logica?
Iedereen keek nu doodsbang met opengesperde ogen en monden en hield elkaar vast en de Italiaanse dames bleven maar jammeren en gebedjes prevelen. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo ontzettend bang ben geweest. We dachten echt dat ons laatste uurtje geslagen had. Op één of andere manier zijn we teruggevaren naar een ander dorp waar we met een knal tegen de kade werden geworpen en daar mocht de helft van ons uitstappen en werd met een auto met beslagen ramen of met het busje vervoerd naar het hotel. Jos had gelukkig een zakdoek bij zich die hij afstond om de ramen schoon te vegen. De andere helft van de groep moest wachten op het bootje want voor hen was er geen ruimte in de auto en je kon er nergens schuilen. 

De mensen die achter waren gebleven op het eiland zijn om half 2 opgehaald, waaronder Mister Presidente. De volgende dag zijn er een paar mensen geweest die hem op het hele gebeuren hebben aangesproken maar Mister Presidente haalde er lacherig zijn schouders over op. Volgens hem viel het allemaal wel mee. Mister Presidente, slaap zacht!

Na deze ervaring had ik mijn buik vol van de excursies en zijn Jos en ik onze eigen gang gegaan.

Dag 4 was er eentje met vele vermoeide en gestreste mensen aan de start. Iedereen was nog onder de indruk van het gebeurde, vooral natuurlijk de mensen die op het bootje hadden gezeten. Zelf had ik niet geslapen en deze marathon heb ik voornamelijk aan het gebeurde gedacht. Pas na 35 km kwam ik weer een beetje tot mezelf en toen zag ik een man een stukje afsnijden, achter de rug om van de startnummernoteermeneer zonder brilletje. Daardoor kreeg ik de geest en ben op die afsnijder gaan jagen en heb hem ingehaald waardoor ik voor het eerst onder de 4.10 uitkwam: 4.09.47.

Na de finish staat er altijd voldoende eten en drinken en ben ik extra lang gebleven om goed bij te eten. Het eten gisteren op het eiland was wel heerlijk maar niet echt veel dus een paar broodjes en twee borden pasta gaan er echt wel in. Bovendien heb ik me voorgenomen om, als ik dan geen gebruik kan maken van de verzorgingsposten onderweg, ik de schade ga inhalen bij de finish. Als een soort genoegdoening. 

Dag 5, een dag die iets koeler begon maar al snel weer warm werd. Je leert de deelnemers nu beter kennen en moedigt elkaar steeds aan wanneer je iemand passeert. Erg leuk. Ik had ook goed geslapen dus dat scheelt ook weer. Na 4.07.20 ben ik al klaar, mijn snelste tijd tot nu toe. Ik stel mezelf nu ten doel om binnen de 42 uur uur totaal te finishen, dat moet wel lukken.

Het pendelbusje reed 's morgens om 10 over 7 vanaf ons hotel naar de start die om 8 uur was. Als ik dat busje genomen zou hebben zou ik 3 kwartier in het startgebied hebben moeten wachten. Dat vond ik een beetje overdreven dus gingen we elke dag wandelend naar de start en namen na de marathon het busje terug naar het hotel. Op dag 6 stopte er tijdens onze ochtendwandeling een auto naast ons en stak er een hand uit die gebaarde dat we in mochten stappen. Toen we in de auto zaten zagen we dat we bij niemand minder dan Giorgio Calcaterra in de auto zaten. Voor wie het niet weet: deze man is een Italiaanse loper die 3x wereldkampioen is geweest op de 100 km en die 100 km in een tijd van 6.23 afraffelt. Maar ook een zeer sympathiek man die ons daarna elke dag een lift aanbood. Wanneer hij dan bij de start stopte om ons te laten uitstappen werd hij meteen belaagd door mensen die een praatje met hem wilden maken of met hem op de foto wilden. Ook na de marathon was hij nog steeds bezig met handjes schudden en fotosessies. En dat alles met het grootste geduld en vriendelijkheid. Ook als je hem tegenkwam tijdens het lopen gaf hij altijd even een duimpje en een vriendelijk knikje. 

Op deze dag hebben de wespen doorgekregen dat het bij de verzorgingspost op 5/16/26/37 km goed vertoeven is en zwermt het er van die beestjes. Het drinken moet nu dus ingeschonken worden als er een loper langs komt. Wanneer ik er langskom vraag ik dus om wat te drinken maar er volgt geen reactie. Na nog 2x vragen wil ik zelf de fles pakken maar kan er niet bij en de man achter het tafeltje onderneemt totaal geen actie. Heel vreemd, wat zou hij denken wat ik hier kom doen? Ik grijp dus een paar bekertjes en loop verder naar een kraantje om te drinken. Bij de doorkomst op 21 km wordt ik ook nog eens vastgegrepen door een potige vrouw die mijn startnummer wil weten terwijl haar collega dat al genoteerd heeft. Een vreemde dag maar na 4.09.10 kan ik aan de pasta.

Dag 7 was een offday, het ging echt niet lekker. Mijn tijd is best behoorlijk, zelfs mijn tweede tijd van deze 7 dagen. Maar het goede gevoel was er niet. Ik had te weinig lucht en energie en teveel lood in mijn benen. Maar het goede nieuws is dat ik weer gefinisht ben. Die tijd was 4.08.40.

Op dag 8 was het weer weekend en dus druk. Ik liep lekkerder dan gisteren maar de laatste 10 km moesten echt op karakter. Door mijn vermoeidheid ben ik bang om over de stenen te struikelen dus loop ik de laatste 5 km altijd wat rustiger. Mijn tijd vandaag was 4.08.04.

Dag 9 begon niet goed. Het was benauwd en veel te druk naar mijn zin. Na 33 km kwam de verlossing in de vorm van een onweersbui en toen begon ik lekker te lopen. De drukte kan ook zijn  voordelen hebben want 3 km voor de finish zag ik een paar daglopers en ben ik gaan versnellen om ze in te halen. Voor het eerst kon ik een vervelende steile helling dribbelend nemen en ook de stenen hielden me niet tegen. De daglopers heb ik in kunnen halen en na 4.06.13 was ik klaar. Mijn snelste tijd tot nu toe en ruim voor op mijn schema van 42 uur. Na 9 marathons is de totaaltijd 37.23.30. Heel stiekem ga ik denken aan een totaaltijd van 41.30, dan mag ik er morgen 4.06.30 over doen.

Op dag 10 ben ik hard vertrokken maar op één of andere manier lukt het niet om een sneller schema te lopen dan gisteren. Na 31 km heb ik de hoop al opgegeven dat ik vandaag mijn snelste marathon van de 10 zal gaan lopen, iets wat ik echt wel van plan was en wat me meestal ook lukt. Het is vandaag niet warm, slechts 22 graden maar door de hoge luchtvochtigheid voelt het onaangenaam en benauwd. We krijgen wel een paar keer een flinke regenbui maar die brengen niet echt verlichting. De laatste 10 km zet ik echt alles op alles, morgen hoef ik toch geen marathon meer te lopen dus ik hoef mezelf niet te sparen. Het resulteert in een eindtijd van 4.03.58, toch de snelste marathon van allemaal. En dat maakt een totaaltijd van 41.27.28. Ruim binnen de 42 uur en ook ruim 2 uur sneller dan in 2009. In het klassement eindig ik als 11e totaal en als 2e vrouw. Ik ben er ontzettend blij mee maar die blijdschap is dezelfde middag verdwenen als Mister Presidente mij negeert bij de prijsuitreiking.

Die prijsuitreiking is weer een verhaal apart. Er was mij gezegd dat het om 4 uur zou beginnen maar toen wij ruim op tijd aankwamen waren ze al bijna klaar. Mister Presidente had blijkbaar bedacht om vandaag maar weer eens van het tijdschema af te wijken en te vroeg te beginnen. De huldiging van de eerste 3 was al geweest en vrijwel alle lopers waren al naar voren geroepen en hadden hun herinnering gekregen. Mister Presidente werd door 2 mensen geattendeerd op het feit dat ik naast hem stond en mijn prijs nog moest krijgen maar reageerde daar totaal niet op. Een Italiaanse loopster heeft gezorgd dat ik mijn bokaal en tasje met herinneringen kreeg. Op het podium heb ik niet gestaan en Mister Presidente heeft me totaal genegeerd. Wat een enorme respectloze manier van doen. En wat een domper! Ik heb me hier 10 dagen uit de naad gelopen en dan word je zo behandeld?  Natuurlijk heb ik meteen mijn teleurstelling en boosheid bekend gemaakt aan de partner van Mister Presidente (hij zelf spreekt niet echt goed Engels en het kan hem ook allemaal niet schelen) maar zij kan er ook niets aan doen. Dit is zo jammer. Ik heb 10 dagen met veel plezier gelopen en dan eindigt het zo. De bokaal heb ik aan de straat gezet maar Jos heeft hem onder zijn hoede genomen en mee naar huis genomen. Ik heb er niets mee en hoef hem niet meer te zien. Ook het shirt wat in het tasje met herinneringen zat zal ik nooit gaan dragen. Het is maat L dus veel te groot maar ook al had het gepast zou ik hem niet aandoen. Het gevoel dat ik erbij heb is niet goed.

Deze 10 dagen waren mooi, de organisatie goed genoeg maar er kan ook nog wel het één en ander verbeterd worden. En dat zeg ik niet alleen vanwege mijn bittere nasmaak aan dit geheel. Natuurlijk laat ik die negatieve herinneringen niet overheersen, ik ben en blijf heel erg blij met mijn resultaat en de mooie dagen die ik heb mogen beleven. Ik had het echt niet willen missen!